Kendimi çok kötü hissediyorum

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Psikolojik desteğin faydasını göreceksiniz az biraz sabır. Sizin yaşadığınızin bir benzerini yaşadım ilk bebeğimde. Ve rahmetli annem o zaman inanılmaz bir hastalığa yakalandı teşhis konulamadi dünyanın en kotu günleri derken daha beteri onu kaybetmek oldu. Allah yardımcın olsun evladına tütün ilk zamanlar berbat ağlamaları filan anlıyorum doymuyorsa ver mamayı uyusun sen de dinlen uyu. Uykusuzluk ve herşeyi senin yapman da tüketiyor insanı. Dediğim gibi destek zamanla ise yaracak inşallah. Kolaylıklar ve güç kuvvet versin Allah'ım

Cherry92 .!.:

Gerçekten iğrenç duygular. Kendimden okadar utanıyorum ve asla anlamıyorum.

Maddi olarak eşimle birsürü çocuğa destek olduk manevi olarak gittik gördük sevdik destek olduk.

Onlara hep sevgiyle yaklaştım abla oldum. Şimdi kendi evimdeki bebeğimi bırakıp gitmeyi düşünüyorum.

Gerçekten diyorum yazıklar olsun vicdansız ama engel olamadığım anlatamadığım bir duygu.

Anneme bahsettim ama asla anlamadı beni. Çok eski kafa ve beni anlayabilecek biri değil. Alışman lazım çocuğun diyor başka birşey demiyor.

Bakımda destek olur çağırsam ama daha çok piskolojimi bozuyor söyledikleriyle.

İki seans gittim ama Avrupada yaşıyorum fazla içimi döküncede onu benden almalarından korkuyorum. Online türkiyeden piskolog bakıyorum.

Okadar iğrenç bi ikilemki. Bi taraftan birşey olacak diye ödüm kopuyor canı yanar diye bi taraftanda valizimi bile hazırlayıp havalimanından döndüm gidemedim.

Şımarıklık asla değil. Okadar illet bi duygu yaşıyorumki nefes alamıyorum. O çocuğun suçu günahı ne melek daha.

Genişletmek için tıkla...

Kendinden utanma sakın. Bunun farkında olman çok güzel , düzeleceğini gösterir durumun. Zaten adım atmışsın tedaviye başladın. Yalnız kalma bebekle ve sürekli destek olan birileri olsun yanında. Birçok kişinin başına geliyor sadece dile getirmiyor insanlar baskı ve ayiplanma korkusundan. Çocuğunu o kadar seviyorsun ki bunu aşmaya çalışıyorsun. Kendine güven bebeğin senin en kıymetlin. Sen iyi olursan o da iyi olur

Öncelikle lütfen şunu bilin ki yalnız değilsiniz ve yaşadığınız durum sıradışı değil. Bu süreci çoğu kadının yaşadığını ve azalarak biteceğini de unutmayın. Mümkünse terapinin yanında doktorunuza danışarak kullanabileceğiniz bir destek isteyin. Bitkisel veya hafif bir ilaç olabilir. Doğum yapmadım ancak yıllardır anksiyete ile mücadele eden biri olarak iyi hissetme yolunda şunu farkettim ki benimle benzer şeyleri yaşayan insanlarla sohbet etmek bana çok iyi geldi. Yalnız olmadığımı farkettikçe anksiyete ataklarımı kontrol edebilmeye başladım. Bir de en çok faydasını gördüğüm şeylerden biri de nefes çalışmalarıydı. Vagus sinirini uyaran nefes çalışmalarını bol bol yapmanızı tavsiye ederim. Ruh halinizdeki değişimi günden güne farkedeceksiniz. Gerekirse bir triflo alın. Nefesin ruh halimiz üzerindeki etkileri anlatılmaz yaşanır. Lütfen sorgulamadan deneyin. Bir de sürekli kendinize şunu söyleyin Bu da geçer ya hu

Cherry92 .!.:

Gerçekten iğrenç duygular. Kendimden okadar utanıyorum ve asla anlamıyorum.

Maddi olarak eşimle birsürü çocuğa destek olduk manevi olarak gittik gördük sevdik destek olduk.

Onlara hep sevgiyle yaklaştım abla oldum. Şimdi kendi evimdeki bebeğimi bırakıp gitmeyi düşünüyorum.

