Kendimi bulamıyorum, her şeyden nefret ediyorum

Merhaba öncelikle sanırım biraz fazla konu açıyorum özür dilerim

Ya depresyonda mıyım bilmiyorum ama son zamanlarda çok çok kötüyüm. 16 yaşındayım hepiniz benden büyüksünüz o sebeple benden daha iyi bilirsiniz belki de ne yapmam gerektiğini. 3 ay önce annemi kaybettim. Tüm düzenimiz her şey bozuldu, alt üst oldu. Özellikle son zamanlarda iyice ölmeyi düşünmeye başladım. Bir insan öldüğünde arkada kalan herkesin ne kadar acı çektiğine bizzat şahit olduğum için kendime zarar vermek son yapacağım şeyler arasında ama bir şekilde ölüp gitmek istiyorum artık. Ne bileyim aniden bir kaza geçireyim ya da kafama bir şey düşsün çok da acı çekmeden öleyim. Günah olmadığını bilsem ve arkamda birileri kalmayacak olsa bir saniye daha durmazdım galiba.

Hayatım düzensiz. Her şey çok kötü hayatımda. Bir tek sağlığım yerinde ama bu gidişle onu da kaybederim galiba. Kimse bana yanımda olduğunu hissettirmiyor. Çok kötüyüm ve her gün böyle olmayacak diyerek uyanıyorum ama yine de kötü gidiyor her şey.

Yaşamak çok zor ve adaletsiz. İnsanların hayatlarında her şeyin yine eskisi gibi devam ettiğini görmek öldürüyor beni. Ne güzel, keşke benim de öyle olsa. Her şeyim berbat, kendime güvenim yok. Derste bir soruya cevap verecek olsam elli kez düşünürüm mesela.

Sınıfımı da pek sevmiyorum artık, hepsi benim yaşadıklarımı bilmesine rağmen çok rahatça annelerinden gözümün önünde bahsedebiliyorlar. Bugün sınıfta ağladım kimse fark etmedi ya. Çok kötü ağladım hem de. Durduk yere moralim bozuluyor hayatımdan her şeyden tiksiniyorum. Psikoloğa gitmeyi çok istiyorum ama babama bu konuyu açmayı pek istemiyorum. Çünkü her şeye rağmen evde güler yüzlü birisiyim, kardeşim babam ablam etkilenmesin diye onlara hep çok zor da olsa sanki her şey yolundaymış gibi davranırım. O sebeple psikoloğa gitmek istiyorum desem bir şeyin yok ki sen iyisin falan diyebilirler.

Herkes zorunluluktan gülüyor yüzüme. Rehberlik öğretmenime yaşadıklarımdan bahsedip çok sevgi eksikliği hissettiğimi söylemiştim. Özellikle öğretmenlerim gerekli ilgiyi vermiyorlar okulda da mutlu değilim evde zaten değilim falan demiştim. O da galiba gidip durumu öğretmenlerimle paylaşmış. Şimdi bazı öğretmenler gelip benimle konuşuyorlar falan ama bu tamamen zorunluluktan, hissedebiliyorum. Ben onlarla dertleşmek isterken onların klasik soruları sorup sonra da hemen gitmeleri beni çok üzüyor. Gerçi kimseye de kızamam, herkesin kendi ailesi, görevi, sorumlulukları varken kimse benimle 7/24 ilgilenemez. Ama yine de ben sadece samimi, içten gelen bir ilgi bekliyorum. Yapmacık söylemleri değil.

Çok yoruldum ya. Yarın deneme sınavı olacağız ve ben bir sayfa bile bakmadım. Kafam çok bulanık. Kardeşim zaten yaramaz onu iki saniye bile durduramıyoruz ders çalıştığımda genelde bölünüyor. Ben annemi çok özledim ya. Her gün bir an önce ölmek istiyorum. Bu dünyaya sadece bir ağırlık ve fazlalığım. Ben olmasam da her şey yerli yerinde devam eder hatta daha güzel olur bu hayat. Herkesin önünden kalkmış olurum, kimse benimle zorla ilgilenmek zorunda kalmaz, kimsenin başına bela olmam.

Bir de bu sevgi açlığını gidip de bir sevgilide arayacak kadar zayıf biri gibi olmaya başladım sanki. Mesela bizim okulda bir çift var o kadar samimiler ki (fiziksel olarak değil ). Birbirlerinin hem sevgilisi hem arkadaşı hem de ailesi gibiler. Belki benim de karşıma böyle biri çıkar, zor zamanlarımda ondan destek alırım diye düşünmeye başladım. Ama benim böyle yapmamam gerek çünkü daha annem öleli 3 ay oldu ve ben sevgili falan bu işlere bulaşmamalıyım. Ama işte bilmiyorum ki ya. Biri de benimle ilgilensin istiyorum. Ailem olmuyor akrabalarım olmuyor öğretmenlerim arkadaşlarım hiiç kimse olmuyor bari sevgilim destek olsun diyorum.

Sizce ben ne yapmalıyım?

Bence Allah'a sığın, gönlünü ferahlatsın diye dua et. Zaman herşeyin ilacı, kimsesiz değilsin Rabbim var

LimonReceli .!.:

Bence Allah'a sığın, gönlünü ferahlatsın diye dua et. Zaman herşeyin ilacı, kimsesiz değilsin Rabbim var

Genişletmek için tıkla...

