Keşke Anne Olmasaydım ..

Birgaripinsan .!.:

Ben yorumumda bütün yük anneye ait demedim. Ay yorumum çok farklı anlaşıldı şimdi uzun uzun herkese aynı açıklamayı yapamayacağım. Bizim evde baba çocuğuna bakar. Ama mesala boşanma gibi durumlarda ben çocuğumu babasına bırakmam ama eşim bana bırakır. Bu da toplumun öğrettiği bir şey değil. İçgüdüsel bence.

Genişletmek için tıkla...

Arya_Stark01 .!.:

O son dedigin toplumsal kural oldugundan dolayi, cahillik felan bircok sebebi var. Ayrica annelik dogurmak ve emzirmek degildir. Nice hic cocuguna bakmayan, pedagojisinin p'sini bilen anne var. Sadece hormonlar ve vajina yetmiyor anne olmak icin.

Ayni sekilde nice babalar var cocuklarina en iyi sekilde bakan. Su an esim mesela kizimi banyoya soktu. Bende hep onu kurulayip kiyafetlerini giydiririm mesela. Ayni sekilde esim bezini degistirir, yemegini verir, yemediginde acaba ne yer diye düsünür.

Ve etrafim böyle babalar ile doludur. Senin etrafinda olmadigi icin benim esim gibi babalari istisna kilmiyor. Daha cok kadin erkeklere sorumluluk verse, senin gibi düsünmezdin yerine, öyle babalarina daha cogalcaklar aslinda.

Genişletmek için tıkla...

MissCherryBlossom .!.:

Eeeeee ablacim ben de onu diyorum ya zaten, 9 ay karninda tasima var, annelik icgudusu var hayatboyu cocuk icin endiseleniyorsun, uykusuz geceler var, emzirme var, vucudunun deforme olmasi var, lohusalik depresyonu var da var yani....Kadin da insan, bunca yuke tek basina dayanmasi zor. Erkek de bir zahmet kendi cocugu icin biraz dert cekiversin.

Genişletmek için tıkla...

inFlamess .!.:

O kadar pişmanım ki anne olduğum için...5,5 senedir kapana sıkışmış cebelleşiyorum.Bekarlıgımda ağlayan zırlayan çocuklara bakıp anneleri hakkın da “bi kadın neden çocuk yapar ki hayatını mahvetmek için mi?”diye düşünür çocuk yapmalarına hayret ederdim.Çünkü özgürlük kelimesinden oluşuyordum ben.Evliliğimden 2,5 sene sonra çocuk sahibi olmaya karar verdim fıtrat gereği sanırım.O dönem net hatırlayamıyorum nasıl karar verip nasıl cesaret ettim hiç bilemiyorum .İkincisi ise kazara oldu ...

5,5 senedir ben diye birşey yok .7/24 bakıcı olarak kiralanmışım.Sosyallik şöyle dursun bi banyo/wc ye bile insan gibi girip çıkamıyorum.

Annem destek olmadı hiç bir zaman sadece bir ben vardım .7 ay baktı hergin oğlum oraya bırakırken yalvarıyordu bırakmamam için.Ve her hafta beni twl de rahatsız ediyordu su gün izin al günüm var su gün izin al gezim var vs saçma sapan sepeblerden .Sanırım anaç olmamam ondan gelen bi kalıntı .Ama ondan daha çok sevgi verdiğimi düşünüyorum evlatlarıma .

Çocuklarımı kaybetsem dünya basıma yıkılır onları çok seviyorum ama onlar doğmamış olsaydı onları hiç tanımamış hiç sevmemiş olacaktım.O zaman olmayan bişeyin yokluğu için ağlamayacaktım .

İş hayatım bittikten sonra çocuklar daha ağır gelmeye başladı.Ve durmadan kavga eden iki erkek çocuk .Büyüdüler iş kolaylaşacak diye beklerken gün ve gün benim isyanım artıyor .Onlara yapabildiğim tek şey avazım çıktığı kadar “yeter “diye bağırmak oluyor .Anlamıyorlar tatlı tatlı anlatsam da beş dakika sonra herşey yine aynı.Büyük oğlum doğduğundan bu yana zor bi çocuktu hala öyle .Küçük nispeten daha sakindi artık o da ön teker arka teker misali abisinden geri kalır yanı kalmadı .

Büyük oğlumu cimnastik,yüzme futbol aktivitelerine gönderdim yaz okullarına gitti hiç bir fayda göremedim ,enerjisi yine hiç tükenmedi .

Evin her yerine yiyecek taşıyorlar şeftali ile duvar kapı pencere siliyorlar .Birbirlerini meyve suyu ile yıkıyorlar.Birbirleri ile çoğu zaman kavga halindeler küçük canı hep acıtılan taraf .Tv den nefret ederim hiç açmam ;büyük oğlum çizgi film bagımlısı ev de gün boyu tv bangır bangır.Şöyle rahat rahatı elime kitap ,telefon alıp keyif yapamıyorum .Yani yazacak çok sey var ama şimdi öyle aklıma gelenler .

