Kaç zamandır içimde dert ettiğim doğru düzgün kimseyle paylasamadığım sıkıntım işe başlayınca yeniden cereyan etti ben de sizlerle paylaşıp fikir almak istiyorum.
Ne zaman bi ortama girsem hep bi şekilde yalnız kalıyorum.o malum arkadaş gruplarına dahil olamıyorum.yalnız kalıyorum ve çok canım sıkılıyor.aslında insanları çok seviyorum ortamımı bulduğum zaman hoş sohbet ederim.beni tanıyanlar sonradan çok severler.ama o beni tanıyanlar dediğim kimseler de hep ilk adımı atmış olan kişiler.ben kimseyle tanışıp arkadaş olamıyorum.ancak birinin gelip bana sorması beni açması lazım.kendim bi adım atsam çok yapmacık oluyor yapamıyorum.çok çekingen biri değilim aslında ama insanlar öyle sanıyorlar beni.nerde neyi yanlış yapıyorum bilmiyorum ama gerçekten çok üzülüyorum ve gittikçe kendime olan güvenimi kaybediyorum.içimde hep "yapmacık olmakorkusu"var.bazen birine güzel bişey söylemek istiyorum gerçekten içimden de geliyor ama belki samimi gelmez numara yaptığımı düşünür diye susuyorum.gerçekte hissettiğim gibi olduğum gibi davranabilmem için bi önerisi ya da fikri olan var mı?
Ne zaman bi ortama girsem hep bi şekilde yalnız kalıyorum.o malum arkadaş gruplarına dahil olamıyorum.yalnız kalıyorum ve çok canım sıkılıyor.aslında insanları çok seviyorum ortamımı bulduğum zaman hoş sohbet ederim.beni tanıyanlar sonradan çok severler.ama o beni tanıyanlar dediğim kimseler de hep ilk adımı atmış olan kişiler.ben kimseyle tanışıp arkadaş olamıyorum.ancak birinin gelip bana sorması beni açması lazım.kendim bi adım atsam çok yapmacık oluyor yapamıyorum.çok çekingen biri değilim aslında ama insanlar öyle sanıyorlar beni.nerde neyi yanlış yapıyorum bilmiyorum ama gerçekten çok üzülüyorum ve gittikçe kendime olan güvenimi kaybediyorum.içimde hep "yapmacık olmakorkusu"var.bazen birine güzel bişey söylemek istiyorum gerçekten içimden de geliyor ama belki samimi gelmez numara yaptığımı düşünür diye susuyorum.gerçekte hissettiğim gibi olduğum gibi davranabilmem için bi önerisi ya da fikri olan var mı?
