- 22 Nisan 2016
- 37
- -1
Merhabalar,
4 Kız kardeşiz ve büyük ablayım. Kızlarla aramızda çok yaş farkı yok 1,5 - 3,5 yaş arası. En küçüğü ile iyi aramız samimiyiz paylaşımlarımız var. Fakat diğerleriyle küçüklüğümüzden beri bir zıtlık soğukluk var. Büyüdükçe daha da büyüdü. Hepsi birbiriyle çok iyiler ben ne yapsam o ikisiyle bir türlü orta yolu bulamadım. 2 Sene önce özel hayatımda sorunlar yaşadığım bir ilişkim bitti ve o zaman üzüldüler soruyorlarmış gelsin bizle takılsın filan ama yanıma gelip derdimi dinlemediler destek olmadılar. Benim bir küçüğümle çocukken hiç ayrılmazdık ben ağlarken o da ağlardı. Çocukluk işte bende ablayım güya onu üzüyordum bazen kavga ediyorduk. Bir kere telefonunu kırmıştım ona hep içerlerim. Ama hepte düşünürdüm ünv okusun diye testler alırdım. Sevinsin diye oyuncak alıcam derdim.Ben uzakta olunca sorarmış ağlarmış hep ablam nerde diye. Neyse belli bi süre sonra toplum içinde soğukluk garip geliyordu. Facebook bayadır kullanmıyordum açınca onlarda yoktu o an ekledim reddetti. Hatta bişey paylaşmış diğer kardeşlerini etiketlemişti imalı bişey ben yokum. Aradım herkes bana yazdığını zannedecek dedim bana da soran oldu dedi. Sonra Whatsapptan yazdım buna akşam buluşup dışarıda konuşalım diye. Evde konuşalım benim gizlim saklım yok dedi. Ordan yazıştık baya bir. Bak kocaman olduk büyütmeyelim biz kardeşiz dedim. Benim sana kinim yok sadece eskisi gibi olamıyorum zaten bunu düşünecek durumda da değilim zamana bırakalım dedi bende tamam ama unutma bunu erkene almak elimizde dedim. Hatta küçüklükte ki güzel anılarımızı yazdım. Aynı gün akşam tesadüf avm de diğer kardeşimi gördüm hatta o hafta tartışmıştık. Yemek yaparken ben gidip lahmacun söylediler diye kırılmıştım. Ona da dedim konuşalım onla da konuştuk yüzyüze. Ilımlı yaklaştı ben senin yerinde olsam dayanamazdım sende gel katıl aramıza soyutlama kendini dedi. Fakat ona çok kırgındım onla aramızda büyük bi kavga bile geçmemesine rağmen diğer ablasından etkilenip ona yancılık yapıyordu sanki. Ben bu duruma rağmen iş buldum ona çalıştığım şirkete soktum yine de sevgisini kazanamadım sanki düşmanıydım. Gel gelelim ilk başlarda zar zorda olsa bir iki aktivitemiz oldu biri daha ılımlıyken diğeri yine soğuktu. Bazı aile içi olaylarında yine patlak verince eski moda döndü.
Sonrasında hayatıma biri girdi ve çok mutlu gidiyordu. Annesiyle bize geldiler bir gün tesadüfen babam da denk geldi tanıştılar. O gün ikisi alışverişten gelmişler ve içeriye gelip hoşgeldin bile demediler. Sonra tanışmaya geldile ve o gün bile geç katıldılar misafirlerin arasına çok üzüldüm. Onlar da takıldılar tabi ama hep onları korudum bahaneler uydurdum. Bu durum benim işime ve özel hayatıma yaşantıma çok yansıyordu Kendime güvenim ablalık duygularım yok olmuştu.
Erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğimiz gün ailece gittik fakat herkesi zar zor toparladı annem. Ben de çok gerilmiştim en mutlu günümde destek çıkmadıkları için. Ki ben onlarınkinde saygıda tek kusur etmedim dünürlerimiz beni çok da severler. O gün erkek ark ve ailesi farketmişler durumları. Gerçi onların aileme komple takıldılar. Ertesi günü akşam kavga ettik bana sen burnundan kıl aldırmıyorsun kardeşlerinin elinde tlf annemin elini bile öpmediler gibi bi ton kırıcı laf duydum. Annesi aldı eline teli bi sürü şey dedi ben huzursuz gelin istemem dedi ama başka sebepler de var benim dışımda olan şanssızlıklar yanlış anlaşılmalar. Annesinin yanına gittim kardeşlerinle konuşmuyorsan getirmeseydin böyle daha çirkin bi görüntü oldu dedi. Elini öptürmedi sizde el öpme yok diye. Ya bu kısmı bile çok onur kırıcıydı. O zaman düzelttik ama sonrasında hep bu takıntıları devam etti beni ailemi annemi kardeşlerimi hep yargıladılar. En son ayrılırken kardeşlerim dışarıya yemege gitmişlerdi evde yalnızdım sen neden gitmedin diye sordu. Onlar çift olarak gitti ben gitmek istemedim dedim. O zaten yogun çalışıyordu o sıra. Bir iki saçma olay da yaşayınca battı buna bir anda kendini geri çekti ayrıldık ve sonrasında hepsinin karması kötü bi psikolojik çöküntü yaşadım.