Gerçekten diyorum yazıklar olsun vicdansız ama engel olamadığım anlatamadığım bir duygu.

Anneme bahsettim ama asla anlamadı beni. Çok eski kafa ve beni anlayabilecek biri değil. Alışman lazım çocuğun diyor başka birşey demiyor.

Bakımda destek olur çağırsam ama daha çok piskolojimi bozuyor söyledikleriyle.

İki seans gittim ama Avrupada yaşıyorum fazla içimi döküncede onu benden almalarından korkuyorum. Online türkiyeden piskolog bakıyorum.

Okadar iğrenç bi ikilemki. Bi taraftan birşey olacak diye ödüm kopuyor canı yanar diye bi taraftanda valizimi bile hazırlayıp havalimanından döndüm gidemedim.

Şımarıklık asla değil. Okadar illet bi duygu yaşıyorumki nefes alamıyorum. O çocuğun suçu günahı ne melek daha.

Genişletmek için tıkla...

Merhaba, arkadaşım klinik psikolog. Uzaktan online danışanları var ve iyi biridir. @sennagg instagram adresi. Adı sena yılmaz. Tavsiye ederim inanın çok kadın bunu yaşıyor, atlatacaksınız

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Geçecek çok istediniz oldu bir anda hedefleriniz bitti olarak algılıyor beyin benim de öyle oldu senelerce uğraştım oldu çocuğum bende böyle şeyler yaşadım alisacaksiniz zamanı var biraz

Namename .!.:

Lohusalık öyle 40la çıkmaz ki. Bende öyleydim. Hem çok seviyodum. Hemde sanki komşunun çocuğu niye gelip kimse bunu almıyo diyodum. Zamanla geçti. Evde yanlız kalmak istemezdim sabah alır anneme giderdim.

Genişletmek için tıkla...

Bende çocukla evde yalnız kalmak hiç istemezdim. İçimde sebebini bilmediğim bir mutsuzluk, gelenin arkasından gidiyor diye ağlardım. Uzun sürdü evet asla 1-2 aylık bir süreç değildi.

Yaşadıklarınız çok normal. Sadece çoğunluk bunu dile getirmiyor ve bir tek bizim başımıza geliyor sanıyoruz yaşarken.
Psikoloğa devam edin online da iş görür. Lohusa depresyonu yüzünden çocuğunuzu da almazlar ama Türkiye’den biri ile rahat edecekseniz daha rahat açılacaksanız öyle yapın.
Bu arada saçma gelecek ama beslenmenize lütfen dikkat edin. Protein ağırlıklı beslenin. Günde bir saat imkanınız varsa evden uzaklaşın tek başınıza. Omega 3 desteği kullanın. Bayağı yüksek doz olanlardan.
D vitamini kullanın günde 10 damla.

Bu yaşadıklarınız evet psikolojik ama en büyük sebebi şu anki fizyolojik durumunuz hormonlar. Zamanla dengeye gelecek. Bebek büyüyecek iletişim kurmaya başlayacaksınız. O zamana siz de toparlamış olacaksınız.

Gerçekten geçiyor bu hisler.

Şimdi burada hepimiz geçecek yazacağız ve siz okuyunca ne zaman geçecek bu iğrenç duygu neden ben düzelemiyorum diye düşüneceksiniz ama aynı yollardan geçtiğim için ne hissettiğinizi anlayabiliyorum diyeceğim sadece. Zamanla bebeğe bakmaya alışacaksınız büyüdükçe bazı şeyler daha da kolay olmaya başlayacak ve en güzeli size tepki vermeye başladığında gülümsediğinde bir anda oh be ne güzelmiş annelik diye düşünmeye başlayabilirsiniz zaten yeterince bilinçlisiniz her türlü yardımı almaya çalışıyorsunuz eğer inançlı biriyseniz bolca inşirah suresi dinleyin okuyun ferahlatır sizi. Sağlıcakla kalın

Çok teşekkür ederim vakit ayırıp yazdığınız için.
Yanlız olmadığını bilmek insanı çok rahatlatıyor.

Umarım benimle aynı şeyleri yaşayanlar bir an önce ferahlar ve kendini çok daha iyi hissederler.

