Kendinizi nasıl motive ediyorsunuz?Ben tükendim de…

Mutlu2890 .!.:

Anlaşılmaya o kadar ihtiyacım var ki…En zor anımda bile “Mutlu ,kimse yoksa bile ben varım,sen varsın.”diyerek teskin ettim kendimi.

Enerjim o kadar az ki..En büyük travmalarımı annemle yaşasam da yine sığındığım yer onum yanı ama annem hala aynı.Depresif ve kaygılı…

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

İyi geceler.Yaklaşık bir aydır yoğun bir kaygı durumu ile uğraşıyorum.Gece kalbimin ağzımda atması ,yoğun kasvet duygusu,hissizleşme ile başladı her şey.Hayatımda bir şeyler yolunda gitmiyordu ama ne olduğunu bilemiyordum.Tek bildiğim her şeyden ,herkesten korkuyordum.

Hatta bir haftalığına tek başıma tura gitmiştim,yine sizler burda bana destek olmuştunuz.

Psikiyatriye gittim dönüşte .Panik bozukluk dedi,iyi ki o tatile gitmişsin dedi.Bu hastalığın üzerine gideceksin dedi.

Arkadaşlar ben bu hastalıkla mücadele ederim etmesine de intihar düşüncesi hiç aklımdan çıkmıyor.Böyle bir niyetim yok.Ben de korku uyandıran bir düşünce halinde..Dayanılmaz hale gelirse her şey ,ya bir anda olursa,ya aklımı kaybedersem,ya bu duygu korkudan arzuya dönüşürse…Çıkmıyor aklımdan…Sonra insanlar neden bunu kendilerine yapar ki diye yapanlara kızıyorum.O kadar kızıyorum ki anlatamam size.”Bakın ben de zor durumdayım ama hala bir umut tutunuyorum,siz niye gittiniz.”diye öfkeleniyorum.

Bu düşünce beni amansız hasta edecek diye çok korkuyorum.

Yaşamaktan ya da yaşayamamaktan korkuyorım.

Hep böyle olmaktan korkuyorum.Evet liseden beri böyleydim,son üç yıldır ilaç desteği alıyordum.İlaçları kontrollü bıraksam da nüksetti bu durum.
Terapi de alıyorum altı aydır.Her şey çok yolundaydı aslında,eniştemin vefatıyla yeniden başladı.


Bu arada deprwsif bir anneyle büyüdüm.Anneme ve depresif ailesine maruz kaldım.İhmal edilmiş ve aile evini cehennem olarak görmüş bir çocuğum.Bu yüzden se evlenmeye korkuyorum.
Lütfen bana yardım edin..

Genişletmek için tıkla...

potger .!.:

Uzun süredir bir psikiyatrik rahatsızlıkla mücadele eden biri olarak sizi çok iyi anlıyorum. Gerçekten aklımı kaybettiğim bir dönem de oldu maalesef, major depresyona girdim, dış dünyayla bağım koptu, kolumu bacağımı hareket ettiremiyordum, uyumadığım her an tek düşündüğüm şey intihardı. Hastaneye yatmam gerekti, yoğun ilaç ve terapiyle atlattım bu süreci. Hastalığımdan dolayı da ilaçlara ve terapiye devam ediyorum hala.

“Bunları düşünme, takma kafana, yürüyüş yap.” gibi tavsiyelerin boş geldiğinin farkındayım çünkü bu bir hastalık durumu, fiziksel bir hastalıktan farkı yok. Elinde olsa insan niye sürekli intiharı düşünsün ki? İlaçları bırakmayın, terapiyi de. Eğer terapistinizin faydalı gelmediğini düşünüyorsanız başka bir terapist deneyin.

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

Çok geçmiş olsun,şu an nasılsınız ve ne tür terapi alıyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Selennnayli .!.:

Anlattığınız duyguları o kadar iyi anladım ki.

İlkgencligim, gençlik yıllarım hep uzun süreli depresyonlarla mahvoldu. Orta yaşlarımda kontrolü daha iyi ele alabildim bu sefer de ufak tefek olaylarda travmalarım geri geldi, tekrar tekrar depresyonla savaştim.


Öncelikle fiziken yorulacagıniz bir iş bulup ona odaklanmanız gerek. Yürüyüş olur, yüzme olur, düzenli olarak yapın. Önce karar verip sonra gitmeyi beklemeyin, birdenbire başlayın devam etmeye karar vermek daha kolaydır. Spor depresyonumuzu azaltır.

Sabah uyaninca kendinizi zorlayıp yüksek sesle gülün. Gülmek ögrenilir ve unutulur. Bilincaltimızın da yüz kaslarımızın da gülmeyi, pozitif duyguda kalmayı hep hatırlar durumda olması gerek.

