KapRis / Kendi Şiirleri

KapRis · 9 Mayıs 2007

Ben seni sevmek,mutlu etmek için gönderilen bi melektim...
Görevim bağlanmaktı sana beni her nekadar kanatsanda...
öyle demiştin bana.
Dediğin gibide oldu...
Çok sevdim,körü körüne bağlandım,uzun bir rüyadaydım;
Uyandım bir baktım bana kalan kırık kanatlardı...!

Her yenilgimde karşıma çıkıp bana acıyan gözlerle bakma anne...Ben kırmadım kimseyi,yermedim,sövmedim...Sadece harcandı benim kalbim;O büyük oynadı,bense büyük kaybettim...

Sevdim annem...hem de çook sevdim...Kızma bana,hem sen değil miydin babamı en az benim O'nu sevdiğim kadar seven....

Belkide benim tek hatam şanssızlığım,belkide saflığım...
Nerden bilebilirdim ki o kalpsizmiş anne?
Ben galiba aşkı değil çürük yarımı seçtim

İnsan sevince üç maymunu oynarmış;görmedim duymadım bilmiyorum...Sağır oldum duymadım,kör oldum göremedim,aptalın teki oldum adam olduğunu bilemedim,anlayamadım anne...N'olur anne konuşma şimdi sadece ellerini ver bana,düşüyorum galiba...
Bağışla beni anne...Beceremedim ben sevmeyi,mutlu olmayı...Haketmedim belkide...Ama beni affet olur mu ?Ölüyorum ben anne,acılarımı bana sıcacık öpülesi ellerini sana bırakıp gidiyorum...Hayat çok gördü yaşamayı bana annem...!!!

KapRis · 9 Mayıs 2007

Sus"
dedin sustum ...

Oysa
Dilimin ucunda öyle çok kelime vardı ki ....

Yuttum ....

Kendi cümlelerimde boğdun ,
Ne yapsanda bendeki "sen" 'i kirletemezsin
"Sen" 'i öyle bir derine sakladım ki
Sen bile ulaşamassın ......

Bırak !

Dokunma !

İçimdeki mabedin öylece kalsın...

"Bırak"

Diyorum!

Daha fazla uğraşma
"Sen" 'i benden alamassın
Canımı yaksın,
ruhumu kanatsın,
bırak "sen" 'i, bende kalsın
İçimdeki "sen"'i sen bile yıkamassın...

Bırak !

Dokunma !

Dokundukça derine batarsın,
Hançerlerini sapla en derine,
Ne farkeder,

GİTTİN

Bundan fazla acıtamazsın...

KapRis · 9 Mayıs 2007

Yatağında kaç kadını misafir ettin?
Kaç kadın dokundu tenine benden önce?
Kaç kadın sana sahip oldu ve kaç kadının sahibisin sen?
Hangisini unutamadın?
Hangisi rüyalarına girdi?
Hangisi sana hayatı unutturdu?
Hangisi üzdü seni?
Hangisi sevdi karşılıksız?

Ben kaçıncı kadınım hayatına giren ve kaçıncı ayrılık olacak bizimkisi?
Bırakabilecek misin beni de diğerleri gibi yoksa ben son muyum?
İnanmalı mıyım verdiğin sözlere, yerine getirebilecek misin hepsini?
Hiç ayrılmayacak çocuğumuzu kucağımıza alıp sevebilecek miyiz?
Hayatı beraber yaşayabilecek miyiz sonuna kadar?
İnanmalı mıyım sana? İnanmalı mıyım? …

Ya diğer kadınların izleri onları silebilecek misin?
Yatağından kokularını, teninden dokunuşlarını, ruhundan ruhlarını, aklından anılarını atabilecek misin?

Hayır, hayır… İnanmıyorum sana!
Sen asla benim olmayacaksın. Hep birileri girecek aramıza ve ben bir şey yapamayacağım.
Yatağını parçalasan atsan da; tenini, ruhunu değiştiremezsin ki… Yatağından uzaklaştırırsın anılarını ama ya içinden… Onlar hep kalacaklar biliyorum ve ben onlarla yaşayamam. Ya onlar ölmeli ya ben.

