çünkü bir zaman öyle bir hata yaptım benım için önemli olan birşeyin gerceklestıgı zamanlarda hemen paylaşmıştım sonrasında o paylaşımlarım dilden dile abartıdan abartıya koşarken en son duyduklarıma ben bıle ınanamamıstım yanı o kadar
üzüntümü sonuna kadar yasıyorum ama sevıncımı sınırlı,
Ne güzel yazmışsın... Aynı durumu ben de defalarca yaşamış bir insanım...Dost dediğin iyi günde de yanında olmalı,sevincini paylaşmalı,kötü günde de sana destek olmalı,moral vermeli..Böyle günlerde arkadaşın ,dostun kimmiş kim değilmiş daha iyi anlıyorsun...
Oscar Wilde 'nin yukarıda yazdığın sözün fazlasıyla farkında olan bir insanım... Bazan beni mutlu eden bir olay olduğunda sessiz ,tepkisiz kalan çevremdeki insanların durumu hemen bana bu sözü hatırlatır..Halbuki onu mutlu eden olayda ben onun yanındaydım,en az onun kadar mutlu olmuştum,sevincini paylaşmıştım,şimdi niye bu kadar umursamaz,acaba bu mutluluğum onun canını mı sıktı diye düşünmeme sebep olucak kadar düşündürücü olmuştur...İşte böyle böyle insanlar tanınıyor,böyle böyle kredileri artıyor ya da eksiliyor.....
benim için arkadaşımın üzüntüsü,üzüntümdür.sevinci sevincimdir.ben kendi annemle paylaşamadığımı arkadaşımla paylaşırım.arkadaşımın oğlu çok güzel bir üniversite kazandı.benim oğlum kazanmış gibi sevindim.benim oğlumun kazanacağına çok ümidim yoktu.bunu da hep arkadaşımla paylaşıyordum.oğlumun kaznmasına kendi oğlundan çok mutlu oldu.onun oğlu her halükarda yerleşecekti.benim ümitsizliğim onuda etkilemişti.biz gerçek dostuz
Allah dostluğunuzu daim etsin,nazar değmesin canım
Bir de şöyleleri var ki onlar daha fena..Benim çok başıma geldi..Yüzünüze canım cicimler eksik olmaz,hep size karşı iyi niyetli yaklaşımı vardır... Ama bir gün gelir öğrenirsiniz ki o insan yüzünüze gülüp arkanızdan kan kusmuş,sizin her dediğiniz her yaptığınız ona batmış..Size söylememiş içinde biriktirmiş kinini nefretini....İki yüzlü dost olmasın zaten....
Bu yüzden ben yalnız olmayı tercih ediyorum aslında....İnsanları tanıdıkça...Tabi kendimi o kadar soyutlamıyorum toplumdan ama şöyle ki..İnsanlar ben istersem yanımdalar fiziksel varlık olarak..Ben istemezsem yoklar....Özgürlüğüme çok düşkünüm....Böylece kafam daha rahat...İçi fesat,iki yüzlü insanlar insanı yaşamdan bezdirir...Hayat zaten zor..Bir de olmadık insanların kahrını çekmek olmasın...........Kendi adıma böyle düşünüyorum..
aslında en acısı dost bulmak zor hemde çok zor..
artık düşmanımız olmasın diye dostsuz kalmayı tercih eder duruma geldik:18:
şiitt bağa mı laf attın sen
çocukluğumuzdan beri kopmadığımız 3 dostum var radyocum,1 değil yani..bu kişiye göre değişir,senin hayatında 1 tane gerçek dost vardır benim 3...bu sayı ile değil yaşanmışlıklarla olcak birşey.nokta
Bir soz daha var; Allahim sen beni dostlarimdan koru, dusmanlarimdan ben kendimi zaten korurum diye...
Dost gibi gozuken sinsice yapar, beklemedigin anda seni arkandan vurur.
Buarada hic bir insan ama hic bir insan kimsenin kendinden daha iyi olmasini istemez, kendi evladi haric.
Son cümlen hariç yazdıklarına katılıyorum tontrikocum...
Örneğin bir arkadaşım benden daha zeki,daha güzel,( şu an çalışmıyorum )daha kariyerli bir mesleğe sahip,yaşam standartları benim çok çok üzerimde olsa ki var da öyle arkadaşlarım,zerre kıskançlık duymuyorum,neden o ben değilim demiyorum... Allah mutlu etsin diyorum...Benim huzurum,sağlığım,mutluluğum (dolayısıyla çocuklarımın ,eşimin ) yerinde olsun en önemlisi o diyorum......
,
İnsanlar artık çevredekilere mesafe koyar duruma geldi; ben bunu birazda topluma bağlıyorum. Garipsemeyin,çünkü insan olarak geçinmesini beceremiyoruz bizler...Taktir etmeyi bilmiyoruz.Karşılıksız değer vermeyi beceremiyoruz.Kişiyi olduğu gibi kabullenemiyoruz. Eleştirmeyi bilmiyoruz.
Hele bu kadınlarda daha fazla. Bir çekememezlik ve gereksiz bir yarış söz konusu. En yakın arkadaşının arkasından bile yersiz eleştiri/dedikodu yapılıyor. Biraz arkadaşınızdan iyi konuma çıktığınızda,gereksiz kıskançlık ve kaydırmalara maruz kalıyorsunuz.
Yetiştirilme tarzında da böyle değil mi? Kaç kişi kardeşleriyle yada başkalarıyla kıyaslanmıyor? Kaç kişi "yarış" zihniyetinde yarış atı gibi eğitilmiyor.
Giydiğiniz markalara göre değer biçiliyorsunuz.Kullandığınız araçlara göre sosyal statüde rol alıyorsunuz. Meslekleriniz etiket olmuş vaziyette. Ünvanlar sayesinde egoyu tatmin etme peşinde herkes. Amaçsızca yapılan bir rekabet...
Böyle bir ortamda nasıl dostluk,arkadaşlıktan söz edilebilir ki.İnsanca beraber yaşamayı,birbirimize tölere etmeyi bile beceremiyoruz. Herkes kendinden olmayanı ötekileştirme peşinde.
Ben hayatıma yeni birisini zor dahil edenlerdenim. İnsanlarla olan samimiyetime ve paylaşımıma dikkat ediyorum. Bu iş arkadaşı olsun, elti/kayınvalide olsun böyleyim. Ne yazık ki öyle bir noktadayız ki; ne kadar az arkadaşınız var o kadar az derdiniz var moduna girdik.
Amma dertliymişim
ben dost bulma umuduma beton döküp denize attım..
gecen gün 20 senelik dostumu aradım sesimi tanımadı acayi zoruma gitti...
varım yogum eşim işim böyle....
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?