Yaşadığımız şeyler ne kadar benzer bilmiyorum.
Küçüklüğümde apartmanda yaşayan bir sapık tarafından (ki kendisi de 17 yaşlarındaydı) sistematik olarak cinsel istismar görüyordum. O zamanlar o kadar küçüktüm ki hiçbir şeyin farkında olamıyordum. Büyüdükçe anlamıştım neyin ne olduğunu.
Daha sonra üniversitemin ilk senesinde arkadaşım dediğim biri tarafından da tacize uğrayınca psikolojim iyice bozulmuştu. Cinselliğe karşı hiçbir zaman ilgim olmamıştı. Yani isteğim oluyordu lakin o ana geldiğimde bunun tiksinç olduğunu düşünüyordum. Sanki tüm erkekler bana zarar verecekmiş gibi hissediyordum.
Daha sonra ilk cinsel birlikteliğimi yaşadığımda sadece taklit yapmıştım. Hiç zevk almıyordum örneğin.
Baya bir direndim, hatta inanır mısın aseksüel falan olduğumu düşünmeye başlamıştım, o derece. Sonra bir gün psikiyatriste gittim artık. Aslında başka sorunlardan gitmiştim ama bu derdimi de anlattım. Elbette ki kısa bir ilaç tedavisi ardından ana sorunumu çözüme kavuşturdum.
Fakat psikoloğa ya da terapiste gitmediğim için bu sorunum hala devam etmekte. İşe girdiğim vakit sizin gibi ben de psikolog yolu tutacağım. Çünkü bazen, hala aseksüel olduğumu düşünürüm. :)
Bunları şu yüzden anlattım: Ben bu durumları yaşarken yalnızdım. Hatta küçüklüğümde beni taciz eden sapık evimize bile girdi yakın zamanlarda. Ama biliyorum ki, şu an siz ya da ben asla yalnız değiliz. Bizim yaşadığımız şeyleri yaşayan maalesef bir sürü insan var. Bence en çok birbirimize destek olmalıyız, çünkü yalnızlık hissinin verdiği yükü yaşadığım için çok iyi biliyorum.
İstanbul’da yaşamıyorum, öneride bulunamam ama biz çok güçlüyüz, size bunu söylemek isterim. Hepsinin geçeceğine olan inancım sonsuz. Siz de eminim ki tertemiz bir sayfa açacaksınız hayatınızda. O pislikler de hak ettikleri cezayı alacaktır umarım.
Kendinize iyi bakın.
