Çok saygısız davranıyorsunuz. Buraya yazdığınıza göre herkesin cevap vermeye hakkı vardır. Kimin yazıp yazmayacağına karışamazsınız. Kötü birşeyde dememiş arkadaş. Yaşadıklarınızdan dolayı streslisinizdir ancak kimseye saygısızlık yapmaya hakkınız yok. Evde de böyle fevri davranışlarda bulunuyorsanız tartışmayı alevlendirirsiniz haberiniz olsun.Ne demek istediğim konuya uğrarim yazarım benim konuma ugramayacaksin arkadaş görmek istemiyorum senin saçma sapan yorumlarını. Allah allah yaa. Daha senin mesajına cevap vermeden ayırdım, sonra da üslubun inanılmaz çirkin geldiği için belirtmeden geçemedim evet neresi sıkıntı? Senin sayende mi okumuş oldu şimdi insanlar bunu mu söylemeye çalışıyorsun? Bi git
Sen anlatamıyorsun, kendini ifade etmekte sıkıntı yaşıyorsun. Ailen kendi problemleriyle uğraşmaktan seninle pek ilgilenememiş anlaşılan, ya da yaşını söylemedin ama ergenlikten çıkamadın. Hakaretlerin ancak seni küçültür :)Ya sen mi anlamak istemiyosun ben mi anlatamıyorum? Yaş kac 12 mi 13 mu? Ben SANA SORMUYORUM ARKADAŞIM Daha gelip yok kaldıramazsin edemezsin diye cevap veriyosun. Kaldirabilir miyimin anlami beni zorluklar bekliyor, Durumum böyle böyle uzaktan nasıl görünüyor görüş almakti laf yetistirmeye kafa yorup vakit ayirdigin kadar konuyu okusan ugrastirmazdin beni bu kadar. Aa yeter yahu ne bu be gelismemis beyinlerle uğraşıyoruz kendi sıkıntımız yetmediği gibi
Ama sadece ben mi allah aşkına ben fevri bi insanım kabul ediyorum ilk yorumundan zaten bi negatif enerji aldım bu arkadasa karşı, yazmayın dedikçe yazdı ama napabilirim? Elbette herkese açık ama daha ilk yorumu (bana göre) ukalaca olan birinin fikrine ihtiyacım yok, belirttim de, bi konuda birinin yorumunu fikrini istememek çok mu abes bir durum? Saygısızlık tek taraflı değil, saygısız davrandım evet bile isteye davrandım çünkü aldigimin karşılığını verdimÇok saygısız davranıyorsunuz. Buraya yazdığınıza göre herkesin cevap vermeye hakkı vardır. Kimin yazıp yazmayacağına karışamazsınız. Kötü birşeyde dememiş arkadaş. Yaşadıklarınızdan dolayı streslisinizdir ancak kimseye saygısızlık yapmaya hakkınız yok. Evde de böyle fevri davranışlarda bulunuyorsanız tartışmayı alevlendirirsiniz haberiniz olsun.
Merhabalar. Çok uzun olacak ama rica ediyorum okuyun buna çok ihtiyacım var. Bu aralar hayatım çok berbat. Günler geçtikçe daha kötü olacak sanırım, ben şu an için iyiyim ama ileride kaldırabilecek miyim, o kadar güçlü müyüm emin değilim.
En baştan başlıyorum. Annemle babam küçüklüğümden beri bir gün iyilerse bir hafta kötü oldular. Hiç anlaşamadılar, biri ak diyorsa diğeri kara dedi hep. Bunca yıl bizim için, arada sevgi de o zamanlar tükenmemiş olduğu için boşanmadılar. Annem aşırı zor bir kadın. Kinci, kavgayla beslenen biri. Dobrayım adı altında patavatsız ve insanları kırmaktan çekinmeyen biri. Ben 11 yaşımdan beri hem annemi hem babamı ayrı ayrı her kavgalarında dinledim daha o yaşta hep arabulucu oldum. Anneme çok düşkündüm, ama öyle soguttu ki anlatamam. Babam çok mazlum çok iyi kalpli bir adam, annemin eğitim seviyesi babamdan yüksek çoğu zaman bunu da yüzüne vurdu ben çocukken hep içim acırdı. Sinirlenince gözü hiçbir şeyi görmez annemin, geçen gün kapımı kırdı mesela. Elbette hatalar karşılıklıdır ama anneme göre babamın hataları bundan 20 yıl öncesine dayanıyor. O zamanlar babaannemlerle beraber yaşıyorlarmış ve söylediğine göre annem ezilmiş. Onu da anlamaya çalışıyorum ama annem bu 20 yıl içinde yeri geldi durduk yere rest çektirdi babama ailesine karşı. Amcama durduk yere hiçbir seve yokken ya o ya ben dedi bitirdi ilişkilerini, koskoca amcam 45 yaşında adam gelip hüngür hüngür ağladı bizde sen benim babamsın(dedem vefat etti, amcam büyük olmasına rağmen babam daha sorumluymuş eve o vefat edince o yüzden babası gibi görürmüş) sen benim tek dayanağımsın diye. Vallahi adamın hiç suçu yoktu hatta ben anneme kızıp o napti ki diyordum cocuk aklimla geçmişteki yaptıklarına sayın diyordu. Bi insan bu kadar kinci olabilir mi ya?
