- 12 Ağustos 2017
- 1
- 0
- 1
- 38
- Konu Sahibi Feraye6792
- #1
Nereden başlasam bilmiyorum. Dilim vardığınca anlatmaya çalışacağım, kalanını sorarsanız yanıtlarım.
5 yıllık evliyim. Eşimle çok severek evlendik. Kendisi etrafında iyi düzgün bilinen, oldukça sevilen bir adam. Birçok iyi yönü de var eş olarak hakkını yiyemem.
Biz şanlıyken eşim ve ailem arasında bazı tatsız olaylar yaşandı. Eşimin biraz, ailemin baya haksız olduğu olaylar. Ve ben bu süreçte çok arada kalmakla beraber haklıya haklısın dedim, haksıza haksızsın dedim. Yani eşimi korudum, arkasında oldum. Neyse biz evlendik, ailem tarafından sorun kalmamasına rağmen eşim bu sorunlardan bir türlü kurtulamadığı gibi bu problemleri kartopu misali içinde büyüte büyüte evliliğimizin en güzel zamanlatını bize zehir etti. Hiçbir zaman asıl sorunla ilgili birşey demedi ama ufacık şeylere büyük tepkiler göstererek, bana haketmediğim sözler ve hareketlerde bulunarak beni oldukça incitti. Ona hep böyle yapmaması gerektiğini, ondan uzaklaşacağımı, bana söylediği sözleri unutamadığımı, yaptıklarıno sindiremediğimi defalarca anlattım. O an bana hak veriyor özürler gözyaşları sonrasında yine aynı. Ve bu evliliğim boyunca böyle devam etti. Düzeldiğini düşündüğüm bir zamanda hamile kaldım. Şuan 2 yaşında bir kızım var. Kendi adıma evladımı dünyaya getirdiğim için pişman değilim ama onun çok üzgünüm şuan.
Bu sürekli devam eden kavgalar didişmeler beni eşime karşı buz gibi soğuttu. Kendisi aşırı takıntılı biri ne yazık ki. Herşeye takar, en ufak şeye sinirlenir, her sözümde hareketimde art niyet arar. Artık neyi nasıl konuşacağımı bilemez hale geldim, kelimeleri cımbızla seçmeme rağmen yine de kötü ben olurum. Buna rağmen onu kırdığım zamanlarda özür dileyip çözdüğümü sandığım ve affettim dediği bazı ufak tefek şeyleri bir hafta sonra bin misli tepkiyle patlatıp zor meydana getirdiğim huzur ortamını yerle yeksan etmiştir defalarca.
Bir diğer önemli sorunda şu ki;(nasıl anlatılır bilmiyorum ama benim için öenmli) eşim evliliğimizin ilk gününden itibaren cinsel mana da isteksiz bir adam. Ben ilk evlendiğimizde ülkemizde çoğu bayanın yaşadığı gibi cinsel ilişkide zorlandım. Sonra balayına gittik ve orada eşim benimle yine ailemle işgili konulardan sebep ama başka birşeyi bahane ederek çok büyük ve bana travma yaşatacak bir kavga etti. Ve ben o an o evliliği bitirmeyi düşündüm (keşke bitirseydim).. O olayında etkisi olduğunu düşünüyorum vajinismus rahatsızlığım oluştu. Allahı var bu konuda bana çok merhametli ve iyi davrandı ama sürekli uzak durdu. Kendisine utana sıkıla bu sorunu aşabilmem için ilişkimizin en azından haftada 3 kez falan olması gerektiğini söylesemde, kendisi ayda 2 yada 3 le yetinmeyi tercih etti. Şimdi ise bu sayı 1 senede 2 ye düştü. Bunun sebebini sorduğumda yaşanan kavgalardan etkilendiğini, benle arası kötüyken kafasını oraya yoramadığını vs söylerdi. Ama ben bir kadın olarak bu durumda krndimi nasıl kötü hissediyorum siz anlarsınız. Ben kendimi çirkin, pis bir insan gibi görmeye başladım. Bir kafının sevdiği adam tarafından arzulanmaması, istenmemesi öyöe berbat bir his ki yaşamayan anlayamaz arkadaşlar.. onu geçtim bir erkek eşimin ihtiyacını karşılamam gerekir, bu benim görevim diyede mi düşünmez.. Ya da gözü başkasına kayar diyede mi korkmaz? Belki de ona bu güveni verdim ama hata ettim.
Yani arkadaşlar bütün bu yazdıklarım sebebiyle ben artık bu adama karşı hiç ama hiçbirşey hissetmiyorum. Yani şuan öylw olduğunu düşünüyorum. Onsuz daha mutlu olurmuyum bilmiyorum ama onunla hiçbir zaman mutlu olamayacağımdan eminim artık çünki o hiç değişmeyecek .. Benimki gerçek bir evlilik değil artık. Aşk yok, huzur yok, cinsellik yok. . Aynı evi paylaşan ev arkadaşları gibiyiz. Bana birşeyler söyleyin ne olur, bu durumu yaşayanlar olduysa.. Boşananlar nasış yaptı, şimdi nasıllar? Çok kötüyüm inanın. Uzun ve katışık yazdım belki kusura bakmayın ama kafam allak bullak..