Ya çok dua ediyorum ama hayatımda hala her şey aynı hiçbir şey değişmiyor ve sürekli şükrediyorum mesela her şeye sahip birisi şükretmeyip sahip olamadığı en ufak şeye isyan ederken neden ben sahip olduklarıma şükretmeme rağmen hep aynı yerde sekiyorum?

sonsuzgeceli .!.:

Ya çok dua ediyorum ama hayatımda hala her şey aynı hiçbir şey değişmiyor ve sürekli şükrediyorum mesela her şeye sahip birisi şükretmeyip sahip olamadığı en ufak şeye isyan ederken neden ben sahip olduklarıma şükretmeme rağmen hep aynı yerde sekiyorum?

Genişletmek için tıkla...

Tatlım hayat böyle malesef. Hepimizin bir sınavı var. Tam biri bitti derken bir diğeri başlıyor. Ben bile şimdi böyle mutlu güçlüyüm diyorum ama sorsan benim derdim belki senden fazla. Hepimiz aynı aslında sadece konular değişiyor.

Benim çok yakın bir arkadaşım ortaokula giderken tüm ailesini bir kazada kaybetti. 5 yaşındaki kardeşiyle kaldı öylece ortada. Ne zorluklar çekti yıllarca. Şimdi evlendi çocukları oldu, kardeşini okuttu. Amcası dayısı filan da yoktu. Yaşlı bir bahanesi vardı birinci dereceden tek akrabası. O zamanlar benim bir sınavım yoktu rahattım ailemle birlikteydim vs. Şimdi o rahatladı benim hayat sınavım başladı.

Inan hepsi geçiyor, daha çok küçüksün. Allah ağır bir yük vermiş kabul ediyorum ama kaldıramasaydın vermezdi. Belki de Rabbim daha çetin bir sınav için güçlendiriyor seni. Lütfen güçlü dur, Rabbim büyük..

Şu an yaşın çok genç. Anne ölümü çok başkadır, tabi ki kolun kanadın kırılacak. Ama ilerde senin bütün ailen olacak insanla tanışacaksın, derdini, sevincini, coşkunu paylaşacaksın onunla. O zaman ne öğretmenlere ne akrabalarına ne de arkadaşlarına ihtiyacın kalmayacak. Hatta anne olacaksın ve karşılıksız sevgiyi bir kere daha tadacaksın. Hayat şu an sana çok kötü gelir yaşadığın şey çok acı. Ama inan bu acıdan ibaret değil hayat. Çok ama çok güzel bir gelecek var önünde, çevrendeki insanlar o okul ve sınıfla sınırlı olmayacak. Çok şey değişecek ve bu senin elinde. Üniversiteli olmakla başlamalısın işe. Senin çok daha hırslı olman lazım diğerlerinden .

Güzel kardeşim benim, eğer imkanın varsa psikolojik yardım almalasın. Elbette yaşadıkların çok zor, ama burada insanların tavsiyeleri yetmiyor demekki, sürekli başa sarıyorsun.

Yardım alıp, kurban modundan çıkmalısın. Elinde olan güzellikleri de görmeye başlamalısın. Evet, keşke anneler ölmese, ama maalesef ne annesi ne babası hatta bu da benim kanımdan diyecek tek bir akrabası olmadığı hallede hayata tutunan binlerce çocuk var.

Hiç unutmuyorum Tv de yarışmaya yine senin gibi gencecik bir kız çıkmıştı. Kızın annesi ölümcül bir hastalığa yakalanmış, henüz bu kız orta okul yıllarında iken. Annesi ölünce babası üzüntüden intihar etmiş, bi abisiyle kalmış. Akrabaları bunlara sahip çıkmamış. Abisi hem okuyup hem evlerini geçindiriyormuş, ama bir kaç yıl sonra abisini de gaspçı biri öldürmüş.

Düşün, o kızcağız bile tutunmuş hayata. Sen babana, kardeşine, sana sahip çıkan akrabalarına sevgi ile sarılıp, geleceğine odaklanmalısın. Zamanla kolaylaşıcak herşey. Yeterki sen elinde olan şansları iyi değerlendirip, kendi geleceğini garantiye almaya bak.

Güzel miniğim,lütfen ailenden duygularını gizleme.Belli ki tek olarak başa çıkamayacaksın bu durumla.Bu depresif halinin daha fazla ilerlemesi doğru değil.Yardım al.

Daha o kadar küçüksün ki.Okuyacaksın,olgunlaşacaksın.Senin de seni seven,sana değer veren insanlarla dolacak çevren.Şu anki ruh halinle insanlar yanaşsa bile,zorunluluktan diye düşünüyorsun.Öyle olmadığını göreceksin.

Çok zor yaşadığın.En çok ihtiyacın olduğu zaman,en acı kayıplardan birini yaşamışsın.Acısı geçmez elbet ama hafifleyecek.Önce kendini iyileştir.Tekrar ediyorum yardım al yavrum.Zaman herşeyin ilacı.Sen de iyi olacaksın.

Sevdiğimiz birisini kaybetmek hayatımızda travma etkisi yaratabilir.
Çok yakın zamanda kaybetmişsiniz.
Acısı ilk günkü gibidir.
Cayır cayır yakar içini.
Yardım almaktan korkma.
Ama direk psikiyatriye gitme.
Senin yaşına direk ilaç verip göndermesinler.
İmkanın varsa psikologa git.
Terapi al.
Terapi ile atlatabilirsin diye düşünüyorum.