Annemden çok sogudum. Yine annem, yine ciğerimin köşesi, yine Valide sultanım, ama artık daha objektif olmam gerekiyor. Biz annemle çok kavga ederiz çünkü inanılmaz sinirli en küçük bi şeyde patlamaya musait ve sinirlendigi zaman abartısiz üç buçuk saat konuştuğunu bilirim. Insan öyle yipraniyor ki, anlatamam.
Babamla annemin en son mevzuları siyasi görüş yüzünden. Ikisi farklı şeyler düşünüyorlar, ya saygı duyun birbirinize herkes aynı şeyi düşünmek zorunda değil diyorum, babam bana katılıyor, annem hayır ben hepinizden mesulüm diyor. Babam da sen benim kafamın içindeki düşünceyi değiştiremezsin ben böyle düşünüyorum diyor. Iki aydır sırf bunun yüzünden evde huzur yok.
Ben çok küçükken bile çok olgundum. Her iki tarafı da dinlerdim, birbiri hakkında söylediği kötü şeyleri babam/annem seni çok sevdiğini söyledi diye anlatırdım onlara. Ama büyüdükce annemin aksiliğini gördükçe babama acımaya başladım, dolayısıyla baba yanim daha sağlam gelişti.
Her neyse, dün eve geldim, boşanmaya karar vermişler, pek takmadım çünkü bunu hep yaparlar. Bi karar alırlar bi hafta sonra vazgeçerler. Dondurma almıştım onu susledim servis ettim, pek umursamadim normal kendi halimde takıldım tvde komik bişey varsa güldüm, yani Üzgün olmadım içimden gelmedi. Annem bu kez bakıyorum boşandığımız için çok sevinclisin dedi. Noluyor anne dedim zaten senin yüzünden tüm bu olanlar dedi. Gözlerim doldu yemin ediyorum o an balyozla kafama indirmişler gibi hissettim. Yine birsey söylemedim, aslında söylemek istedim ama sesim titreyecekti güçsüz görünmek istemediğim için sustum. Birkaç dakika sonra baba kız rahat rahat dedikodumu yaparsınız artık dedi. Birkaç kez daha saydı saydı, en sonunda ben de sinirlendim düzgün konuş diye. Olay orda büyüdü, ama annemi tutmak tabi ki imkansız, 18 yaşında erkek kardeşim var o geldi. Sonra babam geldi. Kardeşim bana tabi ki senin yüzünden sen niye karışıyorsun onların kavgasına dedi. Babam da adam olsan masaya yumrugunu koyar sen karışırsin o olmasa benim psikolojim ne hâldeydi senin haberin oldu mu hiç ruhun duydu mu dedi. O şu ana kadar bu evde huzursuzluk çıkmasın diye kendini harap etti kız sen şimdi benim yanımda ona bağıramazsin haddini bil dedi. Annem kardeşimi savundu, yani zaten doldurusa getiriyor onu da biliyorum vana karşı babama karşı, cok şahit oldum neyse dedim sustum duymamis görmemiş gibi yaptım.
Annemin çevresinde teyzemden başka kimse yok, çünkü herkesle ama herkesle sorunları var, bi davet olsa gitmez, yanlız kalsa temizlik yapsa sürekli bunu istiyor. Ben de anneme senin çevrende kim var bi dön bak bütün insanları uzaklaştırdın kendinden demiştim bir keresinde. Sonrasında da anneye öyle denir mi, ya şimdi ben de öyle olursam diye kendime kızmıştım evrenin adaleti var çünkü biliyorum.
