öncelikle şunu söylemek isterim ki ben de bir prematüre annesiyim. 36+1 de herşey neredeyse mükemmel giderken, daha yeni yeni hamileliğin tadını çıkarmaya başlamışken!, akut gelişen şiddetli preeklampsi ile doktorun muayenehanesinden bu bebek sıkınıtıda lafını duyar duymaz, koşa koşa hastaneye giden ve 170/110 tansiyon ve acil sezaryen ile 2.100 gr. 46 cm boy ve 31 cm kafa çevresi olan kıpkırmızı, kibrit çöpü parmaklı, omuzları tüylü tüylü bir minik bebek dünyaya getirdim.öyle şaşkın öyle şaşkındım ki, kafama bi kırmızı kurdele taktılar, kendimi hala hamile sana sana getirilen still tea'yi içmeye, sütlacı yemeye ve hep gülmeye çalıştım...hastane koridorundaki tüm kapılar süslenmiş, herkesin kucağında 3.5 kiloluk bebekler, onlar bebeklerini emzirir, fotoğraf makinasına poz verirken ben pompaya süt vere vere geçirdim günlerimi...o zaman fazla anlamamışım ilk günlerin telaşı ile ne tehlikeler atlattığımızı...doktorun yarım saat geç kalsaydık herşey bitmişti demesini, bebek zaten giderdi de annede kalıcı böbrek hasarı, körlük olabilirdi sözlerini, doğum sırasında oksijensiz kaldığını, canlandırma geçirdiğini ve bunun çok kalıcı sonuçları olabileceğini, bebeğe eeg çektiricez diyip durmalarını..hiç anlamamışım...iyiki de anlamamışım zaten..sonuçta ben 4 gün kaldım hastanede, sonra bebek iyi ama daha tutacaz dediler, ben ağladım hastaneden çıkmam bende kalıyım diye!! zaten tansiyon hala düşmemiş 14-15 lerde seyrediyo..neyse kaçınılmaz olarak ben evime geldim.3 gün daha günde üç beslenmesine gidecem diye kendimi paraladım, sezaryen kesiğiyle arabaya binip inmek, hastanede asansöre kadar yürümek ne zordu yarabbim.koridorun başına kadar gelip duvara dayana dayana giderdim yoğun bakım odasına,bi kere koşmuştum beslenme vakti kaçmasın da mama vermesinler diye, sonra tekerlekli sandalyeyi zor yetiştirdiler, yığıldım kaldım... ama o omuzları kıllı, kırmızı (küçük bi kedi görünümde) bebişi kucağıma verdiklerinde ne ağrı kalıyodu ne sızı...bide küçük,yorgun gözünü gözüme dikip bir baktı ki..tamam dedim bu benim, bir ömür yanındayım ben bunun...çirkin de olsa, kıllı da olsa, zayıf da olsa..BU BENİM! evet ben şanslıydım oğlumun hayati tehlikesi hiç yoktu...biraz böbrek sorunu, kan şekeri düşüklüğü, göbek katateri falan gibi şeyler vardı.eeg si çok temiz çıktı ve %100 iyileşti...7.gün evine geldi ve sadece anne sütüyle beslendi..şimdi 5 aylık 62.5 cm boy, 7.200 gr.doktorlar inanamıyo! benim hikayem mutlu sonla bitti ama diyeceğim şu ki....burda hikayelerini hep okuduğum anneler, ebrizm, yumy, bebeklik, ilnar, preemie,seblev (en çok sizi okudum da ondan isimlerinizi kullandım umarım kızmassınız) ve diğer tüm PREMATÜRE ANNELERİ....SİZ KAHRAMANSINIZ, BEBEKLERİNİZ DE SİZDEN KAHRAMAN...mücadeleyi hiç bırakmayın ve hep iyi düşünün...hiç unutmam hastanede bi hemşire vardı bana gelip dedi ki...o artık bu dünyaya geldi, endişe edecek bişi yok. 'İYİ DÜŞÜN İYİ OLSUN'...bu kadar basit işte...:))) sizde hep iyi düşünün, iyi olsun..ama bizi bizden başka kimse anlamaz onu da unutmayın.ben 1 hafta yaşadım kuvezde bebek bırakmanın endişesini, ama yetti inanın 7 gün diil 7 saat bile dursun istemem kimsenin yavrusu oralarda...babalar ve kaynanalar anlamaz hiç bunu..anlarsa bi analar anlar...çok uzattım, kendinize iyi bakın...dualarım hep sizinle:))))
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Premature Bebekler Kahraman bebeklere ve onların kahraman annelerıne...
