- 7 Ağustos 2023
- 17
- 6
- 33
- Konu Sahibi adinivermekistemeyen
- #1
Selam arkadaşlar. Durumu kısaca anlatmaya çalışayım. Ben 24 yaşında ilk evliligimi yaptigimda annemde ben evlenir evlenmez işe yaramaz adamın biriyle imam nikahı ile aynı evde yaşamaya başladı. Erkek kardeşim de onlarla birlikte yaşamaya başladı kardeşim 18 idi o ara. Neyse ben 27 yaşıma geldim boşandım mecburen annemin yanına gittim çünkü isim yoktu param yoktu kötü bir evlilikten çıkmıştım ve psikolojim çok kötüydü. Annem kardeşim ben ve kocası aynı evde oturmaya basladik. Benim psikolojik olarak desteğe ihtiyacım varken annem tamamen kocasına odaklı bir şekilde yaşıyordu. Ben bütün gün tuvalet banyo ihtiyacı dışında odamdan dışarı çıkmayıp kendi kendime iyi olmaya çalışıyordum. Annemin kocasından başka hicbisey umrunda degildi sadece onu memnun etmeye kendini adamıştı . Kardeşim deseniz gidip çalışayım da elin adamına minnet etmeyelim demek yerine yan gelip yatıp keyfine bakıyordu. Akşamları annemle kocası gezmeler tozmalar içkiler . kimse bana sen nasılsın diye sormuyordu. Neyse bir süre zaman geçti. Birgün yine ben odamda oturuyorum annemle kocası icmisler annem sızmış kardeşim evde yok bu adam kalktı gece benim odama girdi beni uyuyor zannetti bana yaklaştı bende bağırdım çağırdım odadan koşarak kaçtı annemin yanına gitti. Annem zaten sarhoştu. Neyse sabah oldu ben olayı anneme ve kardeşime anlattim ne annem ne kardeşim abartı bir tepki vermediler sadece adama doğrumu diye sordular oda yalan söylüyor diye beni suçladı. Sonuç olarak annem bana değil kocasına inandı yada inanmasa bile sesini çıkarmadı. Ben şok içinde kaldım. Bir süre sonra iş buldum kendi evime taşındım. Onlarda o adamın yanında sığıntı gibi yaşamaya devam ettiler. Bu arada ben kendi evime çıktığımda hiç arayıp gecinebiliyormusun bir sıkıntın bir ihtiyacın varmı ne yiyorsun ne içiyosun diye sormadılar. Sanki gittide başımıza kalmadı diye seslerini çıkarmadılar. Bı zaman sonra şimdiki eşimle tanıştım ve evlenmeye karar verdik. Ben ne annemle ne kardeşimle görüşmek konuşmak istemiyordum ama evlendikten sonra çocuk olunca annem beni sürekli aramaya başladığı için tekrardan çocuk vesilesiyle konuşmaya başladık. Bu sırada kardeşim hala aynı yan gelip yatsın calismasin bir işe girer iki gün çalışır çıkar ekmek elden su gölden yaşama derdinde. Bu arada kardeşim sürekli bağıran cagiran hakaret küfür eden hazır para yiyici bir insan ( başkalarına değil sadece bize ) annemde kocasının sözünden çıkmaz nefes alma dese almaz o durumda. Bu arada kocası dediğim adam annemle imam nikahı yapıp üstüne başka bı kadinada resmi nikah yapıp çocuk yapip ikili hayat yaşıyor ve ben anneme ayrıl diye yalvarma rağmen annem bu adamı bırakmıyor. Çocuk olduktan sonra gel çocuğa bak bende çalışayım dedim kocasını bırakıp gelemedi. Neyse zaman geçti ben 32 yasina geldim kardeşim 26 yaşına geldi. Annem beklemediğimiz bı anda 3 ay öncesinde rahmetli oldu. Tabi adam kendi evine döndü kardeşim de evde tek kaldı. O ara çalışıyordu. Çok dil döktüm bak 26 yaşına geldin çocuk değilsin artık sırtını dayayacagin kimse yok kendi hayatini idare ettirmek zorundasın doğru düzgün işine git evine gel. Kiran faturan yüksek değil düzgün bir şekilde yaşa dedim tamam dedi. Üstünden bı iki ay güzel çalıştı üçüncü ay ogrendimki işi bırakmış evdeki eşyaları satmış komşulara küfürler hakaretler etmiş mis gibi düzenini bozmuş gitmiş o adi adamın yanına. O adamda sözde buna sahip çıkacakmış.! Birde bana yalan söylüyor ben çalışıyorum başka bir eve çıktım diye. Niye oradaki düzenini bozdun diyorum cevap yok. Şimdide ikide bir beni ariyor bana şu kadar para gönder bana bu kadar borç ver diye. Bende iki yaşında çocuğum olduğu için çalışamıyorum evdeyim. Bı asgari ücretle zar zor geçinmeye çalışıyoruz. Çok huzursuz oluyorum Siz olsanız ne yapardınız