Emzirdiğim için ilaç kullanmıyorum, konuşmakta bir yere kadar sanki. O an geçse bile sonra tekrar başlıyor.

Sürekli geçeceğine kendimi inandırmak istiyorum ve ağlıyorum.

Çok pik olduğunda eşime anlatıyorum ama onuda soğutmaktan korkuyorum. Şuan sabırla dinliyor elinden geldiğimce yükümü hafifletiyor ama işte kendi kendime kuruyorum şımarıyor gibi hissediyorum.

Annemse maalesef psikolojik hastalıklara pek inanmayan biri. Yani anlattığımda alışacaksın mecbur diyor.

Bakmaya çağırsam bebeğe bakar ama ağladığımı görse kızar gibi.

Ablamı vs çağırsam sanki abarttığımı düşünüyorlar gibi hissediyorum. Sürekli geçecek abartıyorsun diyorlar ve ben bu yüzden eşim dışında kimseyi çağıramıyorum.

Bilmiyorum umarım bir an önce hafifler bu his. Yoksa ben ya delireceğim ya kendime zarar vereceğim gibi hissediyorum.

O kadar normal ki şu an yaşadığınız zaten çoğu arkadaş aynı şeyi yazmış. Ben de loğusa dönemimde bu tarz şeyler hissettim ve sonrasında hissetmeye devam ettim. çocuğumu hem seviyorum hem de ona bakamayacağımı düşünüyordum. Hatta hiç unutmam bir gün bebeğimi aldım babasına verdim ben artık bakamayacağım bu çocuğu büyütemeyeceğim diye oturdum ağladım. Görmek istemedim o an bebeğimi. Benden uzak tut tahammül edemiyorum dediğim oldu. Bir gün evde yalnızken bebeğimi yatağın üzerine koydum ve kendimi yastığa gömüp çığlık attım ağladım yani buna benzer şeyler. Tabi benim hayatımı zorlaştıran bazı gereksizler oldu birazda ondan dolayı sinir krizleri geçiyordum. çevremde sütün gelmiyor sütün doyurmuyor bu çocuk aç diye vır vır dolanan insanlar hayatımı zehir ediyorlardı. Loğusa döneminde sizi kim üzüyorsa hayatınıız boyunca unutmazmışsınız gerçekten de öyle asla aklımdan çıkmıyor. Size şunu söyleyebilirim yaşadığınız çok normal şeyler ama emin olun geçecek birazcık zaman sabır lazım. Dua edin ağlayın içinizi boşaltın. Yardım isteyebileceğiniz nazınızın geçtiği birileri varsa çağırın. İnan bana hepsi geçecek. Bebeğin büyüyüp annecim diyip yanağına bir öpücük kondurduğunda tüm yaşadığınız sıkıntılı durumlar , her şey uçup gidecek. Şu an kızım 5 yaşında ve geçmişte neler yaşamışım diyorum ve gülüyorum.

terapinizi almaya devam edin
hayatınızda yepyeni bir süreç ve çok normal inanın

geçecek Allah ın izniyle biraz sabır
anneniz söylenip etse de gelsin gitsin anneniz o boşverin

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle sakin ol , gerçekten gecici bir durum çok güzel bir ailesiniz ve daha da güzelleşeceksiniz bu duygular normal çünkü ilk bebeğin hiç tecrüben yok gayet doğal ve kucağına kücük insan verdiler büyütülmesi gerek:) büyücek böyle kalmayacak bebekler okadar hızlı büyüyor ki sende şaşıracaksın bu günlerin tadını çıkar arada eşine emanet et herşeyi hazırlayıp bebek için ,hava almaya çık rahatlat kendini.. bu bebek böyle kalmayacak büyücek. Şuan şu açtığın konudan baya etkilendim neden dersen bizimde gitmediğimiz doktor kalmadı yıllarca ağladım ama rabbim bizi neyden sakındığını bilemeyiz herşeyde hayır vardır Bu dünya bi sınavdır boşuna demiyolar her bakımdan sabırlı olmak gerekir

