merhabalar, 24 yaşında kendi ayakları üzerinde durup ailesiyle yaşayan biriyim.Dışarıdan çok güçlü ve gamsız görünüp içinde fırtınalar kopan insanlar vardır ya , ben onlardan biriyim işte.Dost edinmeye bak, düşmanını annen bile doğurur derler ya o kadar yaşadığım durumu özetliyor ki bu cümle.3 kız kardeş,1 de erkek kardeşim var.Erkek kardeşime aşırı düşkünüm, bir dediğini iki etmem,yalnız kız kardeşlerimin hiçbiriyle konuşmuyorum üstelik ikisiyle aynı evde yaşıyorum.Şöyle anlatıyım ablamla kendimi bildim bileli nedenini bilmediğim bir soğukluk vardı aramızda, bir türlü abla kardeş ilişkisi yaşayamazdık hiçbir zaman yani her şeyimi ona anlatmazdım sanki küçüklükten bu yana farklı dünyaların insanı gibiydik.Büyüdükçe bu soğukluk da giderek büyüdü.Mesela kpss ye hazırlanmak için evine gittiğimde sınava 2 gün kala bana sen evde hiçbir iş yapmıyorsun evi dağıtıyosun diye bağırıp çağırdığından apar topar okuduğum yerdeki yurda gitmiştim 2 gün orda kalırım diye ve hiçbir şey dememişti bana kal bile.Böyle böyle bir sürü şey babama anlatınca terler boşalmıştı ablamın bana yaptıklarından.En sonda da eşinin önünde azarlamıştı beni o günden beri konuşmuyoruz diğer iki kız kardeşimle de düşman gibiyiz 2 yıldır konuşmuyoruz ve bu süreçte defalarca gidip konuşalım dememe rağmen.Anlayacağınız kardeşlik duygusu yok bizim evdeki kimsede.Annem psikolojik rahatsız etliye sütlüye karışmaz biz kavga ettiğimiz zaman hep bana bir şey demeyin derdi, kısa bir süre sonra hayatımdaki insan tanışmaya gelecek ailesiyle birlikte ve onlar birbirlerine çok bağlı, inanır mısınız bunlar nasıl aile diye düşüneceklerini bildiğimden üzülüyorum bana bi yol gösterin lütfen işin içinden çıkamıyorum ben...