- Konu Sahibi ayazefe
- Başlangıç Tarihi
37 haftadan önce gerçekleşen doğumlar prematüre doğum olarak adlandırılır. Bu haftadan önce doğan bebeklere de prematüre bebek denir.
bu yazıyı yazmakla bizlere moral değil üzüntü verdiğini bilmeni isterim...prematüre annesiyim demişsin....bebeklerim ikiz ve 26. haftada 900 gram olarak doğdular...günlerce solunum cihazında.....kalbinde delikle.....küvezden dolayı körlüğe kadar gidebilen göz rahatsızlığı.....göbeklerinde ve kasıklarında yumruk kadar fıtıklar....el bacak hareketleri kısıtlı.....sürekli beyninden şüpheneiliyor.........aylarca süren maddi manevi zor günler....ve gelecekte sağlıklı olmalarının çok zor olduğunu söyleyen doktorlar.....şu an evdeler ve ben her gün ölüyorum....bir çözüm arıyorum ama yokkkkkkkkkkk.......bazen herşeyi bırakıp insafsızca kaçmayı bile düşünüyorum ama olmıyacağını biliyorum......sence kim prematüre annesi......hayat çok zormuş şimdi anladım...........bu duyguları yaşayan varmı yoksa tek kötü olan benmiyim...
yazdıkların tüğlerimi diken diken etti benzer şeyler fakat senin kortuklarında başıma gelerek yaşadım bende kabus tadında doğum öyküsünü.ölğm tehlikesi kalıcı böbrek ve karaciğer fonksiyon bozukluğu kızımda kalıcı hasar ve ikizi olan meleğimi kaybederek noktaladık. allah kimseye yaşatmasın
neler hissettiğini biliyorum canım kuvözde geçen 22 günün ardından eeg çekimi için refakat etmem istedndi kızıma ne anlama geldiğini anlamadım haftaneden çıkalı 4 gün olmuş erkek kardeşimin kolumdan tutarak desteği ile gittik kızımın yanında 112 yenidoğanın ön koltuğunda arkada nefes alıyor olması bile beni mutlu etmişti akşama kadar sonucun gelip dr bize bilgi vermesini bekledik yoktur bir şeyi diyerek akşam mesai bitimine 5 dk kala dr çıktı yoğun bakımdan bebeğinizde kalıcı hasarlar oluşucak durumu çok ciddi kısacası ömür boyu rehabiliteye muhtaç bir kızınız oldu bu durumu bir an önce kabullenip ayakta durmak için iyileşmelisiniz sizin çabanızla yaşıycak bu bebek dedi ki yaşam şansıda çok zayıf zaten dünya yıkıldı günlerce yemeden içmeden kimseyle konuşmadan sadece yaptığım tek şey kuvözde göstermeselerde o yoğun bakımın kapısına gidip her çıkan hemşire hastabakıcıya yalvarmak oldu kızıma bakın diye. Bittimi diyceksin bitmedi hiç kolay değil 11 aydır yaşadıklarım hala koşturuyorum hoşumamı gidiyor burdaki teyzelerine özel eğitime gidicek beril demek hayır bunları haykırıyorum çünkü kabullenmeye çalışıyorum haykırdıkçada sindiriyorum ama ne zaman kızım bana gülüyor ne olursan ol annecim nasıl olursan ol bana şu gülümsemen yetiyor diyorum içimden kokunu içime çekebiliyorum ya şükürler olsun allahıma. sabırlı ol canım seni gerçekten alıyorum hep bunu ben yaşamıyorum bu kötü bi hayal şimdi beni uyandıracaklar dedim ama hayatımın yönü bu seninde öyle. öfkelenme sabır dile dua edelim allah miniklerimize sağlık versin