Ben hep geceleri ağlayarak yattım ya Bosanirlarsa diye, duygusal bi tarafım var zaten hep anneme babama bişey olursa korkusuyla saatlerce ağladığımı bilirim. Ama artık korkmuyorum. Ne bizim için en güzeliyse o olsun tabi ama artik korkmuyorum olacağı varsa olsun diyorumm herkeste kalıcı izler var çünkü. Ben annemle kardeşimle kötüyüm, kardeşim babama bagirdi babamın çok gücüne gitti onlar ilk defa kötü oldular ve babam çok kötü etkilendi zor toparladım, annem kardeşimi iki gündür sürekli odaya çekip çekip dolduruyor. Küçük kardeşim arada kaldı duymamazliktan geliyor. Ev savaş alanı oldu resmen ve biz bu duruma ailecek yabancı değiliz. Artık herkes çok sıkıldı.
Bosanirlarsa ben babamla kalacagim, annem ve kardeşlerim birlikte. Şimdi idare edebilirmisim gibi geliyor, ama ya çok zorlanırsam. Her ne kadar dönüşü olmayan olaylar da yasasak o benim annem, yokluğunu en içimde hissedicem biliyorum. Bana doğru yolu hakkımı savunmayı istediğimi almayi o öğretti. Insan ilişkilerimde bana en çok güç veren kişi o. Deli gibi kavga da etsek gider kedi gibi yatardim dizine. O gidince yapabilecek miyim? Artık kendi başıma olacağım, bunu kaldırabilecek miyim? O gitmeyi boşanmayi com istiyor. Cok fazla cok istiyor. Sevmiyorum diyor her hareketi batıyor babamın ona. Mantıklı olan zaten bitmesi şu durumda, çünkü babam da çok yoruldu artık hissediyorum..
Size hak veriyorum ama geçmişi geçmişte bırakmak gerekmez mi artık? Yıllardır şu evde huzur namına bişey yok, reva mi bu geçmişin acısını çıkarma isteği? Ben hiç sağlıklı bi çocukluk geciremedim, küçük kardeşim de öyle olsun istemiyorum. Her ne yaşanmışsa yaşanmış, unutulmaliydi bence. Babam günlerce gecelerde ağladı dil döktü anneme bi keresinde geçmişte yapılanlar için, tam iyi oldular dedim iki ay sonra yeniden boşanmaya çıktılar. Bu bi kısır döngü oldu artık, eve gelmeye illallah ediyorum. Ben eğer karışmaz arayı yumusatmazsam bütün bir mahalle onları dinler. Ben karıştigimda taraf tutmuyorum, kavga olduğunda odamda sessizce bekleyemiyorum sadece kardeslerim gibi. Sonrasında annem bi odaya gider saatlerce kendi kendine söylenir, ben de babamla konuşur işin aslını astarini öğrenirim olay hakkında konuşuruz. Annemin sinirleri yatisinca da onuna konuşuruz. Hep objektif olmaya çalıştım, yeri geldi babamı karşıma aldım sen bi kadına bu şekilde davranamazsin diye, ama kadın öyle bi kadın ki ben çocuğu olduğum halde ondan bi parçam canım kanım olduğu halde bazen sinir krizi geçiriyorum karşısında, o derece igneleyici vurucu lafları var. Annemle bi konuda tartisirsaniz sizin bildiği tüm açıklarınızı ortaya döker tek tek, konudan konuya geçiş yapar tartışmayı saatlerce uzatır. Bunu geçmişine mi bağlayalim sırf? Üstelik kendini hala mükemmel görüyor, herseyi en iyi o biliyor, karşıt düşüncelere tahammülü yok. Dolayısıyla evde bi saygı ortamı da yok. Tamam amcam da geçmişte yapmıştır hata, babaannem de yapmistir Halalarım da yapmıştır peki, ama bugün hepsi dört dörtlük davranan insanlar, illa hoslanmiyorsan arama mesafe koyarsin bayramda düğünde görür selam verir gecersin, tüm bağları koparmaya çalışmak neden? Ben küçükken annemden çok dayak yedim, ilk cocuguydum benden önce bir bebek kaybetmisti sakat doğup vefat etmiş, bu yüzden tüm sülalenin gozbebegi olarak doğmuşum ama annemden bir o kadar da dayak yedim bacak kadar boyumla. Beni çok sever, en iyi yerleri okuyayim herseyin iyisini güzelini yasayayim ister, hep öyle yaptı yalan yok, bakın ben annemin en sevdigiyken bana o davranislari hiç ama hiç normal değildi. Büyüdükce tabi artık korumaya başladım kendimi, ama beni de çok yipratti annem ben çok uyumlu bi insanken hep gardini almis bekleyen birine dönüştüm herkese karşı. Kimseye tahammülüm olamadı, bişey benim hakkımsa soke soke aldım hep iyilikle güzellikle değil. Kardeşim de böyle olsun istemiyorum. Şimdi ona bi tokat atsa, ki genelde bi tokatla da kalmaz, ben kendimden geçiyorum. O aynısını yaşasın istemiyorum. Kendi karakterini oluştursun baskilanmasin hayatla barışık olsun enerjisi yüksek olsun istiyorum. Sizce bu ortamda bu ne kadar mümkün? Yazık ya, hakikaten yazık, kin değil demişsiniz ama ben başka bi ad bulamıyorum buna, yılların kininin yüzünden bi ailenin geldiği noktaya bakınBak canım,herkes kendi yaşadığını kendi bilir.Annenin de kendi çocukluğundan genç kızlığından evliliğinin ilk yıllarından yaşadığı acı tecrübeleri,hayal kırıklıkları vardır.Kimse durduk yere agresif olmaz.Tabi bir kısmı huyudur da ama bütünü o değildir.Baban iyi bir insan olabilir ama,evlilik için yeterli olmuyor.Baban daha henüz 18 yqşındaki oğluna erkek ol masaya yumruğunu vur diyene kadar onu kendi yapmalıydı.Annesine karşı mı 18 yaşındaki çocuk yumruğu masaya vuracak.Babanın tabirim caizse pasif kalması,zamanında anneni koruyamaması,annene karşı ve olaylara karşı bile şu an tavrını koyamaması da durumu bu hale getirmiş.Amcam hiçbirşey yapmadı diyorsun ama,gelip ağlamak pişmanlık göstergesidir.Çocuk aklımla diyorsun bak,çocukken herşeyi doğru analiz edemeyiz.Annen kinci değildir,sadece yıllar önce yaşadıklarını unutturacak telafileri olmamıştır baban tarafından.Öfkesini sizden çıkarıyor olabilir,yanlış tabiki ama onun içinde de kıyımlar vardır.Erkeğe hiçbirşey olmaz şu dünyada.Olan kadına oluyor.Adam kısa bir süre sonra evleniyor kendi hayatına bakıyor.Ama anne kızsa da küsse de çocuklarını ana düşünür.O yüzden kardeşin gibi davranmalı taraf tutmamalısın.
Ben de artık lütfen boşansınlar allahım diyorum.. nolacaksa olsun. Hayat bu, belli olmaz ama benim kariyer namına hedeflerim çok yüksek, hem babama aşırı düşkünüm, hedeflerimi gerçekleştirmeden birine evlenecek kadar değer vermem gibi geliyor. Daha 20 yaşındayım, babamı yalnız bırakmam hayatta hiçbir zaman. Yarın öbür gün tusu da kazanırsam beraber gideceğiz babamla hiçbir yere bırakmam onu. Cevabın için teşekkürler canım ben de annem gibi davranmak istemiyorum, gerekirse ilerde psikolojik destek alırım ama ben de bu fevrilikten kurtulacagim, inşallah ben de ilerde senin gibi "aynısını ben de yaşadım, şimdi evliyim, mutluyum" diyebilirim bir gün bir genç kızayazını sonuna kadar okudum sanki beni anlatmışsın bende aynı senin gibi bir ailede büyüdüm..ve evlendim annemin davranışlarının tam tersini uyguladım evliliğimde çok mutluyum..bazen diyorum keşke ayrılsalardı en azından birbirlerini sevip sevmediklerini anlarlardı ..düzelirlerdi falan.....sen kaç yaşındasın bilmiyorum ama sen evlenince baban yalnız kalacak hayatına biri girer mi onu da bilemiyorum..belki daha güze bir hayat kurar kendine ..sen boşver aralarına girme kararları ne olursa olsun şuan için babanı yalnız bırakma belki böylesi daha iyi olur..belki annende yalnız kalınca düzelir biraz..benim annemde aynı senin anlattığın gibi biri 27 yaşındayım ve hala aynı babamda çok sakin ve sabırlı galiba biraz tepelerine çıkarmışlar bilemiyorum..umarım soruna istediğin cevabı verebilmişimdir
Senin gözünde büyümek cok önemliydi çünkü. Gayet de açık hersey, bence senin anlamanda bi sıkıntı var. Evet aynen öyle oldu, ilgilenemediler benimle hadi bunu da kullan bakalım ne diyeceksin. Yaşım 20 diye bin yere yazdım işine geleni okursan goremezsin tabi, ergen yakıştırmasini da bizzat iade ediyorum.Sen anlatamıyorsun, kendini ifade etmekte sıkıntı yaşıyorsun. Ailen kendi problemleriyle uğraşmaktan seninle pek ilgilenememiş anlaşılan, ya da yaşını söylemedin ama ergenlikten çıkamadın. Hakaretlerin ancak seni küçültür :)