5 yıllık evliyim. Eşimle çok severek evlendik. Kendisi etrafında iyi düzgün bilinen, oldukça sevilen bir adam. Birçok iyi yönü de var eş olarak hakkını yiyemem.
Biz şanlıyken eşim ve ailem arasında bazı tatsız olaylar yaşandı. Eşimin biraz, ailemin baya haksız olduğu olaylar. Ve ben bu süreçte çok arada kalmakla beraber haklıya haklısın dedim, haksıza haksızsın dedim. Yani eşimi korudum, arkasında oldum. Neyse biz evlendik, ailem tarafından sorun kalmamasına rağmen eşim bu sorunlardan bir türlü kurtulamadığı gibi bu problemleri kartopu misali içinde büyüte büyüte evliliğimizin en güzel zamanlatını bize zehir etti. Hiçbir zaman asıl sorunla ilgili birşey demedi ama ufacık şeylere büyük tepkiler göstererek, bana haketmediğim sözler ve hareketlerde bulunarak beni oldukça incitti. Ona hep böyle yapmaması gerektiğini, ondan uzaklaşacağımı, bana söylediği sözleri unutamadığımı, yaptıklarıno sindiremediğimi defalarca anlattım. O an bana hak veriyor özürler gözyaşları sonrasında yine aynı. Ve bu evliliğim boyunca böyle devam etti. Düzeldiğini düşündüğüm bir zamanda hamile kaldım. Şuan 2 yaşında bir kızım var. Kendi adıma evladımı dünyaya getirdiğim için pişman değilim ama onun çok üzgünüm şuan.
Bu sürekli devam eden kavgalar didişmeler beni eşime karşı buz gibi soğuttu. Kendisi aşırı takıntılı biri ne yazık ki. Herşeye takar, en ufak şeye sinirlenir, her sözümde hareketimde art niyet arar. Artık neyi nasıl konuşacağımı bilemez hale geldim, kelimeleri cımbızla seçmeme rağmen yine de kötü ben olurum. Buna rağmen onu kırdığım zamanlarda özür dileyip çözdüğümü sandığım ve affettim dediği bazı ufak tefek şeyleri bir hafta sonra bin misli tepkiyle patlatıp zor meydana getirdiğim huzur ortamını yerle yeksan etmiştir defalarca.
Bir diğer önemli sorunda şu ki;(nasıl anlatılır bilmiyorum ama benim için öenmli) eşim evliliğimizin ilk gününden itibaren cinsel mana da isteksiz bir adam. Ben ilk evlendiğimizde ülkemizde çoğu bayanın yaşadığı gibi cinsel ilişkide zorlandım. Sonra balayına gittik ve orada eşim benimle yine ailemle işgili konulardan sebep ama başka birşeyi bahane ederek çok büyük ve bana travma yaşatacak bir kavga etti. Ve ben o an o evliliği bitirmeyi düşündüm (keşke bitirseydim).. O olayında etkisi olduğunu düşünüyorum vajinismus rahatsızlığım oluştu. Allahı var bu konuda bana çok merhametli ve iyi davrandı ama sürekli uzak durdu. Kendisine utana sıkıla bu sorunu aşabilmem için ilişkimizin en azından haftada 3 kez falan olması gerektiğini söylesemde, kendisi ayda 2 yada 3 le yetinmeyi tercih etti. Şimdi ise bu sayı 1 senede 2 ye düştü. Bunun sebebini sorduğumda yaşanan kavgalardan etkilendiğini, benle arası kötüyken kafasını oraya yoramadığını vs söylerdi. Ama ben bir kadın olarak bu durumda krndimi nasıl kötü hissediyorum siz anlarsınız. Ben kendimi çirkin, pis bir insan gibi görmeye başladım. Bir kafının sevdiği adam tarafından arzulanmaması, istenmemesi öyöe berbat bir his ki yaşamayan anlayamaz arkadaşlar.. onu geçtim bir erkek eşimin ihtiyacını karşılamam gerekir, bu benim görevim diyede mi düşünmez.. Ya da gözü başkasına kayar diyede mi korkmaz? Belki de ona bu güveni verdim ama hata ettim.
Yani arkadaşlar bütün bu yazdıklarım sebebiyle ben artık bu adama karşı hiç ama hiçbirşey hissetmiyorum. Yani şuan öylw olduğunu düşünüyorum. Onsuz daha mutlu olurmuyum bilmiyorum ama onunla hiçbir zaman mutlu olamayacağımdan eminim artık çünki o hiç değişmeyecek .. Benimki gerçek bir evlilik değil artık. Aşk yok, huzur yok, cinsellik yok. . Aynı evi paylaşan ev arkadaşları gibiyiz. Bana birşeyler söyleyin ne olur, bu durumu yaşayanlar olduysa.. Boşananlar nasış yaptı, şimdi nasıllar? Çok kötüyüm inanın. Uzun ve katışık yazdım belki kusura bakmayın ama kafam allak bullak..
Tepki verecek olursa benim de ihtiyaçlarım var ama karşılayan bi kocam yok derdim 