3 Ay sonra kardeşlerimle yine bu durumu düzeltmeye çalıştım biri zaten evli onla düzeliyor gibi. Diğeri bu defa bi sürü laf etti haklı çocuk iyi gözlemlemiş ben sana demiştim pişman olacaksın diye. Allah herkesin gönlüne göre verir dedi. Ben bunları okurken ağladım canım çok yandı. Küçükken ki kavgalarımızı hatta onla olmayan kavgaları söyledi bana resmen sen abla demekle olmuyor dedi. O da ağlamış işyerinde akşam evde konuştuk o yine ağladık zamanla olur belki felan dedi. Kimseye böyle olmamıştım sanki her an bişey olacakmış gibi hissediyorum dedi. Kendimden nefret ediyorum bazen ikisi yüzünden. Buarada küçükken ki kavgaların hırçınlığın sebebi babam. Çok sert bi adam ve ben ablayım hep ben hırpalandım şiddet bile gördüm. Hala bile umrunda değil farkında değil adam gözleri kapalı hayatı yaşıyor arada ezilen tek ben oluyorum. Onla bile bu yüzden aram soğuk. Bayramda elini öptüm. Doğum günümde bile ikisi kutlamadı bile. Ben onalrın herşeyin katıldım.
Ben anlamıyorum ya nasıl bir şey bu bunun tıpta bi adı varmı? Bir tek benmi yaşıyorum bunu? İki kişiler diye birbirlerini de haklı mı görüyorlar? En önemlisi de ben ne yapabilirm değerimi anlamaları için?
4 Kız kardeşiz ve büyük ablayım. Kızlarla aramızda çok yaş farkı yok 1,5 - 3,5 yaş arası. En küçüğü ile iyi aramız samimiyiz paylaşımlarımız var. Fakat diğerleriyle küçüklüğümüzden beri bir zıtlık soğukluk var. Büyüdükçe daha da büyüdü. Hepsi birbiriyle çok iyiler ben ne yapsam o ikisiyle bir türlü orta yolu bulamadım. 2 Sene önce özel hayatımda sorunlar yaşadığım bir ilişkim bitti ve o zaman üzüldüler soruyorlarmış gelsin bizle takılsın filan ama yanıma gelip derdimi dinlemediler destek olmadılar. Benim bir küçüğümle çocukken hiç ayrılmazdık ben ağlarken o da ağlardı. Çocukluk işte bende ablayım güya onu üzüyordum bazen kavga ediyorduk. Bir kere telefonunu kırmıştım ona hep içerlerim. Ama hepte düşünürdüm ünv okusun diye testler alırdım. Sevinsin diye oyuncak alıcam derdim.Ben uzakta olunca sorarmış ağlarmış hep ablam nerde diye. Neyse belli bi süre sonra toplum içinde soğukluk garip geliyordu. Facebook bayadır kullanmıyordum açınca onlarda yoktu o an ekledim reddetti. Hatta bişey paylaşmış diğer kardeşlerini etiketlemişti imalı bişey ben yokum. Aradım herkes bana yazdığını zannedecek dedim bana da soran oldu dedi. Sonra Whatsapptan yazdım buna akşam buluşup dışarıda konuşalım diye. Evde konuşalım benim gizlim saklım yok dedi. Ordan yazıştık baya bir. Bak kocaman olduk büyütmeyelim biz kardeşiz dedim. Benim sana kinim yok sadece eskisi gibi olamıyorum zaten bunu düşünecek durumda da değilim zamana bırakalım dedi bende tamam ama unutma bunu erkene almak elimizde dedim. Hatta küçüklükte ki güzel anılarımızı yazdım. Aynı gün akşam tesadüf avm de diğer kardeşimi gördüm hatta o hafta tartışmıştık. Yemek yaparken ben gidip lahmacun söylediler diye kırılmıştım. Ona da dedim konuşalım onla da konuştuk yüzyüze. Ilımlı yaklaştı ben senin yerinde olsam dayanamazdım sende gel katıl aramıza soyutlama kendini dedi. Fakat ona çok kırgındım onla aramızda büyük bi kavga bile geçmemesine rağmen diğer ablasından etkilenip ona yancılık yapıyordu sanki. Ben bu duruma rağmen iş buldum ona çalıştığım şirkete soktum yine de sevgisini kazanamadım sanki düşmanıydım. Gel gelelim ilk başlarda zar zorda olsa bir iki aktivitemiz oldu biri daha ılımlıyken diğeri yine soğuktu. Bazı aile içi olaylarında yine patlak verince eski moda döndü.
