Hayatımda çoğu şey yolunda gitmese de eğitim ve iş hayatımda sanırım Allah bana yardımcı oluyor. Oldukça kötü bir ortaokuldaydım, anadolu lisesini kazanan olmazdı hiç. Bu okuldan adam çıkmaz dediler, önce anadolu lisesini kazandım. Sonra temelim çok kötüydü, lisenin başında derslerde zorlandım. Sınav dönemleri oturur ağlar, üniversitede öğrenci çocuğu olan komşulara dil dökerdim, biraz yardımcı olsunlar diye. Kimseninde umurunda olmadım, ayıp olmasın diye yardıma çağıran komşunun kızı yarım saat geçmeden "bende uyuyacağım şimdi, okuldan gelince biraz kestiriyorum yoksa kendime gelemiyorum" dedi saat daha akşam 7 bile değilken postaladı beni. Eve geldim saatlerce ağladım. Annemler sanırım bu kız çok zorlanacak ne yapacağız diye üzüldüler o akşam bana. Sonra kendi kendime dedim sana kimseden hayır yok, kendin başarmalısın bunu. Zaman geçti, okula alıştım, derslere asıldım bir baktım başarılı bir öğrenci olmaya başlamışım.
Sonra lise döneminde annem kanser tedavisi gördü. Üniversite sınavına hiç odaklanamadım. Dershaneye yazılmıştım sözde ama annemi yalnız bırakmayayım diye ona bile gitmiyordum. Arkadaşlarım konuları bitirmiş, deneme sınavlarına başlamışken bende daha tonla konu açığı vardı. Evde zaten maddi sıkıntılar almış başını gitmiş, sağlık problemleri var, huzursuzluk var, tartışmalar var. Üstelik annemi bırakıp başka bir şehre de gidemeyecektim, bulunduğum şehirde de puanlar yüksek zaten, özele gitme ihtimalimde yok. Yani üzerimde inanılmaz bir baskı vardı. O şartlar altında aklımdaki bölümlerden birini iyi bir üniversitede kazandım. Tebrik eden bile olmadı, özellikle baba tarafımın umurunda olmadım. Maddi sıkıntılar içinde okumaya çalıştım da biri de çıkıp bir ihtiyacın var mı demedi.
Üniversiteye başladım bu okul senin hayatını değiştirecek yapacağının en iyisini yapmalısın dedim. Çift anadala başladım. Üniversite bitti elimde 2 diplomam oldu. Babam bile "senin içinde bulunduğun şu sıkıntı içinde başkası olsa okuyamazdı bile ama sen fazlasını yaptın, seninle gurur duyuyorum" der der durur. Ona rağmen hala "aman mühendisler artık aç, neden mühendislik yazdı ki, işsiz kalıp duracak" diye moral bozmaya çalıştılar. Sanki öğretmenlikten başka bir şey okunmazmış gibi. Onlarda umurumda olmadı. Anneme dedim belki pat diye işe giremem ama ömür boyu elimdeki 2 diplomayla işsiz kalacak değilim. Sen hiç moralini bozma, ben ileride çok güzel yerlerde olacağım, size de elimden geleni yapacağım.
Dün de iş görüşmesine gittim, ilk iş görüşmemdi. Açıkçası çok umutlu değildim, büyük bir yer gibi de gelmemişti. Kim ilk iş görüşmesinden iş buluyor, en azından gideyim de tecrübe olsun kafasındaydım. Ama görüşmem o kadar iyi geçti ki, üstelik konuştuğum kişi de beklediğimin bayağı üzerinde bir maaş teklif etti bana. En son bıraktığımda çok olumluydu bana karşı. Umarım hala aynı fikirdedir, bir iki gün içinde cevap bekliyorum. Eğer bu iş olursa asıl o zaman başarı hikayem tamamlanmış olacak. Dua edin kızlar bana :)