Ölüyorum yavaş yavaş…
Yok oluyorum…
Seni onlara bırakıyorum…
Alışkınsın sen unutursun beni de diğerleri gibi…

KapRis · 9 Mayıs 2007

Artık sonuna geldik.

Sonsuz olacağımızı söyleye söyleye bitirdik kendimizi. Deli gibi sevdiğimizi söyleye söyleye bitirdik.Oysa ben gerçekten sonsuza dek sevebilirdim seni, hem de deli gibi.

Ama artık bitti.

Şimdi içimde büyüttüğüm o masum bebek olmadığını biliyorum. Şimdi bana yaptıkların için kendimi kandırmaktan, kendime seni affettirecek bahaneler bulmaktan, seni her zaman kalbimde, kalbime karşı koruyup kollamaktan vazgeçiyorum. Sana duyduğum o anne şefkatinden vazgeçiyorum.

Bir aşk değil bir savaştı yaşadığım. Fark ediyorum.

Kendimle savaştım ben. Kendimi sana inandırmak için zorladım. Gelmeyişlerine, sevmeyişlerine, yalanlarına kendimi ikna etmek için, senin sevginle kendimi kandırmak için, bir masalı yaşadığımıza inanmak için savaştım.

Kendime yenildim sonunda. Sana değil.

Şimdi içimdeki bu savaşı bitiriyorum.

Bir gün bu savaşın biteceğine, sevginin buna değeceğine olan inancımı, gözlerindeki sahte aşkı bırakıp ellerine, kendime sadece yaşamımı alıyorum. Sensiz yaşanmayacağına inansam da, senden hayatımı ayırmakta zorlansam da, artık seninle savaşmaya güç bulamadığım yaşamım ellerimde, gidiyorum.

Senin galip başladığın bu aşkta, yenile yenile seni yenmeyi öğrendiğim bu savaşta, seni içimde bitiyorum.

Artık bitti kendimle savaşım.

Yenildin içimde;

Ben -bir- im artık.

Sen sıfır!

-Biz- bittik artık,

Git biraz da başka yürekleri kır!

KapRis · 9 Mayıs 2007

Affet beni yüreğim...
Açtırdım kapılarını seni sevmeyene,derinlerdeki güzellikleri
görmeyene...Sevgisizliklerine hapsettim seni...

Affet beni gözlerim...
Sana bakmayan gözlerin esiri etti.Gülerken saçtığın ışığını zindana
çevirdim...

Affet beni dizlerim...
Gelmez yarin yolunda beklettim.Ayakta durmaya dermansız ettim.

Affet beni sözlerim...
Her acı sözü yutup;hep tatlı sözler söylettim.Zehir sözlere sevgi sözlerimi
ziyan ettim...

Affet beni kollarım...
Seni sarmayan kollara her daim açık beklettim.
Gelmeyince zalim yar,sevdalara seni açmamaya yeminler ettim...

Affet beni gülüşlerim...Yalancı gülmelere kanıp gönülden gülmelerimle
karşılık verdirdim.Yüreğimi ağlattılar sen yine de gülmeye devam ettin...

Affet beni ellerim...
Uzanmaz elleri tutmanı,hiç bırakmamanı senden bekledim.Bomboş kalınca üşüdün
soğukluğun yüreğime işlettin...

Affet beni Yarabbim...
Verdiğin bu canın hakkını veremedim...
Yüreğimi bir kulun yaralamasına,gözlerimi ağlatmasına,Kollarımı bağlatmasına
izin verdim...
Affet beni yarabbim O'nu çok sevdim....

Doğru zamanlarda yanlış insanlara,yanlış zamanlarda doğru insanlara mahkum
oldu bu yürek...
Belki doğruyu görmeye yetmedi gözlerim.Belki de yanlışı silmeye yüreğim...

KapRis / Kendi Şiirleri

Ayrıntılı Düzenleme

KapRis

Aktif Üye

KapRis

Aktif Üye

KapRis

Aktif Üye

KapRis

Aktif Üye

KapRis

Aktif Üye

Benzer Konular