- 8 Nisan 2022
- 1.656
- 1.140
Vallahi ben de öyleyim hırçın öfke dolu geçmişindeki insanlara bende usandım kendimin bu halinden tahammülüm hiç kalmamış sile sile adam kalmayacak etrafımrda ama düşünüyorum hala haklı olan benim yanlışı hep sildiklerim de buluyorum napacam bilmem kendinden yorulur mu insan ben kendimden yoruldumBirikmişlikler çıkıyor demek istemiyorum, ne zorlu hayatlar var depresyona girmeye vakti bile kalmıyor. bu da bir süreç geçecek diye diye yıl oldu. Değişen şartlara uyum sağlayamıyorum artık tahammül düzeyim o kadar düşük ki verdiğim tepkilerle dozere döndüm. Etrafımdakiler de beni acımasızca eleştirince daha hırçın daha çekilmez oluyorum ama sebeplerimin hepsi de haklı geliyor. Antidepresana karşı değilim de tampon çözüm gibi geliyor. Siz kendinizi iyileştirmek için neler yapıyorsunuz ?
Siz bence bu yaşa kadar alttan aldığınız belki kırmamak için fazlaca tolerans gösterdiğiniz her şeyi içinizde biriktirip patlama noktasına gelmişsiniz, orta yaş krizi diye bir şey varsa bile bana kalırsa bunu herkes yaşamıyor, vaktiyle aşırı verici ve kırıp dökmekten çekindiği için hep susup öfkesini dahi içinde yaşayanların belli bir yaştan sonra da geçmişteki tüm haksızlıkları taze tutarak tahammülünü yitirenlerin yaşadığı bir sorun gibi sankiSelam kızlar,
Yaklaşık 1 senedir kendimi tanıyamadığım bir döneme girdim. Kızgınlık kırgınlık çıtam o kadar düşük ki bir anda tüm gemileri yakabiliyorum. Sorsan hep ben haklıyım :) Ama gösterdiğim tepkiler utanç verici ve kendimi hiç sevmediğim bir hale dönüşüyorHerkesten dirsek yiyince artık bende mi bir problem olabilir diye düşünerek araştırmaya başladım ve tataaammm kadınlarda 35 yaşından sonra böyle şeyler yaşanabildiğini öğrendim. Bir anda sinirlenmeler, çocuğuma bile tahammül edememeler, değiştiremeyeceklerime takılı kalmak, değiştirebileceklerime gücümün olmaması ve tabi ki bu sıkışmışlık hissiyle tipik bir deli dana-kurban rolünde etrafa zarar verme halleri işte... Var mı bunu yaşayan, yok mu bunun bir çaresi? Sakinleşmek, görmemek, duymamak, farketmemek için bana bişey önerseniz de bir hemcinsinizin hayatını kurtarsanız...
Girl biz geçen gitti aile terapistine. Kelimenin tam anlamıyla aile terapisi oldu.40ı yeni doldurdum. Ama kendimi 28 hissediyorum. Evliliğim ve çocuklarım olmasaydı 22 bile hissedebilirdim. Gerginliğimin sebebi yoğunluk, günboyu şişen kafam, desteksiz çocuk büyütüyor olmam. Psikoloğa gitmek istiyorum ama oraya da çocuklarımı götürmek zorunda olduğum için vazgeçiyorum mecburen
Ben tek gitmek istiyorum, tahmin edebiliyorum çünkü ruhumun derinliklerine inilemez kalabalıktaGirl biz geçen gitti aile terapistine. Kelimenin tam anlamıyla aile terapisi oldu.Ben, eşim, 17 aylık kızım, 6 aylık kızım. Doktor diyor ki çocuklarınıza bakmaktan size konsantre olamıyorum sırayla girdik. Allah’tan çocuklarda usluydu. Öyle değişik bir terapi oldu.
Aradigim yorum isteaşkım bunun yaşla alakası yok 25ten beri böyleyim benşuan 34
Ben kendime baktıkça daha fazla depresyona giriyorum patavatsızca birilerini kırdığım anlar gözümün önüne gelince geri dönüşü de olmayacağı için o anları unutup haklı olduğum anlari düşünmek daha kolay oluyorBende bu duruma 33 yaşımda girip saçmasapan davranmıştım.
Ama sonra hep başkalarını kötü,laf atan,çıkarcı vs diye yaftaladığımızı ve kendimizi hep haklı gördüğümüzü fark ettim.
Bence olay çok yönlü bakmaktan ve önce kendimiz ile barışmaktan geçiyor.
İnsanlar Farklı Farklı.
Bizim düşüncemiz iyidir belki ama karşıya iyi gelmez ya da tam tersi olur.
Biz ne kadar kendimiz gibi düşünsün veya yaşasın istesek de öyle olmuyor hayat.
Şurda da baksanız herkes kazık yemiş ama kazık atan yok.
Sanki bu kazık atan insanlar bu dünyada yaşamıyor biz mükemmeliz ama birileri gelip bozuyor gibi davranıyoruz ama olay o değil.
Herkes kendini normal diğerlerini “anormal” görüyor veya herkes kendini iyi diğerlerini “kötü” görüyor.
Öyle bir dünya yok.
Önce kendimize bakmalı ve kendimiz ile barışmalıyız.
Diğerlerinin durumu bizi ilgilendirmemeli işte orda bırakıyorsunuz başkalarını. Başkalarının “güya” davranışlarına göre şekillenmez dünya.
Sana uymuyorsa tepkini koyup boş vereceksin.
Aynı şeyi de başkası sana yapsa,sen ona uymazsın beki, da eyvellah diyeceksin.
Olay o.
İçinizdeki birikmislik dışa taşıyor çünkü. Canınızı sıkan şeylere daha öncesinde tahammul edip artık etmenin bir işe yaramadigini anladığıniz döneme giriyorsunuz. Buyuzden de alttan alıp ben sikilacagima karşımdaki düşünsün diyip tepkiler vermeye başlıyorsunuz bunuda sakince yapamayınca o gerginlik insanı sonrasında bu düşüncelere itiyor. Sanki bence yani bilemedimSelam kızlar,
Yaklaşık 1 senedir kendimi tanıyamadığım bir döneme girdim. Kızgınlık kırgınlık çıtam o kadar düşük ki bir anda tüm gemileri yakabiliyorum. Sorsan hep ben haklıyım :) Ama gösterdiğim tepkiler utanç verici ve kendimi hiç sevmediğim bir hale dönüşüyorHerkesten dirsek yiyince artık bende mi bir problem olabilir diye düşünerek araştırmaya başladım ve tataaammm kadınlarda 35 yaşından sonra böyle şeyler yaşanabildiğini öğrendim. Bir anda sinirlenmeler, çocuğuma bile tahammül edememeler, değiştiremeyeceklerime takılı kalmak, değiştirebileceklerime gücümün olmaması ve tabi ki bu sıkışmışlık hissiyle tipik bir deli dana-kurban rolünde etrafa zarar verme halleri işte... Var mı bunu yaşayan, yok mu bunun bir çaresi? Sakinleşmek, görmemek, duymamak, farketmemek için bana bişey önerseniz de bir hemcinsinizin hayatını kurtarsanız...