Evet yaş konusu mühim. Babam 80 ben 32 yaşındayım. Bütün hayatım yaşlı ve hasta bir figürle geçti. Benimle oyunlar oynardı küçükken ama gene de aramızda muazzam bir kuşak çatışması var. Şu an babam 60- 65 yaşında olsun çok isterdim.Çocuk isteyipte yaş konusunu hiç hesaba katmayanlar var.
Bu konuda sizde buna değinmişsiniz.
Bende hep bunu hesaplarım.O yüzden 45 yaşında falan olup 4.5 kez anne olan insanları anlayamıyorum.benim bir arkadasim vardı o zamanlar 18 yaşındaydım.Kizin annesi 70 yaşındaydı.Annemle birşey payalsamiyorum,beni anlamaz bazen duymaz yaşlı hastaliklari var diye dertlenirdi.
Ama 60 yaş çok ileri bir yaş değil bence.benimde eşim 40 yaşında.ben 35.iki kızımız var.
Biri 5 biri 2 yaşında
Bende her iki aileden destek almadan çalışarak büyüttüm.bakicilarla..
Şimdi büyük kızım anaokulunda.buyudukce rahat oluyor.
Küçük hala bakicida.
Ama benim avantajim öğretmen olmam.çok hasta olduklarında rapor alıyorum.
Çünkü her iki ailede farklı şehirde.
Bir şekilde oluyor caninizi sıkmayın.ikinci çocuğunda istiyorsaniz yapın,kardeş çok güzel şey.evet ilk yıllar çok zor ama kızım kardeşiyle şuan çok iyi oynuyor.Kimseyi aramıyor.
Tekken hep arkadaş diye sizlanirdi.
İleride bu boyutlarda oluyor malesef.
Bir şekilde buyuyecekler.
Ve bu süreçlerden inanın bir çok anne geçiyor yanlız degilsiniz.
Artık çok az bir kesim aile destekli büyütüyor
cok endiselisiniz, lohusa depresyonu olabilir mi acaba? daha yeni bebeginiz var, ikinciye ucuncuye kafayi takiyorsunuz..Arkadaşlar merhaba, benim 4aylık bir oğlum var. 32 yaşındayım ve eşim de 39 yaşında. Ailem farklı bir şehirde. İstanbul'da eşimin ailesi var ama aramız çok sıkı fıkı değil onlarla. Aileler arasında kültür farkı var ve ben aslında iki ailenin de kültüründen bir şeyler barındırıyorum. Eşimin kızkardeşinin de bir oğlu var ve kayınvalidem 2buçuk yıldır ona bakıyor. Ama ben hamileyken bile arayıp sormadı aynı şehirde olmamıza. Eşim de hamileliğimin son 6 ayında hep çalıştı, evde kalmadı. Yani hamileliğimi tek başıma geçirdim. Zordu, çok yalnızlık hissettim. Kimse yoktu yanımda bana destek olan. Eşimin bazı sağlık problemleri de oldu ve 3 4 ameliyat geçirdi, hala da bitmiş değil tedavisi. Ben de bebeğimi alıp ailemin yanına geldim annemin isteğiyle de. Benim ailemde hep iletişim kopukluğu, kavga gürültü vardı. Babam kesinlikle iletişim kurulamayan, sorumsuz, ailesini ve çocuklarını kesinlikle düşünmeyen, tanıyanların asla saygı duymayacağı biri. Ben memurum ve İstanbul'a tayinim çıktığında koşarak gittim. Eşimle o zaman sevgiliydik, o da orda yaşadığı için sonsuz bir güvenle gittim ve çok güzel zamanlar geçirdim. 