Üzüyor zaten her hareketi her davranışı yapmacık samimi değil. Samimi olmayan insanlardan nefret ediyorum. Verdiği hiçbir sözü tutmuyor sadece konuşuyor ama hep lafta. Oğlu onun yanındayken mutfağa bir tabak bir bardak götürse gözüne batıyor bırak götürme diyor engelliyor üstelik benim annem ve babamın yanında bile o şekilde konuşuyor. Ben eşime illaki tabak götür bişey götür demiyorum içinden geliyor demekki ama oda kızıyor. Sende benim kızımsın diyor kendi kızının kocası tabak götürse zoruna gitmez ama bana böyle yapıyor. Daha bir sürü şey var hep kafamın içinde yaptığı söylediği şeyler ben sevmeye çalıştıkça kötü hanesine bişey daha ekliyor. Benim kendi ailem uzaktalar ayda yılda gelebilirler bende onun ailesini benimserim iyi geçiniriz demiştim ama olmuyor kendimi ait hissedemiyorum hep bi yanım eksik herkes kendi evladını sever tabi beni evladı gibi sevemez ama oğlunun hatrı için bile bana saygı duymuyor. Hazırlayıp önüne koyduğum yemeğe bile laflar söylüyor herkesin içinde beni küçük düşürmeye çalışıyor ben terbiyesizlik olmasın diye bişey söyleyemiyorum. Zaten genel olarak da sessiz sakin bi insanım kimsenin bişeyine karışmam ben baş edemiyorum onunla
