İçim öyle öfke dolu ki karmaşık yazabilirim.Biraz sakinleşmek,akıl almak için yazıyorum.
Babam bizim imtihanımız.Biz ufakken yoktu yanımızda,biz pencere önünde ne zaman yoldan gelir de yanımızda olur diye hasretle beklerken zengindi,paralarını yedirecek başka ortamları vardı.Kaza yapti,iflas etti,iki sene yatalak kaldı,annem baktı,annemin akrabaları destek oldu,abim ufacık çocukken limon sattı eline harçlık verdi..Psikolojisi iyi değildi,ağır şeyler atlattı dedik,hep sustuk,sindik.
Büyüdük annem senelerce onunla çalıştı,onun sefasını sürdüğü günlerin borçlarını ödedi.Cocukları için olduğuna inandı,kötü gününde bırakıp gitmeyi kendine yakıştıramadi..Ne yazık ki ben senelerdir sadece hayatımdan defolup gitsin istiyorum.
Kalbim acıyor,bir vakitler neden babam hep uzakta diye ağlarken şimdi sadece gitse çok çok uzaklara diyorum.
İçimde ki ata sevgisi, merhameti yitik.
Hepimiz bu evden ondan kaçıp gitmek derdinde olduk,çünkü huzur yok,parasizliktan,borçtan değil sadece ondan dolayı.
Benim annem ümit doludur,hayata hep pozitif bakar,güçlü bir kadın ama affedilmemesi gereken onca şeyi affetmesi,hep herkesi idare eden kadın olması,kendinden önce hep bizi,başkalarını düşünmesi bana çok dokunuyor,dayanamıyorum.Bu hayatı babam yüzünden yaşadığını düşünüp,babamın da kıymet bilmez bir nankör olduğunu gördükçe babamdan nefret ediyorum,anneme de kızıyorum.
Ben evliyim,uzak bir sehirdeyim,işin garibi babam bu ailede en çok benden çekiniyor,ben susamiyorum,idare edemiyorum,cevap veriyorum.
Seneler önce abimin üstüne yürüdüğünde evden kovmustum,o günden beri bana bulaşmıyor ne çektiyse annemle abim çekti en çok.Ama ben onlardan daha çok üzülüp,çaresiz hissediyorum kendimi.Bilmiyorum elbet imtihan dünyası ama benim annem,bizim ailemiz gerçekten böyle bir babayı hak etmedi diyorum..
On beş günlüğüne memleketime geldim.Babam oğluma çok düşkün bizimle yapamadığı ne varsa torununa yaşatmaya çalışıyor,benim evliligimin kötü zamanları da destekçim oldu hakkını yiyemem.Ama yine de ne yaparsa yapsın aynı adam işte,huzur bozan,surat asan,iki sohbet etsen üçüncü kelimede insana her konuda muhalefet edip yoran,çok zor bir insan.
Konuşmak istemiyorum kavga etmeyelim diye bu sefer beni kimse sevmiyora bağlıyor,içimizdeki tüm sevgiyi elleriyle tükettiğini bilmeden,elaleme şikayet ediyor beni istemiyorlar diye.Ruh hali gerçekten iyi değil şimdi de doktora(psikiyatr) gidicem diyor,umarım yapar yoksa biz ailecek ruh sağlığımızdan olucaz.
Bu konuda yaram çok,yazacaklarimda ama buraya kadar bile okuyan oldu mu bilmiyorum.
Ne yapmam lazım evlendim kurtuldum,bırak onlarda tercih ettikleri hayatı yaşasın deyip onbeş gün bile sabredemeden evimemi gitsem ki aylarca buraya gelicem onlarla vakit geçirip,çocuğuma memleket gezdiricem diye heves ettim.Yoksa bir çözüm bulana kadar dertlenmeye devam mı..
İnsanın en yakınından bu kadar uzak olması zor, gercek bir yakınlık kurmak şu saatten sonra imkansız..Çok üzgünüm çok..
