Kendimi çok kötü hissediyorum

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Lohusa depresyonundasınız, eminim bunu çok kişi size söylemiştir, ama maalesef hemen geçebilecek bir süreç değil. Lütfen etrafınızdaki insanlara bu düşüncelere sahip olduğunuzu bildirin, bu süreçte de yalnız kalmamaya çalışın. Eğer mümkünse anneniz veya kardeşiniz yardıma gelsin, eğer olmazsa eşiniz işten biraz izin alıp size ve bebeğe bir süreliğine bakmaya çalışsın. Terapinize de devam edin bu süreçte.

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

O kadar haklısınız ki bu durumu yaşayan bir tek siz değilsiniz inanın bana bunu anlatsanız her kafadan bi ses çıkacak belki yargılayacaklar daha çok sinirleriniz bozulacak lohusa bunalımından çok geç çıkan insanlar var sizi anlıyorum ve hak veriyorum süreç zor yeniliğe alışmak zor bi bebeğin sorumluluğunu almak çok çok zor hem canınızı verecek kadar çok seviyorsunuz hem bırakıp gitmek isteyecek kadar uzak hissediyosunuz inanın anlıyorum ve size yalvarıyorum psikolojik destek alın tek başınıza atlatmanız çok çok zor atlatsanız bile neden bu yükü aylarca yıllarca üstünüze tutasınız psikiyatriye gidin dua edeceksiniz bana inanınçok zor bi süreç yalnız değilsiniz bi çok kişi yaşıyor ama dile getiremiyor sonrasında daha kötü olaylara sebep oluyor kesinlikle kendinizi suçlamayın doğal bi süreç ama geçecek

Lohusa depresyonu bu illetin adı, düzenli terapi almanız gerekiyor. Çok uzun bir yolculuk ama çözümü var.
Ben kıyısından dönmüştüm neredeyse, halının üstüne oturup tek başıma ağlardım

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Lohusalık öyle 40la çıkmaz ki. Bende öyleydim. Hem çok seviyodum. Hemde sanki komşunun çocuğu niye gelip kimse bunu almıyo diyodum. Zamanla geçti. Evde yanlız kalmak istemezdim sabah alır anneme giderdim.

Gerçekten iğrenç duygular. Kendimden okadar utanıyorum ve asla anlamıyorum.

Maddi olarak eşimle birsürü çocuğa destek olduk manevi olarak gittik gördük sevdik destek olduk.

Onlara hep sevgiyle yaklaştım abla oldum. Şimdi kendi evimdeki bebeğimi bırakıp gitmeyi düşünüyorum.

Gerçekten diyorum yazıklar olsun vicdansız ama engel olamadığım anlatamadığım bir duygu.

Anneme bahsettim ama asla anlamadı beni. Çok eski kafa ve beni anlayabilecek biri değil. Alışman lazım çocuğun diyor başka birşey demiyor.

Bakımda destek olur çağırsam ama daha çok piskolojimi bozuyor söyledikleriyle.

İki seans gittim ama Avrupada yaşıyorum fazla içimi döküncede onu benden almalarından korkuyorum. Online türkiyeden piskolog bakıyorum.

Okadar iğrenç bi ikilemki. Bi taraftan birşey olacak diye ödüm kopuyor canı yanar diye bi taraftanda valizimi bile hazırlayıp havalimanından döndüm gidemedim.

Şımarıklık asla değil. Okadar illet bi duygu yaşıyorumki nefes alamıyorum. O çocuğun suçu günahı ne melek daha.

Bu yaşadığınız malesef normal yani benim normalimdi .aynı şekilde çok zorlandım . Birden bambaşka bir hayata geçiş yapıyorsunuz. Çok zor çok çok zor birşey. Terapiye devam edin mümkünse yanınıza anneniz gelsin . Hissettiklerinizden de utanmayın bende bazen baş edemeyecegimi düşündüm ilk ayda . her şeyin anormal olduğunu dusundum . Asla geçmeyecek zannettim belirli bir süre sonra herşey daha normal olacak . Büyüdükçe de hepsi geçecek . İki buçuk yaşına girdi kızım şimdi bambaşka herşey . Hem ben anne olmaya alıştım hem herşey yüzde seksen daha kolaylaştı . İyi bir psikolog bulun ve muhakkak gün içerisinde yanınızda olacak biri daha olsun. Kiz kardeşiniz falan var mı ya da gorumceniz de olur .

