bugün için günlüğe iki mesaj yazma hakkım olabilir mi?
bugünlük mazur görülebilirim değil mi?
gözümden yaşlar akarken, hayatımın belki en kötü günlerinden birini yaşarken beni yıkan olaylar zincirinin diğer halkasını da ekleyebilirim değil mi?
6 ay önce tanıştık onunla.
öncesinde yalnızca benim hayranlığım vardı ona..
o beni hiç görmemişti.
ben ise genelde onun hayaliyle tutunurdum hayata..
bu adam; kocan olacak, şöyle huzur verecek, böyle sevecek,seni her şeyden kurtaracak, sana şöyle bakacak, şunları diyecek.. gibi komik hayaller..
zor bi gündü hatırladığım kadarıyla.
moralsizdim..
onu bulmayı kafama koydum.
ve gittim buldum.
dört senelik kız arkadaşı vardı.
tosladım duvara.
30'lu yaşlardaydı ikiside..
geri çekildim elbette..
kimsenin sevgilisine göz koymazdım ben.
gel zaman git zaman
çok nadir selam selam konuşuyorduk.
bir de baktım,
engeller kalktı..
aramızdaki kız gitti, aramızdaki erkek gitti.
benim ailem desteklemiyordu-yaş farkımız çok diye, onu da aştım, arkadaşlarım laf ediyordu, onları da hallettim..
beraberdik valla..
buz gibi beraberdik.
her saniyesini hatırladığım, her cümlesini hatırladığım günler biliyorum..
benim bulutlarda yaşadığım günler..
güzel günler..
sonra...
ayşe arman'ın bir yazısında olan gibi,
"o beni önce bir gökdelenin tepesine çıkardı ve oradan aşağı attı.."
aynen bu..
artık görüşmeyecekmişiz, çünkü biz farkında olmadan hata yapmışız.
bu gün çok kara..
sandığımdan daha kara..
yaşamamış olmayı yeğleyeceğim bir gün..
hak etmediğim bir gün.
iyi bir insandım ki ben..
neye göre mutlu oluyoruz? neye göre bu acılar yollanıyor insana?
oğlum gibi gördüğüm kuşum can çekişirken sevdiğim adam arayıp neden "artık bitmesi gerek" diyor?
bari bir gün sonra biri olsaydı bari bu üzüntülerin, teker teker gelselerdi.
şu gün beni ne ayakta tutabilir?
ne moral verebilir bana?
oğlumu kendi ellerimle gömmüşken,
aylardır yedi sülalemi karşıma almışken bi adam için, şu an beni ne güçlendirebilir?
her şey iyi olacak demeyin, gülerim.
o da hep öyle derdi.
yıktı dünyayı başıma, arkasına bakmadan gitti.
klava:
