Ben de benzer şekilde, anne ve babamı kaybettim maalesef. O duyguları öyle çok hissettim ki.. üstelik kötü bir evlilikten geçiyordum. Bazen içim öyle daralırdı ki telefonu elime alıp, ben annemi aramak istiyorum, diye ağlardım. Sanki alo dese geçecekti her sıkıntım.. Zamanla bu duygu yoğunluğu geçse de, ben çok çok iyi anlıyorum. Sonrasında bir de boşandım ben. Çocuklarımla yaşıyorum şükürler olsun. Çevremizde akrabalar var. Yine de arada bi görüşüyoruz ama sizin bahsettiğiniz sıcacık bi anneanne kucağı bizde de yok. Ben şunu öğrendim. 'Keep swimming'.. Içimizde biriken hasretleri, istekleri kabul edip mümkün mertebe çözümler üretmeye çalışalım, kaçmayalım, bastırmayalım. Ama kendi kendimizi mutlu etmek bizim sorumluluğumuzda. Küçük şeylerle başlayıp, mutlu olduğunuz şeyler yapın sadece kendiniz için. Ben de kpss hazırlık sürecine girmeyi planlıyorum ama vakit yetiştirme sorunu yaşıyorum bu aralar bunun üzerinde bi düzen oluşturmam lazım. Fakat mesela kış mevsimindeyiz, yeni şık bi kupa hediye edin kendinize, kırtasiye ürünleri gibi. Bir yanınız kimsesiz gibi hissetsin onu bastırmayın ama buna rağmen kendinizi mutlu etmek için çabalayın. Zamanla ışığınız, enerjiniz yenilenir. Kaliteli, uyumlu, güzel bi arkadaş çevresi edinirsiniz. Neden olmasın? Bu çocuğunuza da çok ama çok pozitif yansır mutlaka.
