14 yaşlarımdayken aynı durumu bende yaşadım, ama benimkiler çok derin değildi, şimdi dikkatli bakılırsa birkaç tanesi fark edilebilir durumda.Çok zor ve yalnız bir ergenlik geçirdim.Şöyle kolumu bacağımı keseyim de bir havam olsun yaaa diye düşünerek yapmadım.17 yaşında bir çocuğa hayatı bitmiş gibi konuşmak ne tür sonuçlar doğurur hesap etmeden konuşmamak lazım.
Annemi yeni kaybetmiştim, babamla çok ciddi sorunlarım vardı, ergenliğe yeni girmiş ve okul dolayısıyla yer değiştirmiştim.Maddi durumumuz pek iyi değildi, alt katta bir şizofren kadıncağız her akşam insanlar evlerinde uyurken, çığlık çığlığa küfürler ederdi kendi kendine, etrafa fırlatmadığı eşya kalmazdı, üst katta psikolojisi bozuk bir kadın, küçük bebeğine yine duyduğumda utandığım küfürler eder bağırırdı.Evde fare tıkırtıları gelirdi ve ben yapayalnızdım.Müziğin sesini açıp olan biteni duymamaya ve korkmamaya çalışırdım.Pencereden dışarıya baktığımda sanki ölmüşüm de herkes yaşıyormuş gibi gelirdi.Annemi özler tek başıma ağlardım.
Haa bunları neden anlatıyorum, her kendini kesen hava olsun, arkadaşlardan özendim diye yapmıyor.Gerçekten çok ciddi zorluklar yaşayan insanlar var.Belki durumumu biraz anlatırsam empati yapmak kolaylaşır diye anlatıyorum.
Ben katil olmadım, hayatımda kimseye zarar vermedim, bir dönemdi ve hayatım düzeldiğinde geçti gitti.
o izler için ne yapılır bilmiyorum, benimkiler kendiliğinden geçti, arkadaşlar öneride bulunmuşlar zaten.Ama geçmese bile kimseden utanmana gerek yok, olmuş bitmiş.İstediğin gibi giyin.Bu yaşların bir daha geri gelmeyecek.Kendini de üzme sakın.