- 29 Mayıs 2024
- 2.145
- 5.229
Bende de kaygı bozukluğu anksiyete var depresyon a çok yatkinim sizi çok iyi anlıyorum ama ben bir çözüm buldum diyemem çocuğum var onun için yaşamak zorunda hissediyorum bilmiyorum yorumları takipteyim
Bende de kaygı bozukluğu anksiyete var depresyon a çok yatkinim sizi çok iyi anlıyorum ama ben bir çözüm buldum diyemem çocuğum var onun için yaşamak zorunda hissediyorum bilmiyorum yorumları takipteyimİyi geceler.Yaklaşık bir aydır yoğun bir kaygı durumu ile uğraşıyorum.Gece kalbimin ağzımda atması ,yoğun kasvet duygusu,hissizleşme ile başladı her şey.Hayatımda bir şeyler yolunda gitmiyordu ama ne olduğunu bilemiyordum.Tek bildiğim her şeyden ,herkesten korkuyordum.
Hatta bir haftalığına tek başıma tura gitmiştim,yine sizler burda bana destek olmuştunuz.
Psikiyatriye gittim dönüşte .Panik bozukluk dedi,iyi ki o tatile gitmişsin dedi.Bu hastalığın üzerine gideceksin dedi.
Arkadaşlar ben bu hastalıkla mücadele ederim etmesine de intihar düşüncesi hiç aklımdan çıkmıyor.Böyle bir niyetim yok.Ben de korku uyandıran bir düşünce halinde..Dayanılmaz hale gelirse her şey ,ya bir anda olursa,ya aklımı kaybedersem,ya bu duygu korkudan arzuya dönüşürse…Çıkmıyor aklımdan…Sonra insanlar neden bunu kendilerine yapar ki diye yapanlara kızıyorum.O kadar kızıyorum ki anlatamam size.”Bakın ben de zor durumdayım ama hala bir umut tutunuyorum,siz niye gittiniz.”diye öfkeleniyorum.
Bu düşünce beni amansız hasta edecek diye çok korkuyorum.
Yaşamaktan ya da yaşayamamaktan korkuyorım.
Hep böyle olmaktan korkuyorum.Evet liseden beri böyleydim,son üç yıldır ilaç desteği alıyordum.İlaçları kontrollü bıraksam da nüksetti bu durum.
Terapi de alıyorum altı aydır.Her şey çok yolundaydı aslında,eniştemin vefatıyla yeniden başladı.
Bu arada deprwsif bir anneyle büyüdüm.Anneme ve depresif ailesine maruz kaldım.İhmal edilmiş ve aile evini cehennem olarak görmüş bir çocuğum.Bu yüzden se evlenmeye korkuyorum.
Lütfen bana yardım edin..
Devlette var mı psikiyatri desteğiçok iyi anlıyorum, bunlar anksiyete ve panik bozukluklarda sıkça akla gelen ve huzursuzluk yaratan düşüncelerdir. Ancak terapinin muhakkak ilaç ile desteklenmesi gerekiyor - çünkü sizin durumunuzda olumsuz duygu ve düşünceler ısrarcı ve uzun süreli devam ediyor. Öncelikle beyindeki seratoninin ( mutluluk hormonunun) olması gerektiği seviyeye çekilmesi gerekiyor - bu yüzden tıp uzmanı ( psikiyatr) ile görüşmeniz elzem. Sabırlı ve kararlı olun, zamanla daha iyi hissedeceksiniz
Umarım zorunuz kolay olur sıkıntınız sevince mutluluğa huzura döner çok iyi anlıyorum sizi lütfen sakin olmaya çalışın ben şey yapıyorum kötü düşünceler gelince etrafımda ki herkesin adını soyadını söylüyorum tanıdım ünlü ünsüz akraba arkadaş vs bazende zikir çekiyorum bazen bu daha olmadı sadece kaygı olmayan şeyi düşünme diyorum ama çok yoğun olduğu zamanlarda yapamıyorum tabiTecrübeleriniz çok değerli,teşekkür ederim.
Ben kalp krizi geçirme korkusundan ,kendime zarar verir miyim korkusuna evrildi.
Ben sadecw huzurla yaşamak istiyorum.
