Valla konu sahibesi, benim etrafımda da o kadar çok 30-35 yaşında evlenemeyen kadın var ki.......yemin ederim onlara bakıp içim kararıyor, ben de o yolda ilerliyorum sankim. 26 yaşındayım, yüksek lisans mezunuyum, iyi bir işim var, tipimi de insanlar beğenirler lakin sıfır kısmetteyim, hem de yıllardır. Mesela üniversitede çıkma teklif edenler oldu, ama hiçbirine içim ısınmadı. Sosyal, neşeli, şen şakrak bir insanım ama kısmet olmayınca olmuyor mu ne ? Ben maddi güç vs. önem vermiyorum, benim iin en önemli şey duygusallık açıkçası.
Allah herkese hayırlı kısmetler versin. Ben de aşık olmak istiyorum, bunda kötü ne var göremedim , ille de evlenmek için evlenmenin bence hiçbir manası yok. Yalnız kalmamak için olmaması gereken bir kişiyle olmak istemem açıkçası. Sevmeyi, sevilmeyi tadamadıktan sonra evlenmenin ne anlamı var ki?
Evli adam meselesiyle ilgili yorumda dahi bulunmam, eskiden insanlar böyle bir şey demeye utanırdı, edep, haya kalmamış insanlarda. Açıkça ben metres olurum demiş, daha ne desin?! İnsanlarda vicdan , utanma kalmamış gerçekten yazıklar olsun. Bu lafı ben üniversitede bir kız arkadaşımdan duymuştum ve şoke olmuştum. Sonra ne oldu derseniz, serserinin birine kapıldı, şimdi de adam bununla evlenmeyip oynuyor, kız da resmen sinir hastası oldu.....herkes hayattan hakettiği kadarını, zihniyeti kadarını arıyor bence.
Benim görüşümce bekar olsun/olmasın ''adam'' kıtlığı var. Etrafımda ilişkisi olan/olmayan tanıdığım kadınlara bakıyorum, güzel , kültürlü bakımlı vs...hepsi aynı şeyi bekliyor, sevilmek, değer görmek, peşlerinden koşulması vs. ama bulamayıp mutsuz oluyorlar. Etrafımda artık kadının peşinden koşan erkek göremiyorum, hiçbirinin umrunda değil, romantizm resmen can çekişiyor. Erkekler artık gününü gün etme derdinde bence.