Kendimi bildim bileli hiçbirşeyi tam anlamıyla başaramadım..insan ilişkilerim zayıf,iyi bir eş,iyi bir evhanımı,iyi bir anne,iyi bir öğrenci,iyi bir evlat bu vasıflardan bir tanesini bile başaramadım..özgüveni eksik,korkak,sulugöz,kendini savunmaktan aciz,seside kendide cılız yetersiz bir kişilk oldum hep..bunu gördüğüm halde değiştirmek içinde hep cesaretim eksik oldu..hep sinirli,asabi ,ani çıkışları olan biriyim..öyle olduğum içinde ne arkadaş ilişkilerim iyi oldu,ne eş nede aile..herkes benim ani çıkışlarımdan şikayet etti oysaki ben her çıkışımın ardından kendim daha çok üzüldüm daha çok ağladım ama buna bir türlü engel olamadım..kendimi hep ezik hep zayıf hissetmekten sıkıldım artık..psikologa gitmyede cesaret edemedim hiç,kimseden destek göremedim çünkü..psikolog ne yapacak ki dediler hep bunları yenmek benim elimdeymiş..yenebilseydim yenerdim zaten..ben niye böyleyim?bilmiyorum..neden hatalarımı görsemde değiştiremiyorum..en son ve basit örnek araba kullanmaktan ,trafiğe çıkmaktan korkuyorum..neden?bir kere gaza geldim ,gurur yaptım ve kullanmaya başladım,sonra bir iki olumsuzluk yaşayınca korktum ve kaçtım..zaten başaramıyacağımı düşündüğüm herşeyden hep kaçtım..sonunda denemekten korktuğum için başaramadım,başaramadıkça iyice vazgeçtim şimdiyse kendimi çok basit hissediyorum..herşeyden önemlisi 6 yaşındaki oğlumun bunları yavaş yavaş görüyor olması ve annesine olan güvenini kaybedecek olması beni korkutuyor..artık yoruldum,kendimden nefret ediyorum,hayata kattığım hiçbir anlam yok benim..