Kızlar selam. Ben bir buçuk yıllık evli ve hamile biriyim. Eşimi çok seviyorum. Anlayışlı biri. Çocukluğunda babasının hiç düzgün işi olmadığı için yardımlarla büyümüş biri. Kendisi ise okumuş güzel meslek sahibi olmuş. Zor geçen yıllarda kardeşler olarak hep desteklermiş birbirlerine. Şimdi bile ablaları abisi ve kendisi hepsi memur. Babaları da kadrolu işte. Ailenin maddi durumu çok iyi ferahlar. Eşim ve diğer üç kardeşi (iki ablası evli, abisi bekar) her ay annelerine çeyrek alacak kadar aralarında para toplarlar. Ailenin bir ihtiyacı varsa karşılarlar. Ben de hiç bu konuda kısmadım. Ailendir ver dedim. Ama bu iş artık abartıya kaçmaya başladı. Durumları iyi olmalarına rağmen evde ne eksik varsa, ne alınacaksa kardeşler toplanıp alıyorlar. Sanki babalarının maaşı yokmuş gibi, sanki her ay annelerine harçlık vermiyorlarmış gibi. Sürekli bitmek bilmeyen bir para akışı var. Bazen çok bazen az. Bunları da hep evli olan görümcelerimden biri organize ediyor. Kardeşler haydi anneye bunu alalım diyor hop hepsi ortak para atıyor o ay anneye o şey alınıyor. Kayınbabamlar hacca yazıldılar. Hatta eşime de dedim çıkarsa hepimiz yardım edelim. Hac pahalı bir ibadet çünkü ve farz. Her zaman çıkma şansı da yok. O da memnun oldu. Fakat daha hacca yazıldıkları ilk sene çıkmasını beklemeden görümcem tuttturdu annelere hac çıkmaza seneye umreye yollayalım. Ya bir dur birkaç sene beklesinler değil mi? Hayır zaten her ay para yolluyorlar. Kayınbabamın düzenli maaşı var, evleri kendilerinin, ekstra kirada evleri var. Neden umre parasını biz veriyoruz değil mi? İhtiyacı olan kimseler olsa verelim diyecem ama değiller. Ki zaten yardım ediliyor çocukları tarafından. Her ay verilen paralarla bile gidebilir. Ben de eşimle tartıştım arkada. Ablan niye sürekli böyle yapıyor sizin niye hiç sesiniz çıkmıyor? Fuzuli istekleri hiç bitmiyor diye söylendim. Normalde dediğim gibi asla eşime Karışmam ne verdi ne yaptı hatta ben derim eli boş gitmeyelim alalım. Ama işte benim de sabrım taştı. Eşim de bana kızdı annemle babam tabi verecem dedi durdu bizim tartışma karara varılmadı anlayacağınız rafa kaldırdık. Dün akşam kayınvalidemlerdr oturmaya gittik kayınvalidem birden demesin mi? Ben seneye umreye gidecem. Eşim de dinliyor bana bakıyor tabi. Ben de dayanamadım “anne paran var mı ki nasıl gidecen” dedim. Alttan ima ettim artık anlasın kendi parası var çünkü. O da dedi var, olmasa da eşini gösterdi o var diye. Halbuki kayınbabam asla vermez. Biliyor çocukları yine verecek onlara sırtını dayıyor. Biz bir harcama yapsak bize söylenir aman yavrum ev alın gezmeye gitmeyin, özel hastaneye gitmen der. Ama kendi çocukları ona altın alsa, umreye götürse, ev için birşey alsa sesi çıkmaz. Ya da kayınbabam kendi ailesine harcasa kaynanam söylenir. Ama kendi çocukları harcayınca gözüne görünmez. Gel de sinirlenme. İşte dostlar ne yapmalıyım? Eğer ki bu konu açılır da eşimin kardeşleri anne ile babayı biz umreye gönderecek dese ne demeliyim? Sürekli bizlerden giden bu para akışı beni yıldırdı çünkü.