Tabiki, şehir hastaneleri, tıp fakültelerinin olduğu hastaneler, ilçe hastaneleri -hepsinde psikiyatr var.Devlette var mı psikiyatri desteği
Siz de destek alabilirsiniz, lütfen bundan çekinmeyin. Nasıl ki mideniz ağrıdığında ilaç alıyorsunuz, beyindeki kimyasalların dengesi bozulduğunda da ilaç desteği gerekiyor. Eğer özele erişiminiz yoksa, devlet hastanelerindeki psikiyatr hizmetlerine başvurabilirsiniz.Bende de kaygı bozukluğu anksiyete var depresyon a çok yatkinim sizi çok iyi anlıyorum ama ben bir çözüm buldum diyemem çocuğum var onun için yaşamak zorunda hissediyorum bilmiyorum yorumları takipteyim
Psikiyatri desteği alıyorum,hafif dozda ilaç kullanmaya başladım.Henüz bir ay oldu,umarım doz artırmaz,ya da daha ağır bir ilaç yazmaz.çok iyi anlıyorum, bunlar anksiyete ve panik bozukluklarda sıkça akla gelen ve huzursuzluk yaratan düşüncelerdir. Ancak terapinin muhakkak ilaç ile desteklenmesi gerekiyor - çünkü sizin durumunuzda olumsuz duygu ve düşünceler ısrarcı ve uzun süreli devam ediyor. Öncelikle beyindeki seratoninin ( mutluluk hormonunun) olması gerektiği seviyeye çekilmesi gerekiyor - bu yüzden tıp uzmanı ( psikiyatr) ile görüşmeniz elzem. Sabırlı ve kararlı olun, zamanla daha iyi hissedeceksiniz
Teşekkürler Alacağım inşallah dua eder dua beklerimSiz de destek alabilirsiniz, lütfen bundan çekinmeyin. Nasıl ki mideniz ağrıdığında ilaç alıyorsunuz, beyindeki kimyasalların dengesi bozulduğunda da ilaç desteği gerekiyor. Eğer özele erişiminiz yoksa, devlet hastanelerindeki psikiyatr hizmetlerine başvurabilirsiniz.
Asla ama asla kafanıza göre antidepresanları bırakmayın - başladığınız noktadan daha geriye gidersiniz. İlaçlar 2 hafta - 1 ay içerisinde etki göstermeye başlar, acele etmeyin, umutsuz olmayın. Tek başına ilaç mucize yaratmaz. Siz desteklemek zorundasınız - spor, hobi, kitap, doğa yürüyüşü, kurslara katılmak, sertifika programları vs. - size iyi gelecek şeylere bolca vakit ayırınPsikiyatri desteği alıyorum,hafif dozda ilaç kullanmaya başladım.Henüz bir ay oldu,umarım doz artırmaz,ya da daha ağır bir ilaç yazmaz.
Üç yıl boyunca kullandığım ilacım bilinen ilaçlardan daha yoğundu ve on beş kilo almıştım.Uyumayı çok seviyordum.Anormal derecede.İlacı doz azaltarak başka bir ilaçla kandırarak bıraktım.Doktor kontrolünde tabi.Hatam şu;yardımcı ilacı da bir süre kullanmayıp pat diye bırakmak oldu.
Bu süreçte uykum ve kilom düzelse de, Uyumaya alıştığım için duygularla nasıl başedeceğimi bilemedim.Anksiyetem nüksetti .
Allah içinize ve zihninize ferahlık versin. Her acı / keder / üzüntü geçicidir - bunu her daim hatırlatın kendinize.Teşekkürler Alacağım inşallah dua eder dua beklerim
Kesinlikle,gücümün yetmediğini değiştiremem.Olmazı olduramam,bilinmezi bilemem.Mücadeleci insanlara bişi olmaz, düştükleri gibi kalkarlar. Zaman zaman herkesin aklından geçmiştir bu düşünceler senin de hastalığının bir parçası ve geçecek. Hayat iniş çıkışlarla dolu. Tek tavsiyem anı yaşaman ve düşüncelerden uzak durman. Hayattaki pek çok şey kontrolümüz dışında. O yüzden değiştiremeyeceğin şeyleri düşünmeyi bırak. Bu düşünce beni iyileştirmişti, umarım sana da faydası olur
Teşekkür ederimAllah içinize ve zihninize ferahlık versin. Her acı / keder / üzüntü geçicidir - bunu her daim hatırlatın kendinize.
Bak simdi bu hayata bir kere geliyoruz. Hepimiz birgun yolun sonuna gelicez zaten. Bana da artik bu dunya bos geliyor. Ben careyi ufak ve karsiliksiz iyilikler yaparak buldum. Misal kapimin onune bir kap su koyuyorum hergun. Yada kalan yemeklerimi koyuyorum kapima. Yada dolapta olan fazla meyvelerden bir poset yapip cocuklara veriyorum. Ve inan beni motive ediyor. Kendime yasamak icin bir neden buluyorum. Sana da tavsiye ederim.
Size sarılmak istedim. Bugün ben de bu dediklerinizi hissettim ama her gün olmasını düşünemiyorum, çok zor olsa gerek. Ben bu halde olunca dikkatimi kendimi dinlemekten çevirip başka şeylere yöneltiyorum. Kitap, podcast, spor, dua, bir şeyler yazmak... gibi...
Bazen de her şeyin gelip geçici olduğunu, bir gün yaşlanıp ölüm döşeğinde uzanmışken "gençken neleri boşu boşuna takmışım 3 günlük dünya için" diye düşüneceğimi düşünüyorum.