Ben anaç bi kadın değilmişim .Keşke hiç evlenmeseydim keşke hiç çocuk sahibi olmasaydım boguluyorum.Anne olmak böyle birşey mi yoksa benim çocuklarım mı böyle bilmiyorum çok daralıyorum .

İlk oğlum doğduğundan 2 yaşınadek mükemmel besledim 2 sene mememde uyudu resmen emme refleksi çok güçlüydü çok düşkündü sütüm çok güzeldi .Sabahlara kadar emerdi.Özellikle hayatımda ki o 1 yıl sadece meme vermek üzerine kurulu idi hayatım .Banyo için bile 1 saat hazırlık yapardım .Cocuklarıma bir kez emzik dahi vermedim emmelerini etkilemesin diye .

Büyük oğlumu büyütürken kardeşi doğmadan önce bi kere kızıp bağırmadım .Suan ise evde her gün sesi göklerde bi anne olmaktan bitap düştüm yıldım arkadaşlar ben ....

Genişletmek için tıkla...

Birgaripinsan .!.:

Ay tanıyıp tanımadan ne kadar boş söz sarfediyosunuz ya. Şuan eşim dışarı çıkarmak için giydiriyor. Yemeğini de yedirir bezliyken altını da açardı, yıkar da, benden çok da gezdirir vs vs.. ama sonuç olarak çalışmayıp çocukla evde kalan ben oldum belli bi yaşına kadar. Dünyadaki çoğu kadın gibi süre farketmez 3 ay 3 yıl değişir şartlara göre. İstisna örnek göstermeyin lütfen. Farklı bir şey anlatmak istedim. Ne kadar çok yüklendiniz ya.
He bi sizin kocalarınız yapıyor biz köleyiz evde.

Genişletmek için tıkla...

inFlamess .!.:

O kadar pişmanım ki anne olduğum için...5,5 senedir kapana sıkışmış cebelleşiyorum.Bekarlıgımda ağlayan zırlayan çocuklara bakıp anneleri hakkın da “bi kadın neden çocuk yapar ki hayatını mahvetmek için mi?”diye düşünür çocuk yapmalarına hayret ederdim.Çünkü özgürlük kelimesinden oluşuyordum ben.Evliliğimden 2,5 sene sonra çocuk sahibi olmaya karar verdim fıtrat gereği sanırım.O dönem net hatırlayamıyorum nasıl karar verip nasıl cesaret ettim hiç bilemiyorum .İkincisi ise kazara oldu ...

5,5 senedir ben diye birşey yok .7/24 bakıcı olarak kiralanmışım.Sosyallik şöyle dursun bi banyo/wc ye bile insan gibi girip çıkamıyorum.

Annem destek olmadı hiç bir zaman sadece bir ben vardım .7 ay baktı hergin oğlum oraya bırakırken yalvarıyordu bırakmamam için.Ve her hafta beni twl de rahatsız ediyordu su gün izin al günüm var su gün izin al gezim var vs saçma sapan sepeblerden .Sanırım anaç olmamam ondan gelen bi kalıntı .Ama ondan daha çok sevgi verdiğimi düşünüyorum evlatlarıma .

Çocuklarımı kaybetsem dünya basıma yıkılır onları çok seviyorum ama onlar doğmamış olsaydı onları hiç tanımamış hiç sevmemiş olacaktım.O zaman olmayan bişeyin yokluğu için ağlamayacaktım .

İş hayatım bittikten sonra çocuklar daha ağır gelmeye başladı.Ve durmadan kavga eden iki erkek çocuk .Büyüdüler iş kolaylaşacak diye beklerken gün ve gün benim isyanım artıyor .Onlara yapabildiğim tek şey avazım çıktığı kadar “yeter “diye bağırmak oluyor .Anlamıyorlar tatlı tatlı anlatsam da beş dakika sonra herşey yine aynı.Büyük oğlum doğduğundan bu yana zor bi çocuktu hala öyle .Küçük nispeten daha sakindi artık o da ön teker arka teker misali abisinden geri kalır yanı kalmadı .

Büyük oğlumu cimnastik,yüzme futbol aktivitelerine gönderdim yaz okullarına gitti hiç bir fayda göremedim ,enerjisi yine hiç tükenmedi .

Evin her yerine yiyecek taşıyorlar şeftali ile duvar kapı pencere siliyorlar .Birbirlerini meyve suyu ile yıkıyorlar.Birbirleri ile çoğu zaman kavga halindeler küçük canı hep acıtılan taraf .Tv den nefret ederim hiç açmam ;büyük oğlum çizgi film bagımlısı ev de gün boyu tv bangır bangır.Şöyle rahat rahatı elime kitap ,telefon alıp keyif yapamıyorum .Yani yazacak çok sey var ama şimdi öyle aklıma gelenler .

Ben anaç bi kadın değilmişim .Keşke hiç evlenmeseydim keşke hiç çocuk sahibi olmasaydım boguluyorum.Anne olmak böyle birşey mi yoksa benim çocuklarım mı böyle bilmiyorum çok daralıyorum .