Bak güzelim anne senin annen.Yaşın daha çok genç.Ve emin ol sadece anne baba çatışması,anne kız çatışması yaşayan ne ilk ne de son kişisin.Geçmişte yaşanılan acılar varsa öyle hemen unutulmuyor.Annenin size olan davranışlarını tasvip etmiyorum ama hep sadece tek taraftan bakıyorsun.En büyük sorumluluk erkeğindir.Erkek erkek olmasını bilecek karısı ezdirmeyecek.Birkere başta ezdirip saygıyı yitirdiyse sonu gelmez.Annenin davranışları normal değilse ya baban boşanacaktı ya da yapıcı olarak aile terapistine gideceklerdi.Yılmadan bıkmadan.Yuva kolay kurulmuyor.Annem yaşasaydı da keşke hergün bağırsaydı.Size hak veriyorum ama geçmişi geçmişte bırakmak gerekmez mi artık? Yıllardır şu evde huzur namına bişey yok, reva mi bu geçmişin acısını çıkarma isteği? Ben hiç sağlıklı bi çocukluk geciremedim, küçük kardeşim de öyle olsun istemiyorum. Her ne yaşanmışsa yaşanmış, unutulmaliydi bence. Babam günlerce gecelerde ağladı dil döktü anneme bi keresinde geçmişte yapılanlar için, tam iyi oldular dedim iki ay sonra yeniden boşanmaya çıktılar. Bu bi kısır döngü oldu artık, eve gelmeye illallah ediyorum. Ben eğer karışmaz arayı yumusatmazsam bütün bir mahalle onları dinler. Ben karıştigimda taraf tutmuyorum, kavga olduğunda odamda sessizce bekleyemiyorum sadece kardeslerim gibi. Sonrasında annem bi odaya gider saatlerce kendi kendine söylenir, ben de babamla konuşur işin aslını astarini öğrenirim olay hakkında konuşuruz. Annemin sinirleri yatisinca da onuna konuşuruz. Hep objektif olmaya çalıştım, yeri geldi babamı karşıma aldım sen bi kadına bu şekilde davranamazsin diye, ama kadın öyle bi kadın ki ben çocuğu olduğum halde ondan bi parçam canım kanım olduğu halde bazen sinir krizi geçiriyorum karşısında, o derece igneleyici vurucu lafları var. Annemle bi konuda tartisirsaniz sizin bildiği tüm açıklarınızı ortaya döker tek tek, konudan konuya geçiş yapar tartışmayı saatlerce uzatır. Bunu geçmişine mi bağlayalim sırf? Üstelik kendini hala mükemmel görüyor, herseyi en iyi o biliyor, karşıt düşüncelere tahammülü yok. Dolayısıyla evde bi saygı ortamı da yok. Tamam amcam da geçmişte yapmıştır hata, babaannem de yapmistir Halalarım da yapmıştır peki, ama bugün hepsi dört dörtlük davranan insanlar, illa hoslanmiyorsan arama mesafe koyarsin bayramda düğünde görür selam verir gecersin, tüm bağları koparmaya çalışmak neden? Ben küçükken annemden çok dayak yedim, ilk cocuguydum benden önce bir bebek kaybetmisti sakat doğup vefat etmiş, bu yüzden tüm sülalenin gozbebegi olarak doğmuşum ama annemden bir o kadar da dayak yedim bacak kadar boyumla. Beni çok sever, en iyi yerleri okuyayim herseyin iyisini güzelini yasayayim ister, hep öyle yaptı yalan yok, bakın ben annemin en sevdigiyken bana o davranislari hiç ama hiç normal değildi. Büyüdükce tabi artık korumaya başladım kendimi, ama beni de çok yipratti annem ben çok uyumlu bi insanken hep gardini almis bekleyen birine dönüştüm herkese karşı. Kimseye tahammülüm olamadı, bişey benim hakkımsa soke soke aldım hep iyilikle güzellikle değil. Kardeşim de böyle olsun istemiyorum. Şimdi ona bi tokat atsa, ki genelde bi tokatla da kalmaz, ben kendimden geçiyorum. O aynısını yaşasın istemiyorum. Kendi karakterini oluştursun baskilanmasin hayatla barışık olsun enerjisi yüksek olsun istiyorum. Sizce bu ortamda bu ne kadar mümkün? Yazık ya, hakikaten yazık, kin değil demişsiniz ama ben başka bi ad bulamıyorum buna, yılların kininin yüzünden bi ailenin geldiği noktaya bakın
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?