Ne oluyor arkadas bu Cherrylere herkes mi bitiste , ben de b.ktan durumdayim bugunlerde ... neyse konuya geleyim lohusa depresyonu bu herkes soylemis. Dumduz terapiste gidebilirsin, kadinlarda gayet normal bir durum kimse kimsenin cocugunu bu yuzden almaz. Cok da istersne online psikolog bul tabi. Sabirli ol, gececek gidecek mutlu oldugun seylere yonelmeye calis.

Çok normal duygular bunlar. Öncelikle kendinizi suçlamaktan vazgeçin. Her anne bebeğini kucağına alır almaz tarifsiz duygulara kapılacak değil. Onlarınki kadar sizin duygularınız da çok normal. Terapiye devam edin. Eşinizle duygularınızı paylaşın. Lohusa depresyonu hakkında okusun, araştırsın. Yardım istemekten çekinmeyin. Şimdi size bu söyleyeceğim çok inandırıcı gelmeyecek ama gerçeği duymaya hakkınız var. Geçecek. Bir gün geçecek. O güne kadar kendinize fazla yüklenmeyin lütfen. Kocaman sarılıyorum.

Ben de doğumdan sonra geçmeyen bir kaygı, panik ve ölüm korkusuna kapıldım, hiçbir haber duymamak için ne tv’ys ne de sosyal medyaya bakıyorum, herşeyi sildim sadece oyun oynuyorum telefonda. Hastalık hastalıgı, her duydugum kötü haberde korku duymak, korkudan uyuyamamak da cabası, 6 ay geçti ama hergün daha kötüye gidiyor, terapi öneriliyor ama gerçekten referanslı iyi bir doktor bulamadım, yoksa gideceğim ve süt durumu bitince de kesinlikle ilaç almam lazım, kabusa döndü herşey, İstanbul - avrupa yakası doktor önerisi olan varsa sevinim

Ayrıca kendine bu kadar yüklenme şöyle düşün bunu dışardan bir kadın sana anlatsa sen ona vicdansız kötü anne der mıydın ?

Hala hormonların normlar dönmedi . Birden hayatına bir bebek katıldı ve yalnızken sana tamamen bağımlı bir canlının sorumluluğuna sahip oldun . Kendine başkasına nasıl davranacaksan öyle iyi davran

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi

Genişletmek için tıkla...

İnşallah bir an önce gelir geçer bu hisleriniz baksanıza bebeğinize bile sevinememişsiniz. Rabbim içinize ferahlık versin çok üzüldüm sizin adınıza. İnşallah bir daha yaşamamak üzere son bulur bu hisler

Geçecek bende yaşadım hormonların anı degisim gösterdiği için bunu yaşıyorsun.Normalde de fazla hassas bir insansınız ister iştemez zorlandiniz ama geçecek bol bol dışarıda temiz havada yururuyus yapın aileniz destek olsun

Çok zor ama geçiyor insan çocuklu hayata adapte olamıyor korkuyor birşey olursa ne yapacağım diye özgürlüğün gittiğini hayatının bittiğini düşünüyorsun kendini bırakmamaya çalış geçiyor alışıyorsun .Çocuğunu büyttükçe daha çok bağlanıyorsun ve sevgin artıyor biraz sana tepki vermeye başlayınca özellikle ve yavaş yavaş geçtiğini anlayacaksın.

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bazen iki yıla kadar sürebiliyor diye okumuştum, lütfen niye iyileşmiyorum diye kendinize yüklenmeyin, çok normal yaşadıklarınız, geçici bir süreç eninde sonunda. Siz terapiye devam edin, eşinizle, aileden yakın olduklarınızla paylaşın, destek isteyin ve mümkünse yalnız kalmayın.
Allah içinize ferahlık versin.

Bundan 5 ay öncesine kadar sizinle aynı durumdaydım. Ağlama krizleri geçirip "artık yaşamak istemiyorum, bu hayata tahammül edemiyorum" diye bağırıp duruyordum. Bebeğime bakmak istemiyor, kardeşime yalvarıyordum "gel al istemiyorum bu bebeğii" diye.Çocuk lohusalık konusunda tecrübesiz de değildim. Sadece biraz zaman, geçecek. Arkadaşlar tavsiyeler vermişler zaten. Sizinle aynı duyguları durumları yaşayan binlerce kadın var, yalnız değilsiniz. Kötü anne hiç değilsiniz hatta bebeğiniz için en mükemmel anne sizsiniz.