4 yıldır evliyiz, hep yurtiçi yurtdışı gezdik, keyifliydi. Benim çocuk sahibi olma düşüncem hiç yoktu ama 2020'de plansız şekilde hamile kaldığımı öğrendim. Ancak hamileliğimi bilmeden röntgen çektirip ilaç kullanmıştım ve çok fazla doktora gidip fikir danışarak kürtaj yaptırdım. Sonrasında derin bir boşluk ve çocuk sahibi olma isteği oluştu bende. Eşim de kürtajdan sonra çocuk istemeye başlamıştı. Yaklaşık 1 yıl denedik. Ovülasyon testleriyle ve her ay adet dönemim geldiğinde ağlayarak geçirdiğim 1 yıl. Neyse bu kadar bekledikten sonra bebek sahibi oldum.. Oldum ama şimdi içimde çok derin bi üzüntü var. Bebek bakmanın zorluğunu ve kimsenin gerçekten yanımda olmadığını, destek olmadığını gördüm. Eşim işleri ve sağlık sorunları nedeniyle 10 kere görmemiştir oğlunu. İstanbul'dayken sadece 2 gece yanımızda kaldı. Biliyorum çok istiyor görmeyi, yanımızda olmayı ama engeller çıktı işte. Ben 2 yıllığına ücretsiz izne ayrıldım ve eşim de oğlumuzun iyi şartlarda yaşamasını istediği için daha çok çalışmaya başladı. Zaten her şeyi içine atan ve bana sorunlarını yansıtmamayı seçen biri. Şimdi daha çok bunaltıyor kendini ve bu duruma çok üzülüyorum.
Benim sürekli görüştüğüm arkadaşlarım yok, bir çevrem yok. Birkaç yakın arkadaşım vardı ama onların da yanlışlarını görüp hayatımdan çıkardım. İşyerinden, okuldan, ordan burdan yüzeysel arkadaşlık yapıp instagramda birbirimizden haberdar olduğumuz insanlar var ama tabii ki bu yetmiyor. Bu zamana kadar eşimle birbirimize yettik, işten geldik, birlikte zaman geçirdik, mutluyduk da. Ancak şimdi çocuğumuz oldu ve İstanbul'a döndüğümde zaman geçireceğim kimsem yok, ben zaten alıştım ama çocuğumun yalnız kalmasından çok korkuyorum. Ben hep 3 çocuk hayali kurardım ama tabi bu çocuk yokken hiçbir şey bilmedendi. 2 yıl sonra işe başlayınca çocuğumu nereye bırakacağımı hadi kreşe verdim diyelim hasta olunca vs. ne yapacağımı düşünüyorum şimdiden. Babaannesinin ilgilenmeyeceğini biliyorum çünkü. Bırakın 3.yü 2.çocuk bile düşünmüyorum, düşünemiyorum. Bir de yaş konusu var. Ben 32 yaşındayım, eşim 39. Oğlum üniversiteye giderken eşim 60 yaşında olacak. Bu şimdiden canımı acıtıyor. 2.çocukla arasında daha da fazla yaş farkı olacak olursa. Zaten bir başka çocuğa enerjim kalır mı onu da hiç sanmıyorum. Çok isteyerek çocuk sahibi oldum evet ama bunları hiç düşünmemiştim, şuan onun pişmanlığı ve acısı var içimde. Oğlumu çok seviyorum tabii ki o benim canım ama bu onu bu acımasız dünyaya getirmiş olmanın üzüntüsü var içimde. Bir de dediğim gibi 2. çocuk düşünmediğimizden onu yalnız bırakacak olmanın acısı. Kafasına göre yaşayan ve özgürlüğüne çok düşkün biriydim ve bebekten sonra hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Artık hayatımın sonuna kadar düşüneceğim, nasıl ne yapıyor başına bi şey gelir mi diye kaygılanacağım biri var. Sürekli şuan bebeğim olmasa napardım diye düşünüyorum. Kendimi o kadar yalnız ve bunalmış hissediyorum ki benzer şeyler yaşayan kişilerle konuşmaya çok ihtiyacım var
