surekli para yollamadim, varimi yogumu vermedim. Bazi aylar oldu, biliyorum annemin doktor kontrolu geldi gidemiyor zorluktan, 'anne al bununla doktora git lutfen ve ayin devamini dusunme ben kardesimede simdi para gonderirim' yada farkettim annem babam ustune basina bisey alamiyor 'bu ay ben kardese para gonderecegim sizinki cebinizde kalsin, ihtiyacinizi karsilayin' dedim. Ve o zaten istanbuldayken aldigi para ile anca evde oturabilit kira, alisverisi kaldirabilir durumda idi. Onu simartacak bir sey yapmadim. Ama ailem, onun orda olmasini ve is bakmasini bile adim gordukleri icin destek vermeyi istediler. Banada vermislerdi bu arada. Ben mezuniyetten sonra 1 yil is bulamadim ama bulana kadar kazirken tirnaklarim kanamisti, ve asgari ucrete buldugumu tuttum tum gucumle.Aileden hep yardım görerek, herşey önüne sunularak büyümüşse gerçek hayat zor geliyordur.
"Benim planlarım var" sözünden ben hızlı para kazanma peşinde olduğunu düşündüm. Gerçek hayatta para öyle kolay kazanılmayınca da, böyle moralleri bozuluyor bu tip gençlerin.
İş beğenmiyorlar, alttan başlayıp yükselmek nedir anlamıyorlar, direkt tepeden yönetici pozisyonuna helikopterle inmek istiyorlar. Hayat öyle bir şey değil ki...
Keşke 1 yıldır varınızdan yoğunuzdan sürekli para yollamasaydınız, yokluk ve çalışma zorunluluğu kavramlarını bi tecrübe etseydi.
Benim kardes, en yuksek maaslisi olsun, bide ayagina gelsin istiyor. Insanlar onu bulsun, cunku cok yetenekli cok zeki... Ve evet o bana nazaran biraz daha rahat buyudu. Onun zamanina ailemin bi tik daha rahat oldugu bir zaman denk gelmisti