Pınar Sabancı'nın psikopatika diye bir serisi var youtube'da da olsa gerek, "her şey darmadağın olduğunda" bölümünü dinlemenizi tavsiye ederim. Kalıcı şifalar diliyorum size
Seni çok mutlu edecek bir şey bulup bunu rutine dökmeni öneririm, mesela ben bu sıralar cilt bakımına sardım giyim tarzımı değiştirdim, saç toniği falan öğrendim bilmiyordumbugün bir baktım cildim ve saçlarım parlıyor baya hoşuma gitti hem de cilt tipi araştorma ürün bulma vs derken kafam baya oyalanmış
Buna ek olaral yağlı boya çalışmaşarı yapıyorum,bazı workshoplara katılıyorum heykel yapımı, aniden aklıma esiyor tiyatroya gidiyorum
Biraz beynini şaşırt, hiç bilmediğin bir hobi dene
Okuyunca ruh halin bana kendimi hatırlattı. Korkmak kelimesini yıllarca milyonlarca kez kullandım. Tatile gitmeye , uçağa binmeye , metropol olmayan yerlere gitmeye, tatilde su kydırağına binmeye, havuza girmeye tek başına duşa girmeye herşeyden korkmaya başladım. En büyük soru ya aklımı kaybedersem , ya saçma sapan bişey yaparsam. Korku dahada büyük korkuları getirip insanı hiç bişi yapamaz hale getirdi. İlaçlı tedavi aldım ilaç bırakınca ya geri gelirse dedim. Terapi aldım verdiği metotları uygulamaya geçemedim bile. 29 yaşındayım 22 yaşından 27 yaşına kadar çektim durdum bunu. Sonra artık kafama vura vura olumlu düşünmeyi amaç edindim. Kötü ve kaygılı her düşüncenin olumlu bir kardeşi vardı benim için. En önemlisi de kontrolünü edemeyeceğim hiç bir şeyi takıntı haline getirmemeyi amaç bildim. Ne zaman kaygılı ve panik ruh haline bürünsem yapacak bişi yok en fazla ne olabilir ki dedim. Çünkü gördüm en kötü atakları yaşadım. Uzun zamandır da bu şekilde olumlu düşünmeyi kendime görev edindim. Benim en büyük derdim çarpıntıydı. Herşey yolundayken göğüs kafesimde pıt pıt pıt eden o çarpıntı aklımı yerinden alıyordu. Şimdi yine arada oluyo aman be diyip geçiyorum. Panik bozukluk ve anksiyete bela gibi bişi. Sana fizyolojik olarak kendini göstermek için elinden geleni yapar. Başını ağrıtır göğüs kafesine sancı saplatır. Onlardan korkmamaya bak çünkü korkarsan sürekli olur umarım sana umut olmuşumdur. Ben iyiyim umarım sende çooooookkkkkkk iyi ol.
Baya uzun yazdım k.bakma
Bu düşünceler dönem dönem sizi rahatsız edicek, bunu hayat boyu devam eden birşey olarak düşünün, bu düşüncelerle savaşmayın, onlardan kurtulmaya çabalamayın; bu düşünceler sizi rahatsız ettiği zaman nefes egzersizleri, rahatlatıcı aktiveteler, doğa yürüyüşleri yapacaksınız bol bol. Olumsuz ve ürkütücü düşüncelerden uzak durmaya çalışacaksınız, en önemlisi düzenli olarak terapi ve ilaç tedavisi alacaksınız. İntihar düşüncesi konusunda özellikle ilaç tedavisinin gerekli olabileceğini düşünüyorum - lütfen psikiyatr ile detaylıca konuşun bu konuyu.
Kendimi iyi hissetmeyi o kadar çok istiyorum ki..Rüyalarıma bile giriyor huzur özlemi…Uzaktan bir eve hasretle bakıyorum.Arkadasım korkma. Ben de aynısını yaşadım. Aklımı kaybetmekten korkuyordum. İntihar etmekten korkuyordum intihar etmeyi de istediğimden değil ha. Korku sadece. Başa çıkamadım psikiyatriye gittim. Bana sordu. Delirdin ne oldu? Bi yerde kendi kendine bağırdın ne oldu? Gibi. Delirirsen zaten umursamayacaksın delirmeyi:) ve delirmek o kadar da kolay bir şey değilmiş bunu düşünen insan delirmez. İntihar da etmez. Bak benim o duyguları yaşamamın üzerinden neredeyse 3 sene geçti. Ne delirdim ne intihar ettim . Üstüne bebeğim bile oldu. :) doktor kitap da önermişti okudum ama adını unuttum. Aklıma gelirse yazacağım . Her insan şemalara sahip. Sen hangi şemaya sahipsin onu bulup çözüm yoluna gidiyorsun
Olabilir.aynı durumdan muzdarip aşağı yukarı aynı yaşlarda hanımlar gözüme çapıyor zaman zaman. acaba bir yardımlaşma grubu kurup temasta mı kalsanız birbirinizi ittirmek için?
Olabilir.