her türlü duygumu paylaşırım hiç çekinmeden...bir mutluluğum var ise,ışık hızınla yedi mahalle öğrenir bunu.fevriyimdir aynı zamanda,çenemi tutamam ve bir şeye kızmışsam bunu da kimse kaçırmaz.bağırıp kızmakta çekinmem de,haklı olduğumu bildiğim sürece beni hiç birşey engellemez.eşime duyduğum sevgi de hep ortadadır,herkes bilir ne kadar derinden sevdiğimi ve kaybında(allah gecinden versin)peşinden gideceğimi.kin ve nefretim yoktur,gariptir bunu da herkes bilir!kısacası içim neyse dışım da odur,olduğu gibi de herkesle paylaşırım,bir tek acımı kimse bilmez,üzüntümü ve kırıldığım noktaları.bir tek bunları paylaşamam kimseyle,kelimeler ağızımda büyür,en derine gömerim tüm acılarımı.
annemin mezarında bu yüzden ağlayamamışımdır,alt dudağımı ısrmaktan nasıl yara olduğunu ne siz sorun ne ben söyleyeyim.bir tek allah şahidimdir bu anlarıma,tek o bilir geceleri nasıl ağladığımı...14 yıldır evliyim,eşim hiç mi kırmadı beni?kırdı elbet,ama o asla nerde beni en derinden yaraladığını hiç bilmez...bilemez...ve itiraf ediyorum,bu huyumdan nefret ediyorum,değiştirmek için çok çabaladım ama derler ya,bir insan 7sinde neyse 70inde de o olur diye,sanırım benimki de bööle bi durum!