Dua edin yada meditasyon yapın.

Hayatınızdaki en kötü ve en iyi seyleri yanyana liste çıkarın. 1. sirayı, 1. sıraya eşleştirin. Örnegin ayrılık acısı--》Tatlı yeğenim.

Kötü düşünce akla gelir gelmez, eşi olan iyi düşünceye geçin. Ayrılık der demez, hemen " ay benim yegenim ne tatli kız. Gecen gün pembe elbisesi ne yakışmıstı. Mavisinden de almalı bari..." Bu kısmı uzattıkça uzatin ve olumlu histe kalın. Bunu psikoloğum öğretmişti ve çok kullandığım bir yöntemdir. Zihnimizi, olumsuz düşüncede takılıp gezinmemek için eğitiyoruz. Ikinci sıra ucin aynısı : Ör, annem.hasta --》 Okulda derece yaptım. Böylece. bütün kötü düşünceleri olumluya çevirmenin bir yolunu bulduk.

Son olarak, yine psikoloğum " güvenli alan" diye çok huzurlu olacagim bir yer tasarlamamı istedi. Misal benimki şöyle : Herkesten uzak, bir dağdaki çinara sırtimı vermiş, ılık bir yaz günü uçsuz bucaksız ovalara bakiyorum. Soğuk kahve icmekteyim, Dünyadan Uzak çalıyor. Hafif hafif uyukluyorum.

Gün içinde, gözlerinizi kapatıp, " güvenli alan" da kendimizi hissedip, uzun uzun orda kalıp dönmeliyiz.

Bu yolculukta hepimiz depresyonla karşilaşıyor ve mücadele ediyoruz. Size sarilıyorum ve kolaylıklar diliyorum.

Genişletmek için tıkla...

potger .!.:

Teşekkürler, fena değilim, intihar düşünceleri tamamen geçti. Dört senedir aynı terapistle devam ediyorum, terapi türüne çok hakim değilim açıkçası. Başlarda çocuklukla ilgili sorunları konuştuk, hangi davranışlarımın hangi duygularımın bunlarla ilgili olduğunu vs. Bana çok faydası oldu. Şu anda gündelik olayları konuşuyoruz, hangi hislerimin normal hangilerinin hastalığımla ilgili olduğu konusunda yol gösteriyor.

Genişletmek için tıkla...

Mutlu2890 .!.:

İyi geceler.Yaklaşık bir aydır yoğun bir kaygı durumu ile uğraşıyorum.Gece kalbimin ağzımda atması ,yoğun kasvet duygusu,hissizleşme ile başladı her şey.Hayatımda bir şeyler yolunda gitmiyordu ama ne olduğunu bilemiyordum.Tek bildiğim her şeyden ,herkesten korkuyordum.

Hatta bir haftalığına tek başıma tura gitmiştim,yine sizler burda bana destek olmuştunuz.

Psikiyatriye gittim dönüşte .Panik bozukluk dedi,iyi ki o tatile gitmişsin dedi.Bu hastalığın üzerine gideceksin dedi.

Arkadaşlar ben bu hastalıkla mücadele ederim etmesine de intihar düşüncesi hiç aklımdan çıkmıyor.Böyle bir niyetim yok.Ben de korku uyandıran bir düşünce halinde..Dayanılmaz hale gelirse her şey ,ya bir anda olursa,ya aklımı kaybedersem,ya bu duygu korkudan arzuya dönüşürse…Çıkmıyor aklımdan…Sonra insanlar neden bunu kendilerine yapar ki diye yapanlara kızıyorum.O kadar kızıyorum ki anlatamam size.”Bakın ben de zor durumdayım ama hala bir umut tutunuyorum,siz niye gittiniz.”diye öfkeleniyorum.

Bu düşünce beni amansız hasta edecek diye çok korkuyorum.

Yaşamaktan ya da yaşayamamaktan korkuyorım.

Hep böyle olmaktan korkuyorum.Evet liseden beri böyleydim,son üç yıldır ilaç desteği alıyordum.İlaçları kontrollü bıraksam da nüksetti bu durum.
Terapi de alıyorum altı aydır.Her şey çok yolundaydı aslında,eniştemin vefatıyla yeniden başladı.


Bu arada deprwsif bir anneyle büyüdüm.Anneme ve depresif ailesine maruz kaldım.İhmal edilmiş ve aile evini cehennem olarak görmüş bir çocuğum.Bu yüzden se evlenmeye korkuyorum.
Lütfen bana yardım edin..

Genişletmek için tıkla...