Eğer bir gün, Anksiyete ile başa çıkarsam, her şeyi yenmiş sayacağım kendimi.
"Başaramam!" dediğim şeyleri tekrar düşüneceğim. "Bunu yapabilirim" diyeceğim.
Çünkü er ya da geç başaracağım.
...
Ben önüme sunulan fırsatları değerlendirdim.
Şimdi yine aynı fırsatı değerlendiriyorum.
Fırsatım bu. "Yazmak!"
Belki bir yerlerde birinin ihtiyacı vardır bu 'yazı'ya...
...
Bundan 7 ay önce acile gidip, uyuşturucu ile sakinleştirildiğimde, hayata dair hiçbir şey bilmediğimi farkettim. "Korkuyorum" diyordum doktoruma, sadece "korkuyorum"... Çünkü her şeyden korkuyordum. Eve girmekten, evden çıkmaktan; okula gitmekten, okuldan çıkmaktan. Okuldan er-ken çıkmaktan. Çünkü benim için zaman mefhumu adeta işkenceydi. Gece olumlu bir duygu, gündüz dayanılmaz bir ağrıydı. Bu yüzden sürekli göğsümde bir ağrı vardı. İçimde bir sıkıntı, bir ürperti... Beni mutlu edecek hiçbir şey bulamıyordum. Her şey kifayetsizdi. Ağladım, günlerce, aylarca sürekli ağladım. Okulumu bir kalemde silip atıyordum. Şehir şehir kendimden kaçıyordum. Dönüp dolaşıp anneme kaçıyordum. Bu hastalık bir insanı nasıl böyle bir hale getirebilirdi?
...
Sevgili anneciğim, okulumu bırakma kararıma dayanamayarak yanıma geldi. Çünkü, "ya beni burdan alırsınız, ya da ben burdan kaçıyorum" demiştim. Yanımdaydı, durum değişmemişti, ben odanın kapısını örtemiyordum, uykudan çığlık çığlığa uyanıyordum. Her neyse, yine de yanımdaydı işte.
...
Sevgili anneciğim ve biricik sırdaşım, sizin de yardımlarınızla ben okulumu bitirdim. "anksiyete"yi yenemedim, (Özür dilerim) ama en azından okulumu bitirdim.
Birisi, 2 yıllık mezuniyeti ile gurur duyuyordu. Kimdi o?
Bendim!
Seni seviyorum anneciğim..
Seni seviyorum sırdaşım.
"Başaramam!" dediğim şeyleri tekrar düşüneceğim. "Bunu yapabilirim" diyeceğim.
Çünkü er ya da geç başaracağım.
...
Ben önüme sunulan fırsatları değerlendirdim.
Şimdi yine aynı fırsatı değerlendiriyorum.
Fırsatım bu. "Yazmak!"
Belki bir yerlerde birinin ihtiyacı vardır bu 'yazı'ya...
...
Bundan 7 ay önce acile gidip, uyuşturucu ile sakinleştirildiğimde, hayata dair hiçbir şey bilmediğimi farkettim. "Korkuyorum" diyordum doktoruma, sadece "korkuyorum"... Çünkü her şeyden korkuyordum. Eve girmekten, evden çıkmaktan; okula gitmekten, okuldan çıkmaktan. Okuldan er-ken çıkmaktan. Çünkü benim için zaman mefhumu adeta işkenceydi. Gece olumlu bir duygu, gündüz dayanılmaz bir ağrıydı. Bu yüzden sürekli göğsümde bir ağrı vardı. İçimde bir sıkıntı, bir ürperti... Beni mutlu edecek hiçbir şey bulamıyordum. Her şey kifayetsizdi. Ağladım, günlerce, aylarca sürekli ağladım. Okulumu bir kalemde silip atıyordum. Şehir şehir kendimden kaçıyordum. Dönüp dolaşıp anneme kaçıyordum. Bu hastalık bir insanı nasıl böyle bir hale getirebilirdi?
...
Sevgili anneciğim, okulumu bırakma kararıma dayanamayarak yanıma geldi. Çünkü, "ya beni burdan alırsınız, ya da ben burdan kaçıyorum" demiştim. Yanımdaydı, durum değişmemişti, ben odanın kapısını örtemiyordum, uykudan çığlık çığlığa uyanıyordum. Her neyse, yine de yanımdaydı işte.
...
Sevgili anneciğim ve biricik sırdaşım, sizin de yardımlarınızla ben okulumu bitirdim. "anksiyete"yi yenemedim, (Özür dilerim) ama en azından okulumu bitirdim.
Birisi, 2 yıllık mezuniyeti ile gurur duyuyordu. Kimdi o?
Bendim!
Seni seviyorum anneciğim..
Seni seviyorum sırdaşım.