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle adınıza çok üzüldüm duygularınızın çok normal olduğunu bilin. Eskiler yeni doğan bebeği anneyle baş başa bırakmazlarmış ya kendini ya bebeği öldürür diye yani bu yaygın bir his.
Bütün hormon dengeniz altüst oldu , vücudunuz yaşam şekliniz ,evliliğiniz , öncelikleriniz, geleceginiz planlarınız ve her şeyiniz değişti bunlar bir anda kaldırması zor olan şeyler ,hele de farkındalığı yüksek biriyseniz.
Türkiye’de bir sürü uygulama var burada vermek yasak mı bilmiyorum ama hiwell kullanıyor birkaç arkadaşım ve iyi sonuçlar aldıklarını biliyorum
Geçeceğine inanın.
Eşiniz nasıl yaklaşıyor bu duruma?
Desteginiz yardımcınız var mı?
Bol bol sabırlar diliyorum

Cherry92 .!.:

Selam kızlar,

Nerden nasıl başlayıp yazacağımı bilmiyorum ama içimi dökmezsemde sonum hiç iyi olmayacak.

Bu arada psikolojik destek almaya başladım ama şimdilik çok yeni ve sanki duvar var bana işlemiyor.

10 senedir evliyim ve gerçekten çok mutlu bi evliliğim var. Eşim dünyalar iyisi bir dediğimi iki etmez. Maddi manevi hiç bir sıkıntım yok.

Çocuğu okadar istedikki gezmediğimiz doktor kalmadı. Olmamasında varmış bi hayır. Ben çok mutlu olacağımı düşündüm ama tam tersi oldu.

Hastalığımda sağlığımda herzaman yanımda.

7 hafta önce doğum yaptım ve herşey sanki tersine döndü.

Ben kafayı yedim sanki. Her gün ağlıyorum- Allah korkum olmasa ve vicdanım olmasa bebeğe karşı saniye durmam intihar ederim.

Alışamıyorum olmuyor. Lohusa depresyonudur geçer dedim, zaman dedim ama olmuyor.

Her gün ağlıyorum ve aşırı mutsuzum. Sebebi ne deseniz bilmiyorum ama çocuktan sonra oldu olan.

İçimde anlatamadığım bi mutsuzluk.

Filmlerde görsem derdim anne nasıl bırakıp gider evladını ama şuan kendim düşünüyorum gitmeyi.

Nefret ediyorum kendimden. Bebeğimi gördükçe vicdan azabı çekiyorum. Bir gün bırakıp gitmekten ciddi şekilde korkuyorum.

Ailemi çocuğumu herkesi ardımda bırakıp dünyanın diğer ucuna gitmeyi çok ciddi düşünüyorum.

Ne istediğimi diyeceğimi bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

O kadar normal ki şu yaşadığınız…
Bambaşka bir dünyaya adını attınız.
Bir şey değil her şey değişti.
Tek tavsiyem o anlarda bebeğinize bakın…
Uzun uzun bakın.
Çaresiz,sizden başka kimsesi olmayan bir canlı.
Eli,kolu,dili…Onun her şeyi sizsiniz.
Size öyle muhtaç ki…

Size iyi gelen şeyler mutlaka olmalı.Zaman bulabiliyorsanız onu ya da onları yapın ama bunu yapmak için yapmayın.
Bir şeyleri bastırmaya çalışmak için yapılan her şey ters tepiyor.En azından ben de öyle :)
Aylar sonra (yıllar demiyorum bakın,aylar diyorum!) şu yorumu okuyup tebessüm edeceksiniz.
Haaa bir de en önemlisi inanın yalnız değilsiniz.
Lütfen burada ki konuları (bebişlerle alakalı) takip edin. Göreceksiniz ki gerçekten yalnız değilsiniz değiliz.
Sağlıkla büyütün

Bu durum bugün geldi yarın gitti gibi birşey değil tedavi görün alabileceğiniz tüm yardımları alın.Uzun ve zorlu olan bu süreci cok darbe almadan geçirmeniz mümkün ama bunu evin içinde duvarları seyrederek cözemezsiniz.

acilen tedavi