Teşekkür ederim anlayıp düzgünce cevap verdiğiniz için. Burada insanlar biri bir şey yazsa da saldırsam linçlesem derdinde zaten. Bir şekilde hayatımızı düzene sokacağız evet. Çocuk doğduktan sonra çok farklı bakılıyormuş dünyaya. Burda olumsuz yorum yazanlar da çevrelerinden destek görmemişlerdir eminim. Yoksa kendini kötü hisseden birine daha da yüklenmek gibi insanlık dışı bir şey yapmazlardı. Tekrar teşekkür ediyorum size.Herkes hemen kendileri çok harika hayatlar yaşıyor gibi saldırmaya başlamış. Çalışırken çocuk bakmak gerçekten zor, bir de tek başına olduğunuz, yalniz hissettiğiniz bir yer ve zamanda. Sizinle aynı durumdayim. Gerçekten de çocuk kreşe bile gitse hastalandığında (okula başladıktan sonra iki haftada bir oluyor hemen hemen) eşimle bugün evde kim kalacak telaşına düşüyoruz. Ama halledilmeyecek şeyler değil. Şimdiden gözünüz korkmasın. Ben kızım küçükken günlük bir bakıcı tuttum, 2 yaşına kadar öyle hallettik. Sonra okula başladı zaten. Sizin de maddi durumunuz elveriyorsa bakıcı tutmanızı öneririm. Annem beni büyütürken aldığı maaşın tümünü doğrudan krese veriyormus ama ne o pişman, ne de ben mutsuz bir cocuktum. Elbette çocuğun yakınlarının yanında olması daha iyi ama iyi bir bakıcı bulursanız çocuğun gelişimi açısından daha iyi bile olabilir.
Bu arada bebeğiniz daha çok küçük. Biraz büyüdükçe, hele ki iki yaşını geçtikten ve konuşmaya başladıktan sonra her şey çok daha kolay olacak. Ben ikinci çocuk hiç düşünmüyordum ama kızım iki yaşında olunca içimde yine bir bebek arzusu uyandı ve tüp bebek tedavisine başladım. Neyse, o ayrı hikaye... Demek istediğim zamana bırakın, canınız ne zaman ne isterse öyle yapın.
Yaşiniz da bence hiç büyük değil. Ben yurtdışında yaşıyorum ve burada 30 yaşından önce doğum yapanlara şaşırıyor insanlar. Zaten biz yaslanıp, çocuklar büyüyene kadar bu çok daha normallesecek. Umarım oglunuzu sevgi, mutluluk ve refah içinde buyutursunuz.
Evet yaş konusu mühim. Babam 80 ben 32 yaşındayım. Bütün hayatım yaşlı ve hasta bir figürle geçti. Benimle oyunlar oynardı küçükken ama gene de aramızda muazzam bir kuşak çatışması var. Şu an babam 60- 65 yaşında olsun çok isterdim.
45 inden sonra ne manayla çocuk yapıyolar anlamış değilim.özellikle başka çocukları varsa.
Yani o bahsettiğiniz çok büyük yaş farkı. Eşim aslında şuan 38 ve ben 32yim dediğim gibi. Çalışan anne olmak zormuş. Yaşayan anlıyor demek ki sadece.Çocuk isteyipte yaş konusunu hiç hesaba katmayanlar var.
Bu konuda sizde buna değinmişsiniz.
Bende hep bunu hesaplarım.O yüzden 45 yaşında falan olup 4.5 kez anne olan insanları anlayamıyorum.benim bir arkadasim vardı o zamanlar 18 yaşındaydım.Kizin annesi 70 yaşındaydı.Annemle birşey payalsamiyorum,beni anlamaz bazen duymaz yaşlı hastaliklari var diye dertlenirdi.
Ama 60 yaş çok ileri bir yaş değil bence.benimde eşim 40 yaşında.ben 35.iki kızımız var.
Biri 5 biri 2 yaşında
Bende her iki aileden destek almadan çalışarak büyüttüm.bakicilarla..
Şimdi büyük kızım anaokulunda.buyudukce rahat oluyor.
Küçük hala bakicida.
Ama benim avantajim öğretmen olmam.çok hasta olduklarında rapor alıyorum.
Çünkü her iki ailede farklı şehirde.
