Evet farkındayım konu dert değil ama bu konuda tereddütleri olanlar için hiç yorulmadan yazacağım. Evliliğimizin son zamanlarında kaygılı, ürkek bir çocukla yüzleşmek zorunda kaldım. Sırf evladım için devam ettirdiğim evlilik artık ona zarar vermeye başlamıştı ve ben de sağlıklı bir anne değildim zaten. Gece sık sık uyanan, ara ara durduk yere ağlama krizlerine giren 7 yaşında bir evladımla geçen yıl boşanmaya karar verdim. Kaygılarımın binde biri ile bile karşılaşmadım. Süreç zordu ama kendime ,verdiğim karara güveniyordum. Fark ettim ki kızımı belirsizlikler üzecekti, ne olacağımıza dair o küçük kalbiyle mücade ediyordu ve ben onun için elimden gelenin fazlasını yapmaya hazırdım. Hali hazırda devam ettiğim terapi süreci ile zaten kin öfke geçmişe takılma gibi konuları halletmiş gibiydim ve kızım da terapiye başladı. Biz çok kötü bir evlilik süreci yaşasak da babası iyi bir evlat, iyi bir arkadaş ve iyi bir babaydı. Bunun farkında olarak onunla bir gün olsun süreçten sonra tersleşmedim ve kızımız için iyi bir arkadaş olma yolunda adımlarımızı attık. Evladım şu an çok huzurlu,ama gerçekten huzurlu bu sadece benim gözlemim değil ayrıca. İyi ki diyorum tüm kararlarım için. Siz de doğru adımlarla hayatınızda baharı tekrardan yaratabilirsiniz. Hepinizin yüreğinden öpüyorum, hiçbir şey zor değil,onu zorlaştıran bizim kafamızdaki korkularımız. (Tüm bunlar için 10 yıl durdum,kaldım,bir adım atamadığımı da söylemek isterim.)