Sonrasında hayatıma biri girdi ve çok mutlu gidiyordu. Annesiyle bize geldiler bir gün tesadüfen babam da denk geldi tanıştılar. O gün ikisi alışverişten gelmişler ve içeriye gelip hoşgeldin bile demediler. Sonra tanışmaya geldile ve o gün bile geç katıldılar misafirlerin arasına çok üzüldüm. Onlar da takıldılar tabi ama hep onları korudum bahaneler uydurdum. Bu durum benim işime ve özel hayatıma yaşantıma çok yansıyordu Kendime güvenim ablalık duygularım yok olmuştu.
Erkek arkadaşımın ailesiyle tanışmaya gideceğimiz gün ailece gittik fakat herkesi zar zor toparladı annem. Ben de çok gerilmiştim en mutlu günümde destek çıkmadıkları için. Ki ben onlarınkinde saygıda tek kusur etmedim dünürlerimiz beni çok da severler. O gün erkek ark ve ailesi farketmişler durumları. Gerçi onların aileme komple takıldılar. Ertesi günü akşam kavga ettik bana sen burnundan kıl aldırmıyorsun kardeşlerinin elinde tlf annemin elini bile öpmediler gibi bi ton kırıcı laf duydum. Annesi aldı eline teli bi sürü şey dedi ben huzursuz gelin istemem dedi ama başka sebepler de var benim dışımda olan şanssızlıklar yanlış anlaşılmalar. Annesinin yanına gittim kardeşlerinle konuşmuyorsan getirmeseydin böyle daha çirkin bi görüntü oldu dedi. Elini öptürmedi sizde el öpme yok diye. Ya bu kısmı bile çok onur kırıcıydı. O zaman düzelttik ama sonrasında hep bu takıntıları devam etti beni ailemi annemi kardeşlerimi hep yargıladılar. En son ayrılırken kardeşlerim dışarıya yemege gitmişlerdi evde yalnızdım sen neden gitmedin diye sordu. Onlar çift olarak gitti ben gitmek istemedim dedim. O zaten yogun çalışıyordu o sıra. Bir iki saçma olay da yaşayınca battı buna bir anda kendini geri çekti ayrıldık ve sonrasında hepsinin karması kötü bi psikolojik çöküntü yaşadım.
3 Ay sonra kardeşlerimle yine bu durumu düzeltmeye çalıştım biri zaten evli onla düzeliyor gibi. Diğeri bu defa bi sürü laf etti haklı çocuk iyi gözlemlemiş ben sana demiştim pişman olacaksın diye. Allah herkesin gönlüne göre verir dedi. Ben bunları okurken ağladım canım çok yandı. Küçükken ki kavgalarımızı hatta onla olmayan kavgaları söyledi bana resmen sen abla demekle olmuyor dedi. O da ağlamış işyerinde akşam evde konuştuk o yine ağladık zamanla olur belki felan dedi. Kimseye böyle olmamıştım sanki her an bişey olacakmış gibi hissediyorum dedi. Kendimden nefret ediyorum bazen ikisi yüzünden. Buarada küçükken ki kavgaların hırçınlığın sebebi babam. Çok sert bi adam ve ben ablayım hep ben hırpalandım şiddet bile gördüm. Hala bile umrunda değil farkında değil adam gözleri kapalı hayatı yaşıyor arada ezilen tek ben oluyorum. Onla bile bu yüzden aram soğuk. Bayramda elini öptüm. Doğum günümde bile ikisi kutlamadı bile. Ben onalrın herşeyin katıldım.
Ben anlamıyorum ya nasıl bir şey bu bunun tıpta bi adı varmı? Bir tek benmi yaşıyorum bunu? İki kişiler diye birbirlerini de haklı mı görüyorlar? En önemlisi de ben ne yapabilirm değerimi anlamaları için?
