- Konu Sahibi fitolmakistiyorum
-
- #1
Merhabalar,
Bugünlerde yaşamak bile istemiyorum , hiç bir umudum yok hayattan artık . Maddi durumumuz kötü olduğu için ailem beni okuldan aldı (eylülde , yurt dışında okuyordum) , hiç istemediğim bir ışte az bir paraya çalışıyorum.bir cafede çalışıyorum ama işimi hiç sevmiyorum, her gün yasitlarimi eğlenirken görmekten bıktım , onlar arkadaşlarıyla çay kahve içerken ben onlara hizmet ediyorum. Kiskaniyorum, fesatlaniyorum. Arkadaşlarım okurken benim parasizliktan okuyamamam çok koyuyor. Her gece ağlıyorum. Millet ders çalışıp geleceğine yatırım yaparken , sonra da gezip tozarken , ben genelde 11e kadar çalışıyorum. Sonra eve gelince bir sürü aile sorunuyla uğraşıyorum üstüne.
Birde benim okul paramı ödeyemeyen ailem abime işyeri açıyor, gözüm yok tabi , inşallah allah daha iyilerini de versin ona . Ama 21 yaşında kızı okutmayip , 30 yaşında oğlana is açılınca kendimi güvende hissetmiyorum . Benim biriktirdigim para vardı Eski konularimi okuyan bilir , hepsini aldı. Ne halt etti onla bilmiyorum ama zorla aldı. Şu an beş kurusum yok . Genç kızım güya ama cebimde 10 liram bile olmuyor. Psikayatrise gittim ilaç yazdı , Ama o ilaçlar bile beni iyi hissettirmiyor. Herkes üstüme geliyor . Abime açacakları is yerini benim üstüme acacaklarmis , çünkü beyefendinin borcu varmis çok , haciz gelirmiş . Ben 21 yaşında bu kadar büyük sorumluluk almak istemiyorum .ağır geliyor. Ya bana borç takarsa? Aileme hepsini söyledim, ama benim fikrimi önemseyen kim ki . İstemiyorumm . Ama zaten ben kimim ki , mutluluğum kimin umrunda.
Seneye avrupa da üç yıllık bir üniversiteye gitmek istiyorum , yıllık okul harcini çalışıp odeyebilirim, ama peki ne yiyip ne icicem o da var. Ailem çok para gondermez bana. Okula gitmeyi çok istiyorum.
Hayat bu aralar bana adil davranmıyor. Facede falan üniversiteye giden üstüne gezip tozup mutlu olan insanları gördükçe daha da içim kararıyor. Dibe çekilmek istemiyorum . Herşey benim için daha kötüye giderse diye korkuyorum. Eskiden yaşadığım ülkeye 5 gunlugune de olsa gidip eşyalarımı toplayıp , arkadaşlarımı son kez görmek istiyorum ,ama param yok. Param olsa da izin vermezler zaten. Bıktım hayattan. Belki bazilariniz "senin ki de dert mi " diye düşünebilir. Ama bana göre dert.
Bugünlerde yaşamak bile istemiyorum , hiç bir umudum yok hayattan artık . Maddi durumumuz kötü olduğu için ailem beni okuldan aldı (eylülde , yurt dışında okuyordum) , hiç istemediğim bir ışte az bir paraya çalışıyorum.bir cafede çalışıyorum ama işimi hiç sevmiyorum, her gün yasitlarimi eğlenirken görmekten bıktım , onlar arkadaşlarıyla çay kahve içerken ben onlara hizmet ediyorum. Kiskaniyorum, fesatlaniyorum. Arkadaşlarım okurken benim parasizliktan okuyamamam çok koyuyor. Her gece ağlıyorum. Millet ders çalışıp geleceğine yatırım yaparken , sonra da gezip tozarken , ben genelde 11e kadar çalışıyorum. Sonra eve gelince bir sürü aile sorunuyla uğraşıyorum üstüne.
Birde benim okul paramı ödeyemeyen ailem abime işyeri açıyor, gözüm yok tabi , inşallah allah daha iyilerini de versin ona . Ama 21 yaşında kızı okutmayip , 30 yaşında oğlana is açılınca kendimi güvende hissetmiyorum . Benim biriktirdigim para vardı Eski konularimi okuyan bilir , hepsini aldı. Ne halt etti onla bilmiyorum ama zorla aldı. Şu an beş kurusum yok . Genç kızım güya ama cebimde 10 liram bile olmuyor. Psikayatrise gittim ilaç yazdı , Ama o ilaçlar bile beni iyi hissettirmiyor. Herkes üstüme geliyor . Abime açacakları is yerini benim üstüme acacaklarmis , çünkü beyefendinin borcu varmis çok , haciz gelirmiş . Ben 21 yaşında bu kadar büyük sorumluluk almak istemiyorum .ağır geliyor. Ya bana borç takarsa? Aileme hepsini söyledim, ama benim fikrimi önemseyen kim ki . İstemiyorumm . Ama zaten ben kimim ki , mutluluğum kimin umrunda.
Seneye avrupa da üç yıllık bir üniversiteye gitmek istiyorum , yıllık okul harcini çalışıp odeyebilirim, ama peki ne yiyip ne icicem o da var. Ailem çok para gondermez bana. Okula gitmeyi çok istiyorum.
Hayat bu aralar bana adil davranmıyor. Facede falan üniversiteye giden üstüne gezip tozup mutlu olan insanları gördükçe daha da içim kararıyor. Dibe çekilmek istemiyorum . Herşey benim için daha kötüye giderse diye korkuyorum. Eskiden yaşadığım ülkeye 5 gunlugune de olsa gidip eşyalarımı toplayıp , arkadaşlarımı son kez görmek istiyorum ,ama param yok. Param olsa da izin vermezler zaten. Bıktım hayattan. Belki bazilariniz "senin ki de dert mi " diye düşünebilir. Ama bana göre dert.