- 13 Kasım 2020
- 1.912
- 3.044
- 83
- Konu Sahibi Justalittlebityourheart
- #1
Herkese selam :)
Aslında kendime çok ama kızdığım bir durumun içindeyim. 2 sene önce erkek arkadaşımla ayrıldık. Tam olarak neden ayrıldığımızı bile bilmiyorum, hem uzak mesafe hem de o dönemki bir kaç anlaşmazlığımızdan galiba ama o bitirmek istedi genel olarak aslında. İlişkimiz de bir kaç ay kadar sürdü kısacık bir ilişkiydi ama ben haddinden fazla aşık oldum,bir de aramızdaki muhabbet,sohbet,uyum çok iyiydi, sırf benim açımdan değil o da öyle söyler hep ama yürümedi. Aramızda da çok büyük mesafeler var aynı ülkede bile değiliz. Bizimki böyle kısacık bi dönem yaşandı ve bitti. Derdim olan kısım ise hala görüşmelerimizin devam etmesi tabi ki mesajlaşma olarak. Bu süreçte iletişimimiz kısa süreler kesilse de(maksimum 4ay) devam etti. Devamlı birbirimizi merak edip hal hatır sorma bahanesiyle mesajlaşıyoruz, konuşuyoruz, hayatlarımız hakkında bilgiler veriyoruz. Bazen aylarca bu durum devam ediyor günlük neler yaptığımızı yada o hafta neler yapacağımızı paylaşıyoruz, aklımızdakileri vs. Ama birbirimize umut vermiyoruz, ilişki istemiyoruz. O zaman ben kendime dönüp diyorum ki ne bu? Diyeceksiniz ki canı sıkıldıkça ara ara yokluyor seni. Zaten çok yoğun çalışan biri, sosyal bir insan ama covid nedeniyle evden yürütüyor işlerini ben de bazen sıkıntıdan diyorum sonra da diyorum ki benimle konuşsa eline ne geçecek. Son zamanlar da kendime öfkem arttı hem görüşmek istemiyorum hem de özlüyorum onun sohbetini. Biriyle tanıştığımda bir konu hakkında bile konuşurken o olsa böyle söylemezdi derken buluyorum kendimi. Bir şey yapmak istesem fikrini merak ediyorum örneğin. Bilmiyorum artık. Karmakarışık bir durumun içindeyim. Üzülmekten çok yoruldum. Konuştukça pişman oluyorum konuşmasam özlüyorum onu. Kendime devamlı kızıyorum. Biliyorum siz de kızacaksınız ama yorumlarınız belki bana yol gösterir diye düşündüm. Sizce ne bu? Böyle karışık bir şeyler yaşayıp sonunda mutluluğu bulan var mı çok merak ediyorum.
Aslında kendime çok ama kızdığım bir durumun içindeyim. 2 sene önce erkek arkadaşımla ayrıldık. Tam olarak neden ayrıldığımızı bile bilmiyorum, hem uzak mesafe hem de o dönemki bir kaç anlaşmazlığımızdan galiba ama o bitirmek istedi genel olarak aslında. İlişkimiz de bir kaç ay kadar sürdü kısacık bir ilişkiydi ama ben haddinden fazla aşık oldum,bir de aramızdaki muhabbet,sohbet,uyum çok iyiydi, sırf benim açımdan değil o da öyle söyler hep ama yürümedi. Aramızda da çok büyük mesafeler var aynı ülkede bile değiliz. Bizimki böyle kısacık bi dönem yaşandı ve bitti. Derdim olan kısım ise hala görüşmelerimizin devam etmesi tabi ki mesajlaşma olarak. Bu süreçte iletişimimiz kısa süreler kesilse de(maksimum 4ay) devam etti. Devamlı birbirimizi merak edip hal hatır sorma bahanesiyle mesajlaşıyoruz, konuşuyoruz, hayatlarımız hakkında bilgiler veriyoruz. Bazen aylarca bu durum devam ediyor günlük neler yaptığımızı yada o hafta neler yapacağımızı paylaşıyoruz, aklımızdakileri vs. Ama birbirimize umut vermiyoruz, ilişki istemiyoruz. O zaman ben kendime dönüp diyorum ki ne bu? Diyeceksiniz ki canı sıkıldıkça ara ara yokluyor seni. Zaten çok yoğun çalışan biri, sosyal bir insan ama covid nedeniyle evden yürütüyor işlerini ben de bazen sıkıntıdan diyorum sonra da diyorum ki benimle konuşsa eline ne geçecek. Son zamanlar da kendime öfkem arttı hem görüşmek istemiyorum hem de özlüyorum onun sohbetini. Biriyle tanıştığımda bir konu hakkında bile konuşurken o olsa böyle söylemezdi derken buluyorum kendimi. Bir şey yapmak istesem fikrini merak ediyorum örneğin. Bilmiyorum artık. Karmakarışık bir durumun içindeyim. Üzülmekten çok yoruldum. Konuştukça pişman oluyorum konuşmasam özlüyorum onu. Kendime devamlı kızıyorum. Biliyorum siz de kızacaksınız ama yorumlarınız belki bana yol gösterir diye düşündüm. Sizce ne bu? Böyle karışık bir şeyler yaşayıp sonunda mutluluğu bulan var mı çok merak ediyorum.
Son düzenleme:
