Sizinle neredeyse aynı durumdayız. Yıllarca babamdan uzak yaşadım, hiçbir şeyimde ne maddi ne manevi olarak bulunmadı. Boğazımdan bir lokması geçmemiştir. Üzerine benden maddi talepleri oldu ve kendisini hayatımdan çıkardım. Ne hamileliğimi haber verdim ne de doğum yaptığımı haber vereceğim. Üstelik benim annem de yok, vefat etti. Eşimle, onun ailesi ile olacağım onlardan teselli bulacağım. Zor mu evet zor, insana koyuyor mu hem de nasıl ama duygusal davranıp daha çok üzülmektense o insanı da öldü olarak kabul etmek daha mantıklı benim için. Zaten geleceği varsa gelir, yoksa da zorla getirip surat çekmenin laf işitmenin bir anlamı yok. O gün lohusa olarak sizin moralinizin bozulmaması lazım, sütünüzün gelmesi ve bebeğinizi beslemeniz lazım. En önemli şey siz ve bebeğinizsiniz o an. Bırakın babanızı düşünmeyi, sadece biyolojik katkı ile baba olunmaz, emek sarfetmesi lazımdı. Bu yaşınıza kadar gelmişsiniz demek ki ona ihtiyacınız yok, doğum gibi hayatınızdaki en önemli olaylardan birini yaşayacaksınız babanızı düşünmeyi bırakın. Dedesini sorduğunda ne diyeceğinizi siz değil babanız düşünsün, o kendi yüzünü kara çıkarmasın madem. Gelip görmek isterse eyvallah torunudur ama zaten baba olamamış biri dede de olamaz öyle değil mi?