evet ayazefe, bebeklerimiz birer kahramanlar. Bizden cok daha fazla güçlüler. ne yazıkki bizim kaderimiz böyle cizilmiş. Herkes doğum odasında yavrusunu koklarken biz bu duygudan uzak kaldık. Herkes bebeğini emzirirken biz süt sağma makinalarına sarıldık.. Olsun buna da şükür, en azından hayattalar, en azından onlar için birseyler yapabiliyoruz. Benim kuvez hikayem henüz bitmedi. 78 günügeride bıraktı. Minik kuzum hala küvezde ve solunum desteği alıyor. Olsun kalbi atıyor ya, nefes alıyor ya. Bunu bilmekte çok güzel. Ümidimi yitirmiycem, Allahım evlat acısı yaşatmasın hiç kimseye. Yarın göz muaynesi var kızımın, ıdilimin. 2 muaynesinde gözünde leke-kanama görülmüştü, Allahım ne olur bu muanesinde cıkmasın diye dua etmöedik saniyem gecmiyor inanın. Minicik bedeni lazere nasıl dayanır. Allahım yavrumu karanlığa mahkum etme ne olur...
Denizcim, lütfen isyan etme, Benim hikayemi tam olarak bilmiyorsundur belkide... Bebeğim 3. günü iç kanama gecirdi, ve ben hastanede hasta yatağında yatarken (sezeryan oldum, sonrasında bende de damar kanaması oldu ve hastanede 1 hafta fazladan yattım) bir telefon geld ve dünyam basıma yıkıldı. Anne-baba son kez görmek siterseniz gelind ediler. Bunun nasıl bir duygu oldugunau anlatamam. Yoğun bakıma gittiğimde, bebeğimin yanıan yürürken adeta ayaklarım titriyordu, eşimin elini öyle sıkı tutmusum ki... Sanki yığılıp kalacaktım oracığa.. Neyse, Anlatırken bile sanki o günleri yasıyormusum gibi hissettimm tekrar. Ama Allah büyük, bizim yanımızda ben buna inanıyorum. Sakın ümidini yitirme,
Ve tekrar duamı hepimiz için yineliyorum: ALLAH HıÇKıMSEYE EVLAT ACISI YAŞATMASIN.. SAĞLIKLA VE HAYIRLISIYLA KUCAĞIMIZA ALMAYI NASıP ETSıN.. AMııNNNN.
Denizcim, lütfen isyan etme, Benim hikayemi tam olarak bilmiyorsundur belkide... Bebeğim 3. günü iç kanama gecirdi, ve ben hastanede hasta yatağında yatarken (sezeryan oldum, sonrasında bende de damar kanaması oldu ve hastanede 1 hafta fazladan yattım) bir telefon geld ve dünyam basıma yıkıldı. Anne-baba son kez görmek siterseniz gelind ediler. Bunun nasıl bir duygu oldugunau anlatamam. Yoğun bakıma gittiğimde, bebeğimin yanıan yürürken adeta ayaklarım titriyordu, eşimin elini öyle sıkı tutmusum ki... Sanki yığılıp kalacaktım oracığa.. Neyse, Anlatırken bile sanki o günleri yasıyormusum gibi hissettimm tekrar. Ama Allah büyük, bizim yanımızda ben buna inanıyorum. Sakın ümidini yitirme,
Ve tekrar duamı hepimiz için yineliyorum: ALLAH HıÇKıMSEYE EVLAT ACISI YAŞATMASIN.. SAĞLIKLA VE HAYIRLISIYLA KUCAĞIMIZA ALMAYI NASıP ETSıN.. AMııNNNN.
