ben de geçen yıl 31 temmuzda hamile oldugumu ögrenmiştim sonra normal bi kontrole gittiğimde kalbinin durdurğunu öğrendim
eylülde kürtaj oldum 10 haftalıktı bebeğim. gen analizi yaptırdım kan pıhtılaşması varmış bende. dr um çok az o yüzden müdahaleye gerek yok hamile olunca gel iğne başlıcaz dedi. sonra aralık ayında yerleşme kanaması yaşadım beta hcg 35 çıktı 2 gün sonra da adet oldum zaten. yani kimyasal gebelik yaşadım. bundan sonra da 1 yıl oldu hala bir şey yok. ben ki ilk gebeliğimde tek ilişkide hamile kalmıştım. beklemediğim bir gebelik olduğu için korkmuştum ne yapacağımı bilememiştim tam o fikre alışmıştım karnımın büyüdüğünü onu kucağıma aldığımı hayal etmeye... ki böyle oldu. neden böyle oluyor gerçekten artık çok yoruldum . psikolojim alt üst oldu her ay önce umut sonra hüsran, aksi gibi her ay adetim 2 3 gün de gecikiyor, tam umutlanıyorum ve hemen adet oluyorum. hastaneye gittim bir sorun yok eşim de gitti sıkıntı yok rahim filmi kaldı dr um ona gerek yok bir sorun olsaydı zaten 2 kere yaşamazdın, seni incelemeye bile gerek yok dedi gönderdi. ne yapacağımı bilmiyorum tabiki Rabbimizin bizim için bir düşüncesi vardır ama artık gerçekten korkmaya başladım. hamile olamadığım için ilk gebeliğime daha fazla üzülmeye başladım. beraber hamile kaldığımız arkadaşlarım bebeklerini kucaklarına aldılar büyüttüler bile 3 4 aylık oldular. ben hala bekliyorum bir de hala düşünmüyormusunuz demeleri yok mu sanki düşünceyle oluyor da ! arkadaşlarımla bile aram bozuldu acımı küçümseyenleri hayatımdan bir bir çıkardım. aynı anda hamşle kalmışız ben bebeğimi kaybetmişim karşılaştığımız ilk anda bak göbeğim çıktı şu kdr kilo aldım böyle oldum demeleri beni incitti kırdı. ben arayıp hamileleik nasıl gidio dediğimde verdikleri uzun cevaplardan sonra sen nasıl oldun dra gtcektin noldu naptın demediler. onlar kendilerinden bahsettiklerinde yüzüm asılır yanlış anlaşılırım diye sahte gülücükler dağıttım etrafa muhabbetlerine dahil olmaya çalıştım. benim onları anlamaya çalıştığım kadar onlar beni anlamaya çalışmadı. sonunda karar verdim ve çıkardım hayaptımdan. anladım ki bana iyi gelmediler. bir sürü şey oldu bitti, ama kızlar ben de durum hala aynı. instagrama her girişimde arkadaşlarımın bebek fotolarını görmekten çok sıkıldım. Allah hepsine sağlık sıhhat uzun ömürler versin ama gördükçe neden ben diyorum neden ben evladımı kucağıma alamadım acaba kime benzeyecekti kızmıydı ya da erkek mi ?? tüm sorularım cevapsız kaldı, o beni bırakıp gidince hayaller yarım kaldı... yerini doldurmak istedim ama yine nasip olmadı. bakalım ne yapacağım, ne kadar daha hamileleri görüp onlara evlatlarını sağlıkla kucaklarına almaları için dua edip, kendime acıyacağım bilmiyorum. isyan etmek istemiyorum, yine şükürler olsun, Rabbim beterinden esirgesin, kucağımızı boş bırakmasın inşallah...aylar var ki buraya da ugramamıştım. baya dolmuşum :) kusura bakmayın...
