İyi geceler.Yaklaşık bir aydır yoğun bir kaygı durumu ile uğraşıyorum.Gece kalbimin ağzımda atması ,yoğun kasvet duygusu,hissizleşme ile başladı her şey.Hayatımda bir şeyler yolunda gitmiyordu ama ne olduğunu bilemiyordum.Tek bildiğim her şeyden ,herkesten korkuyordum.
Hatta bir haftalığına tek başıma tura gitmiştim,yine sizler burda bana destek olmuştunuz.
Psikiyatriye gittim dönüşte .Panik bozukluk dedi,iyi ki o tatile gitmişsin dedi.Bu hastalığın üzerine gideceksin dedi.
Arkadaşlar ben bu hastalıkla mücadele ederim etmesine de intihar düşüncesi hiç aklımdan çıkmıyor.Böyle bir niyetim yok.Ben de korku uyandıran bir düşünce halinde..Dayanılmaz hale gelirse her şey ,ya bir anda olursa,ya aklımı kaybedersem,ya bu duygu korkudan arzuya dönüşürse…Çıkmıyor aklımdan…Sonra insanlar neden bunu kendilerine yapar ki diye yapanlara kızıyorum.O kadar kızıyorum ki anlatamam size.”Bakın ben de zor durumdayım ama hala bir umut tutunuyorum,siz niye gittiniz.”diye öfkeleniyorum.
Bu düşünce beni amansız hasta edecek diye çok korkuyorum.
Yaşamaktan ya da yaşayamamaktan korkuyorım.
Hep böyle olmaktan korkuyorum.Evet liseden beri böyleydim,son üç yıldır ilaç desteği alıyordum.İlaçları kontrollü bıraksam da nüksetti bu durum.
Terapi de alıyorum altı aydır.Her şey çok yolundaydı aslında,eniştemin vefatıyla yeniden başladı.
Bu arada deprwsif bir anneyle büyüdüm.Anneme ve depresif ailesine maruz kaldım.İhmal edilmiş ve aile evini cehennem olarak görmüş bir çocuğum.Bu yüzden se evlenmeye korkuyorum.
Lütfen bana yardım edin..
Hatta bir haftalığına tek başıma tura gitmiştim,yine sizler burda bana destek olmuştunuz.
Psikiyatriye gittim dönüşte .Panik bozukluk dedi,iyi ki o tatile gitmişsin dedi.Bu hastalığın üzerine gideceksin dedi.
Arkadaşlar ben bu hastalıkla mücadele ederim etmesine de intihar düşüncesi hiç aklımdan çıkmıyor.Böyle bir niyetim yok.Ben de korku uyandıran bir düşünce halinde..Dayanılmaz hale gelirse her şey ,ya bir anda olursa,ya aklımı kaybedersem,ya bu duygu korkudan arzuya dönüşürse…Çıkmıyor aklımdan…Sonra insanlar neden bunu kendilerine yapar ki diye yapanlara kızıyorum.O kadar kızıyorum ki anlatamam size.”Bakın ben de zor durumdayım ama hala bir umut tutunuyorum,siz niye gittiniz.”diye öfkeleniyorum.
Bu düşünce beni amansız hasta edecek diye çok korkuyorum.
Yaşamaktan ya da yaşayamamaktan korkuyorım.
Hep böyle olmaktan korkuyorum.Evet liseden beri böyleydim,son üç yıldır ilaç desteği alıyordum.İlaçları kontrollü bıraksam da nüksetti bu durum.
Terapi de alıyorum altı aydır.Her şey çok yolundaydı aslında,eniştemin vefatıyla yeniden başladı.
Bu arada deprwsif bir anneyle büyüdüm.Anneme ve depresif ailesine maruz kaldım.İhmal edilmiş ve aile evini cehennem olarak görmüş bir çocuğum.Bu yüzden se evlenmeye korkuyorum.
Lütfen bana yardım edin..