Merhabalar. Çok uzun olacak ama rica ediyorum okuyun buna çok ihtiyacım var. Bu aralar hayatım çok berbat. Günler geçtikçe daha kötü olacak sanırım, ben şu an için iyiyim ama ileride kaldırabilecek miyim, o kadar güçlü müyüm emin değilim.
En baştan başlıyorum. Annemle babam küçüklüğümden beri bir gün iyilerse bir hafta kötü oldular. Hiç anlaşamadılar, biri ak diyorsa diğeri kara dedi hep. Bunca yıl bizim için, arada sevgi de o zamanlar tükenmemiş olduğu için boşanmadılar. Annem aşırı zor bir kadın. Kinci, kavgayla beslenen biri. Dobrayım adı altında patavatsız ve insanları kırmaktan çekinmeyen biri. Ben 11 yaşımdan beri hem annemi hem babamı ayrı ayrı her kavgalarında dinledim daha o yaşta hep arabulucu oldum. Anneme çok düşkündüm, ama öyle soguttu ki anlatamam. Babam çok mazlum çok iyi kalpli bir adam, annemin eğitim seviyesi babamdan yüksek çoğu zaman bunu da yüzüne vurdu ben çocukken hep içim acırdı. Sinirlenince gözü hiçbir şeyi görmez annemin, geçen gün kapımı kırdı mesela. Elbette hatalar karşılıklıdır ama anneme göre babamın hataları bundan 20 yıl öncesine dayanıyor. O zamanlar babaannemlerle beraber yaşıyorlarmış ve söylediğine göre annem ezilmiş. Onu da anlamaya çalışıyorum ama annem bu 20 yıl içinde yeri geldi durduk yere rest çektirdi babama ailesine karşı. Amcama durduk yere hiçbir seve yokken ya o ya ben dedi bitirdi ilişkilerini, koskoca amcam 45 yaşında adam gelip hüngür hüngür ağladı bizde sen benim babamsın(dedem vefat etti, amcam büyük olmasına rağmen babam daha sorumluymuş eve o vefat edince o yüzden babası gibi görürmüş) sen benim tek dayanağımsın diye. Vallahi adamın hiç suçu yoktu hatta ben anneme kızıp o napti ki diyordum cocuk aklimla geçmişteki yaptıklarına sayın diyordu. Bi insan bu kadar kinci olabilir mi ya?
Annemden çok sogudum. Yine annem, yine ciğerimin köşesi, yine Valide sultanım, ama artık daha objektif olmam gerekiyor. Biz annemle çok kavga ederiz çünkü inanılmaz sinirli en küçük bi şeyde patlamaya musait ve sinirlendigi zaman abartısiz üç buçuk saat konuştuğunu bilirim. Insan öyle yipraniyor ki, anlatamam.
Babamla annemin en son mevzuları siyasi görüş yüzünden. Ikisi farklı şeyler düşünüyorlar, ya saygı duyun birbirinize herkes aynı şeyi düşünmek zorunda değil diyorum, babam bana katılıyor, annem hayır ben hepinizden mesulüm diyor. Babam da sen benim kafamın içindeki düşünceyi değiştiremezsin ben böyle düşünüyorum diyor. Iki aydır sırf bunun yüzünden evde huzur yok.
Ben çok küçükken bile çok olgundum. Her iki tarafı da dinlerdim, birbiri hakkında söylediği kötü şeyleri babam/annem seni çok sevdiğini söyledi diye anlatırdım onlara. Ama büyüdükce annemin aksiliğini gördükçe babama acımaya başladım, dolayısıyla baba yanim daha sağlam gelişti.
Her neyse, dün eve geldim, boşanmaya karar vermişler, pek takmadım çünkü bunu hep yaparlar. Bi karar alırlar bi hafta sonra vazgeçerler. Dondurma almıştım onu susledim servis ettim, pek umursamadim normal kendi halimde takıldım tvde komik bişey varsa güldüm, yani Üzgün olmadım içimden gelmedi. Annem bu kez bakıyorum boşandığımız için çok sevinclisin dedi. Noluyor anne dedim zaten senin yüzünden tüm bu olanlar dedi. Gözlerim doldu yemin ediyorum o an balyozla kafama indirmişler gibi hissettim. Yine birsey söylemedim, aslında söylemek istedim ama sesim titreyecekti güçsüz görünmek istemediğim için sustum. Birkaç dakika sonra baba kız rahat rahat dedikodumu yaparsınız artık dedi. Birkaç kez daha saydı saydı, en sonunda ben de sinirlendim düzgün konuş diye. Olay orda büyüdü, ama annemi tutmak tabi ki imkansız, 18 yaşında erkek kardeşim var o geldi. Sonra babam geldi. Kardeşim bana tabi ki senin yüzünden sen niye karışıyorsun onların kavgasına dedi. Babam da adam olsan masaya yumrugunu koyar sen karışırsin o olmasa benim psikolojim ne hâldeydi senin haberin oldu mu hiç ruhun duydu mu dedi. O şu ana kadar bu evde huzursuzluk çıkmasın diye kendini harap etti kız sen şimdi benim yanımda ona bağıramazsin haddini bil dedi. Annem kardeşimi savundu, yani zaten doldurusa getiriyor onu da biliyorum vana karşı babama karşı, cok şahit oldum neyse dedim sustum duymamis görmemiş gibi yaptım.
Annemin çevresinde teyzemden başka kimse yok, çünkü herkesle ama herkesle sorunları var, bi davet olsa gitmez, yanlız kalsa temizlik yapsa sürekli bunu istiyor. Ben de anneme senin çevrende kim var bi dön bak bütün insanları uzaklaştırdın kendinden demiştim bir keresinde. Sonrasında da anneye öyle denir mi, ya şimdi ben de öyle olursam diye kendime kızmıştım evrenin adaleti var çünkü biliyorum.
Ben hep geceleri ağlayarak yattım ya Bosanirlarsa diye, duygusal bi tarafım var zaten hep anneme babama bişey olursa korkusuyla saatlerce ağladığımı bilirim. Ama artık korkmuyorum. Ne bizim için en güzeliyse o olsun tabi ama artik korkmuyorum olacağı varsa olsun diyorumm herkeste kalıcı izler var çünkü. Ben annemle kardeşimle kötüyüm, kardeşim babama bagirdi babamın çok gücüne gitti onlar ilk defa kötü oldular ve babam çok kötü etkilendi zor toparladım, annem kardeşimi iki gündür sürekli odaya çekip çekip dolduruyor. Küçük kardeşim arada kaldı duymamazliktan geliyor. Ev savaş alanı oldu resmen ve biz bu duruma ailecek yabancı değiliz. Artık herkes çok sıkıldı.
Bosanirlarsa ben babamla kalacagim, annem ve kardeşlerim birlikte. Şimdi idare edebilirmisim gibi geliyor, ama ya çok zorlanırsam. Her ne kadar dönüşü olmayan olaylar da yasasak o benim annem, yokluğunu en içimde hissedicem biliyorum. Bana doğru yolu hakkımı savunmayı istediğimi almayi o öğretti. Insan ilişkilerimde bana en çok güç veren kişi o. Deli gibi kavga da etsek gider kedi gibi yatardim dizine. O gidince yapabilecek miyim? Artık kendi başıma olacağım, bunu kaldırabilecek miyim? O gitmeyi boşanmayi com istiyor. Cok fazla cok istiyor. Sevmiyorum diyor her hareketi batıyor babamın ona. Mantıklı olan zaten bitmesi şu durumda, çünkü babam da çok yoruldu artık hissediyorum..