Babam bizim imtihanımız.Biz ufakken yoktu yanımızda,biz pencere önünde ne zaman yoldan gelir de yanımızda olur diye hasretle beklerken zengindi,paralarını yedirecek başka ortamları vardı.Kaza yapti,iflas etti,iki sene yatalak kaldı,annem baktı,annemin akrabaları destek oldu,abim ufacık çocukken limon sattı eline harçlık verdi..Psikolojisi iyi değildi,ağır şeyler atlattı dedik,hep sustuk,sindik.
Büyüdük annem senelerce onunla çalıştı,onun sefasını sürdüğü günlerin borçlarını ödedi.Cocukları için olduğuna inandı,kötü gününde bırakıp gitmeyi kendine yakıştıramadi..Ne yazık ki ben senelerdir sadece hayatımdan defolup gitsin istiyorum.
Kalbim acıyor,bir vakitler neden babam hep uzakta diye ağlarken şimdi sadece gitse çok çok uzaklara diyorum.
İçimde ki ata sevgisi, merhameti yitik.
Hepimiz bu evden ondan kaçıp gitmek derdinde olduk,çünkü huzur yok,parasizliktan,borçtan değil sadece ondan dolayı.
Benim annem ümit doludur,hayata hep pozitif bakar,güçlü bir kadın ama affedilmemesi gereken onca şeyi affetmesi,hep herkesi idare eden kadın olması,kendinden önce hep bizi,başkalarını düşünmesi bana çok dokunuyor,dayanamıyorum.Bu hayatı babam yüzünden yaşadığını düşünüp,babamın da kıymet bilmez bir nankör olduğunu gördükçe babamdan nefret ediyorum,anneme de kızıyorum.
Ben evliyim,uzak bir sehirdeyim,işin garibi babam bu ailede en çok benden çekiniyor,ben susamiyorum,idare edemiyorum,cevap veriyorum.
Seneler önce abimin üstüne yürüdüğünde evden kovmustum,o günden beri bana bulaşmıyor ne çektiyse annemle abim çekti en çok.Ama ben onlardan daha çok üzülüp,çaresiz hissediyorum kendimi.Bilmiyorum elbet imtihan dünyası ama benim annem,bizim ailemiz gerçekten böyle bir babayı hak etmedi diyorum..
On beş günlüğüne memleketime geldim.Babam oğluma çok düşkün bizimle yapamadığı ne varsa torununa yaşatmaya çalışıyor,benim evliligimin kötü zamanları da destekçim oldu hakkını yiyemem.Ama yine de ne yaparsa yapsın aynı adam işte,huzur bozan,surat asan,iki sohbet etsen üçüncü kelimede insana her konuda muhalefet edip yoran,çok zor bir insan.
Konuşmak istemiyorum kavga etmeyelim diye bu sefer beni kimse sevmiyora bağlıyor,içimizdeki tüm sevgiyi elleriyle tükettiğini bilmeden,elaleme şikayet ediyor beni istemiyorlar diye.Ruh hali gerçekten iyi değil şimdi de doktora(psikiyatr) gidicem diyor,umarım yapar yoksa biz ailecek ruh sağlığımızdan olucaz.
Bu konuda yaram çok,yazacaklarimda ama buraya kadar bile okuyan oldu mu bilmiyorum.
Ne yapmam lazım evlendim kurtuldum,bırak onlarda tercih ettikleri hayatı yaşasın deyip onbeş gün bile sabredemeden evimemi gitsem ki aylarca buraya gelicem onlarla vakit geçirip,çocuğuma memleket gezdiricem diye heves ettim.Yoksa bir çözüm bulana kadar dertlenmeye devam mı..
İnsanın en yakınından bu kadar uzak olması zor, gercek bir yakınlık kurmak şu saatten sonra imkansız..Çok üzgünüm çok..