canım seni gerçekden anlıyorum...yaşamayan bilmez anlayamaz...ben bu duyguyu ayrı ayrı 3 defa yaşadım...herkesin odasında bebek sesleri gelirken ben ağlıyordum.. herkes mutluyken çıçekler çıkolatalar ikram edilirken ben mutsuzdum.karnım boş bebek yoktu.küvezde bile en kötü durumda benım bebeklerim oldu...yaşasa bile 100/90 sorunlu olur dediler...ne hisstceğimi bilemedim.anne olmuştumm ama bişeyler eksikti...anne hisstmedim hiç kendimi...kendimi suçladım benim yüzümden içerde minnacık bebeklerim acı çekiyordu...her sene yaşadım bunu.artık teselli sözü bile duymak istemiyordum...ve 4 gebelik bebğim yine prametüre... 31 haftalık doğdu..diyordum benim rekorum.ondada inişler çıkışar yaşadım.sezeryan oldum ve aynı gün ayaktaydım hergün hastaneye taşındım...acı hisstmedim.tek bebeğim acı çekmesin diye dua ettim...korkularım yüzünde bebeğime bir çorap bile alamadım ya giyemese diye...taburcu olduğu gün gittim hemen sabah alışveriş yaptım.inanamadım benim de bir bebeğim varkaydirigubbakcemile3ve 3 gün sonra hastanye geri aldılar.o gün eve gelmek daha da zor oldu...ev bebeğim kokuyordu...çoraplarına sarıldım uyudum...çok zor pramatüre annesi olmak.4 gün daha kaldı ve geri geldi evimize mis kokulum...minnacıktık buyuduk...şimdide yaramazlık lar yapıyor ...darısı bütün pramatüre annelerine...
Senin yazını okurken o günleri tekrar yaşadım sanki.. Bizimde bebeğimiz 3. günü ciğer kanaması geçirdi. Burnundan nefes verme yerine kan ve pıhtıları geliyordu. Telefon açtılar bebeğiniz bu geceyi atlatamayacak gibi isterseniz son bir kez görün diye... Bu duygular ne yazılırr ne anlaatılırr nede tarif edilir.. Biz yaşadık o acıları ve ben hala yaşıyorum. Ciğerinde kalıcı hasar bıraktı. Allah bebeklerimize şifa versin. Rabbim nerde tüylü kürdan parmaklı ama dev yürekli prematüre bebek varsaa hepsine şifalar versinn.. Bir ömür mutlu etsin onları.. onlar bir ömre sığacak büyük acıları hayata daha gözlerini açmadan yaşadılar. Bedelini peşin peşin verdiler. İnşallah bundan sonra bebeklerimiz sağlıklı olur.
Bramble yaşadıklarımızı ancak biz yaşayanlar anlar canım. İlk gördüğümde bebeğimi Burnundan foşur foşur kan geliyor demişlerdi. Biz gidince temizlemişler ama burnunn kenarlarında kan pıhtıları vardı. Öyle kötü oldum ki, sanki oraya yığılacaktım. Ama Allah büyük, güç verdi.. Geçmiş olsun canım. Hepimize geçmiş olsun. Dev yürekli parmak çocuklarımıza da seninde dediğin gibi bir ömür bouyu sağlık-mutluluk versin..
ben yazdiklarimla hiç kimseyi üzmek istememiştim.sadece ilk doğduğunda bebeğinden ayrı olmanın zorluğunu, lohusalık psikolojisiyle zaten tüm hormonlar altüst olmuşken, normal bebek doğuran anneler bile ağlayıp dururken, herkes 'bebek nerde' diye sorarken,onu hastanede bırakıp taburcu olurken, içimizden geçen duyguları anlatmak istemiştim.kimseyi mutsuz etmek istemedim.Denizcim özür dilerim yinede.Allah bebeklerine şifa versin tez zamanda ve hepimizin bebeklerini korusun.
Benzer Konular