İlk oğlum doğduğundan 2 yaşınadek mükemmel besledim 2 sene mememde uyudu resmen emme refleksi çok güçlüydü çok düşkündü sütüm çok güzeldi .Sabahlara kadar emerdi.Özellikle hayatımda ki o 1 yıl sadece meme vermek üzerine kurulu idi hayatım .Banyo için bile 1 saat hazırlık yapardım .Cocuklarıma bir kez emzik dahi vermedim emmelerini etkilemesin diye .

Büyük oğlumu büyütürken kardeşi doğmadan önce bi kere kızıp bağırmadım .Suan ise evde her gün sesi göklerde bi anne olmaktan bitap düştüm yıldım arkadaşlar ben ....

Genişletmek için tıkla...

Safsarisin .!.:

Konu sahibi seni cok iyi anliyorum,aslinda seni anlamıyorum tahmin ediyorum. Benim kardesimle aramda 2 yas bile yok ikiz gibi büyümüşüz annem diyor ki 10 sene yaşlandım
Bir arkadasim var samimi oldugum,gecen bize geldi. Cocugu neler neler yapti. Sehpanin uzerine çıktı,bardak kırdı,annesi altina degistircekti annesinin karnina tekme atiyor. Bir de kiz cocugu. Kiz cocuklari daha akıllı olur zannederdim tek ve son yaramaz bendim zannederdim.
Uyumuyor bir de,annesi diyor ki beni yaşlanırdı . Tuvalete bile giremiyorum cocukta peşinden geliyormuş bir de.Dayanamiyorum artık diyor. Cocugu burda birsuru yaramazlik yapti ben onemsemedim ev dağılsın toplanır ama kendisi icin üzüldüm. Ben onun evine gittiğimde akıllı gibi duruyordu çünkü bana anlattiginda inanasim gelmiyordu. Kafasıyla salonun camını indirmis koltukta ziplarken. Allahtan kendine bisey olmamis. Kafasini duvara vuruyormus. Cok sinirli bir de . Sana demem o ki yaramazliklar bitiyor ama sinir baki kalıyor eger varsa,ve inatçılık ta. Ben evlendim koskoca insan oldum hala insan sevmem. Hala asabiyim icim icimi yer sinirden damarlarim gözükür kollarımda. Zayıfım bir de. Cocukken sinirli yaramaz hırçın bir cocukmusum. 15 yasimdan 23 e kadar antidepresan kullandim. Senin cocuklar cok kucuk devam ederse bekleme benim gibi 7 i yasinda pedogog a götür yaramaz olmaları dogal cocuktur ama bu kadari fazla geldi bana kıskançlık duygusu olabilir aralarinda birde.

Genişletmek için tıkla...

Loreth .!.:

Ben anaç bir insanım. Kızımla 2 sene yapışık yaşadık ama zaten özgürlüğümü feda etmeye hazırdım çocuk yaparken, yani öyle çok da koymadı bana o 2 sene. Sonra kreşe başladı, şimdi 2. kızım yolda ve yıllardır evden çalışıyorum, dolayısıyla sosyal hayatım çok büyük ölçüde azaldı. Eşim evde olduğu zamanlar her işe el atar, kızımı ona bırakır gece arkadaşlarımla dışarı çıkabilirim. Kızım her çocuk kadar aksi, sevgi dolu, inatçı, insanı bazen çıldırtan, bazen mest eden bir bücürük. Şimdi ben anaç, az da olsa kendine zaman ayırabilen, bazı şeyleri oturtmuş bir anneyim ama o hissettiğiniz isyanı ben de ara sıra hissediyorum. İnsan bazen tüm sorumluluklardan azade, o daha hafif hissettiği günleri özlüyor. Bir de siz zaten anne olmaya çok düşünerek karar vermemişsiniz. Keşkelerle başlayan cümleler için de çok geç. Şuan tek yapabileceğiniz kendinize nefes alabilecek alanlar yaratmak. Bakıcı olur, çocukları eşe bırakıp, kendiniz için bir şeyler yapmak olur, aileden birilerine bırakıp eşle baş başa bir şeyler yapmak olur.


Bir de "bu kadar anne olmak isteyen kadın varken, çocuğu olmayan insan varken" laflarıyla yaklaşmayın artık böyle konulara yahu. Herkesin derdi kendine. Allah isteyen herkese evlat versin, bunu gönülden söylüyorum ama her evlat sahibi olan da nirvanaya erip, mutluluğun sırrını keşfetmiyor. Hepimizin hayat şartları, beklentileri, dertleri, kişilikleri farklı. İnsanın hissettikleri, başkalarının sahip olduklarına ya da olmadıklarına göre şekillenen bir şey değil, yaşadıklarına göre şekillenen bir şey.

Genişletmek için tıkla...

Kun fe yekunnn .!.:

Hayat değişik işte ben de anne olabilmek gece gündüz yalvarıyorum Allah a.....

Genişletmek için tıkla...