daha önce benzer birkac konu daha okumustum. yillarini kk inferlitite sayfalarinda geciren, bir sürü tedavi deneyip esiyle omuz omuza sureci geciren - sonra bebek sahibi olunca esiyle ayrilik aşamasına gelen birileri daha vardi.
bilmiyorum sebebi ne.
sizin bu duygulariniz da muhtemelen lohusa depresyonunuzdandir. su an cok acemisiniz, ne bebegin tanıyorsunuz, ne bebek sizi taniyor, ne gelecek ne getirecek bir fikriniz var. hayat su an cok zor sizin icin. ama bir sure sonra bebiş sizi taniyacak - gülmeye baslayacak. derdini anlatacak mutlu mu huzursuz mu belli edceek, siz onu taniyacaksiniz - onu sakinlestirmenin mutlu etmenin yollarini bulakcasiniz...o zaman her seyin düzeleceğine inaniyorum

Cogumuz bu süreci yasadik ozellikle ilk cocukta. Uykusuzluk yorgunluk hormonlar bu dusuncelere iten etmenler arasinda. Lohusalik boyle birsey ama bunun asamalari var sizinki ne asamada bilemiyorum. Psikologtan randevu alsaniz?

Bugunlerin gececek inan gececek bunu yasayan cokca kadindan birisin on yil beklerken birikmisligin var patlama yasiyosun inan aşacaksin sana dua edicem sen de oyle yap bol bol dua et insirah oku icin ferahlayacak zaten psikologa gidiyormussun olmadi onun da daha iyisi varsa ona gidersin..bak uzaklara gidecegim diyorsun ya şoyle yap bebegi annene ver ve parkta 3 saat oturmayi dene bakalim ne zaman eve doneceksin...pisman olursun hemen dönmek istersin ALLAHa siginara daha hizli atlatabilirsin

smuwiLa .!.:

Bende çocukla evde yalnız kalmak hiç istemezdim. İçimde sebebini bilmediğim bir mutsuzluk, gelenin arkasından gidiyor diye ağlardım. Uzun sürdü evet asla 1-2 aylık bir süreç değildi.

Genişletmek için tıkla...

Annem derdi ki her sabah biri mi kapıya atıyo sizi yaşarken kötü evet şimdi gülüyoruz.

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Lohusa depresyonum 2 yıla yakın sürdü benim. Bir şekilde idare edebildim. Şimdi düşünüyorum da yazık olmuş o 2 yıla. Şimdi tekrar evladım oldu. Çok şükür lohusa depresyonu yaşamıyorum. İlk evladımın en güzel zamanlarını depresyonla geçirmişim. İnanın her şey bizim elimizde. Silkelenin ve kendinize gelin. İnsana sadece kendisinin faydası oluyor

Cherry92 .!.:

Çok teşekkür ederim vakit ayırıp yazdığınız için.
Yanlız olmadığını bilmek insanı çok rahatlatıyor.

Umarım benimle aynı şeyleri yaşayanlar bir an önce ferahlar ve kendini çok daha iyi hissederler.

Emzirdiğim için ilaç kullanmıyorum, konuşmakta bir yere kadar sanki. O an geçse bile sonra tekrar başlıyor.

Sürekli geçeceğine kendimi inandırmak istiyorum ve ağlıyorum.

Çok pik olduğunda eşime anlatıyorum ama onuda soğutmaktan korkuyorum. Şuan sabırla dinliyor elinden geldiğimce yükümü hafifletiyor ama işte kendi kendime kuruyorum şımarıyor gibi hissediyorum.

Annemse maalesef psikolojik hastalıklara pek inanmayan biri. Yani anlattığımda alışacaksın mecbur diyor.

Bakmaya çağırsam bebeğe bakar ama ağladığımı görse kızar gibi.

Ablamı vs çağırsam sanki abarttığımı düşünüyorlar gibi hissediyorum. Sürekli geçecek abartıyorsun diyorlar ve ben bu yüzden eşim dışında kimseyi çağıramıyorum.

Bilmiyorum umarım bir an önce hafifler bu his. Yoksa ben ya delireceğim ya kendime zarar vereceğim gibi hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

Sizin için psikolog arkadaşımla konuştum. Terapi aldığınız yerden almaya devam edin olan duygularınızı açın ki size göre bir yöntem belirlensin. Ve bu süreçte yalnız kalmayın sizin sinirinizi bozmayacak size yardımcı olacak kişilerle biraz bebeğe birlikte bakın arkadaşım bu şekilde iletmemi istedi