İyi geceler hanımlar, gece gece aklıma geldi benim bir arkadaşım var boşanmış. Bir tane evladı var ve çocuk anlaşmalı olarak iki ebeveynde kalıyor. Buraya kadar sorun yok. Arkadasimın uzun süredir bir erkek arkadaşı var ve ciddi düşünüyorlar. Ancak, evlenirse çocuğunu göremeyecek buna rağmen hayatına birini alması ve evliliği düşünmesi normal mi?
(Boşanma protokol vb çok anlamıyorum ama eski eşi ile anlaşmışlar kim evlenirse çocuk diğer ebeveny ile olacak. Yabancı birisi ile buyumeyecek çocuk)
Ben bu durumu önce yadırgadım, sonra yalnızlık zor yeniden sevmek sevilmek herkesin hakkı diye düşündüm ancak bir anne olarak aklım almıyor çocuğumu görememe, aynı evde kalamama fikrini. Arkadaşımın bile bile bu seçimi yapması canımı sıktı . İnsan çocuğundan vazgeçer mi? Böyle düşünüyorum sonra da dönüp kendime sanane sen annesinden daha mı iyi bileceksin diye kendime kızıyorum. Siz olsanız nasıl bir duyguya kapilirdiniz?
(Boşanma protokol vb çok anlamıyorum ama eski eşi ile anlaşmışlar kim evlenirse çocuk diğer ebeveny ile olacak. Yabancı birisi ile buyumeyecek çocuk)
Ben bu durumu önce yadırgadım, sonra yalnızlık zor yeniden sevmek sevilmek herkesin hakkı diye düşündüm ancak bir anne olarak aklım almıyor çocuğumu görememe, aynı evde kalamama fikrini. Arkadaşımın bile bile bu seçimi yapması canımı sıktı . İnsan çocuğundan vazgeçer mi? Böyle düşünüyorum sonra da dönüp kendime sanane sen annesinden daha mı iyi bileceksin diye kendime kızıyorum. Siz olsanız nasıl bir duyguya kapilirdiniz?
Bir de aslında ben kendimin niye böyle olduğumu anladım biraz. Ben geçmişte çok büyük haksızlıklara uğratıldım o yüzden en ufak bir haksızlığa tahammülüm yok. Hele ki aileden geliyorsa o haksızlık asla tahammül edemiyorum mesela o çocuğun yaşadığı bana haksızlık gibi geliyor bir annenin evladndan vazgeçmesi bana haksızlık gibi geliyor. O yüzden böyle tepki veriyorum kendimde bunu gözlemledim bir süredir aslında dizginlemeye calısıyorum kendimi haksızlık konusunda daha hoşgörülü ve toleranslı olmam gerek galiba...Sen de böyle misin???
