ilk evlendiğimde bende sizin gibiydim, üstelik annemin yaninda hiç kimse kalmadi ben evlenince tek yaşayacakti yani.
zamanla aslında beni bu kadar strese sokan, annesinin gogsunden ayrilamadan evlenen kisi durumuna sokan şeyin annemin eskiden kalma bazı davranışlari olduğunu farkettim.
sanirim bazi evliliği sorunlu ebeveynler çocuklarini bir liman olarak görüp fazlasiyla kendilerine bagimli bireyler yetistiriyolar.
evlendikten sonra iste aradigimda acmadiginda ay bir seymi oldu, yine bogazinda bir seymi kaldi boguldumu, seker mi tansiyon mu vs vs derken hop pandemi patladi.
tabi birde cocugum oldu oksursek ay kovitmiyizlerle devam etti bu durum sonuç daha bu sabah gorustugum psikiyatri anksiyete, panik atak vs biseyler diyip ilac yazdi.
size tavsiyem bu hayatta hic kimse icin ay ben olmazsam ne yapar, nasil olur diye kendinizi yemeyin.
bugun dr dan ciktigimda anneme dr un ilac yazdigini soyledigim de bana verdigi cevap cok icme kilo alirsin oldu
2 dk telefon acilmadiginda öldumu biseymi oldu diye 20 km yol gidip evini basan bana,
konu komsu akraba kimi bulabilirsem ben gitmeden kapisina yolladigim annem benim icin gram endiselenmedi tek derdi kilo.
insanlar belkide bizlerin onlari umursayip kayginlandigimiz kadar bizim icin kaygilanmiyordur.
ne yaparsak kendimize yapiyoruz