Bir şekilde oluyor caninizi sıkmayın.ikinci çocuğunda istiyorsaniz yapın,kardeş çok güzel şey.evet ilk yıllar çok zor ama kızım kardeşiyle şuan çok iyi oynuyor.Kimseyi aramıyor.
Tekken hep arkadaş diye sizlanirdi.
İleride bu boyutlarda oluyor malesef.
Bir şekilde buyuyecekler.
Ve bu süreçlerden inanın bir çok anne geçiyor yanlız degilsiniz.
Artık çok az bir kesim aile destekli büyütüyor
Ben saldım artık gitsin.öyle diyorlarsa öyledirŞu süpriz hamileliği bir türlü anlamış değilim.
Anneniz kac yasinda ?Evet yaş konusu mühim. Babam 80 ben 32 yaşındayım. Bütün hayatım yaşlı ve hasta bir figürle geçti. Benimle oyunlar oynardı küçükken ama gene de aramızda muazzam bir kuşak çatışması var. Şu an babam 60- 65 yaşında olsun çok isterdim.
45 inden sonra ne manayla çocuk yapıyolar anlamış değilim.özellikle başka çocukları varsa.
Eşim pandemi boyunca kazanamadı ve pandeminin bittiği düşünülen 2022 başından beri aşırı yoğun çalışıyor yurtiçi, yurtdışı. Sonra sağlık sorunları çıktı ve 5. ameliyatını olacak haftaya. Yani uzaktan kendime bakınca abartılı geliyor bana da ama kimse kimsenin ne yaşadığını bilemez. Bana da başkası bunları anlatsa abartıyosun ne var sanki iyi durumdasın birçok insana göre derdim eminim. Teşekkürler yorumunuz için.Siz lohusalık bunalımındasınız ama endişeleriniz abartılı. Evet çocuk büyütmek zor ama bir şekilde büyütülüyor. Eşinizden neden ayrı olduğunuzu anlamadım, bebek 4 aylık olmuş artık dilinden anlıyorsunuzdur.
Emin olun kendi evinizde tek başınıza bakabildiğinizi görünce kendinize güveniniz gelecek. Şimdi kalabalıktasınız ve yokluklarını düşündükçe ruhunuz daralıyor anlıyorum, ama artık evinize dönmeniz lazım. Çok dramatize etmeyin olayları, herkesin yaşadığı sıradan şeyler olarak düşünün.
Bir de eşinizin yoğunluk sebebini anlamadım. Sosyal medya sanırım, ilginç dayatmalar yapıyor insana. Herkes gelirine göre bir hayat sürer, evet elbette elimizden geleni yapacağız çocuklarımız için. Ama örneğin ben ve eşim öğretmeniz, iki öğretmenin sunabileceği en üst konforu sunmaya çalışırım çocuklarıma. Ama sınıf farkları elbet olacak. Tutup da neden aylık yüz bin gelirli ailenin çocuğu gibi büyümüyor diye dertlenmem.
Siz de neyle geçiniyorsanız odur. Çocuk babasını görmeden büyüyor neden, baba daha çok kazansın diye. Bunların bedeli daha büyük çıkar sonra.
ben de öyle düşündüm bakıcı bulmak da çok zor. 1 aydır arıyoruz. siz hangi şehirdesiniz? istanbul'da bulmak çok zorben sizi anlıyorum, ilk zamanlar ben de çok zorlanmıştım üstelik eşim saat 7 de evde oluyordu buna rağmen zordu. yarım gün yardımcı bir abla tuttuk , yemeği ev işlerini o halletti arada çocuğu alıyordu ben uyuyordum , banyo vs işlerimi hallediyordum.
size de her gün birkaç saat gelip size yardım edecek birini tavsiye ederim.
şu an çocuğum 2 buçuk yaşında şu an yardımcı ablamız çocuğa bakıyor , yavaş yavaş kendim işe dönünce tam gün bakıcıya vermiş oldum
babamdan 17 yaş küçüktü. ama 56 yaşında kaybettik.Anneniz kac yasinda ?
ben izmirdeyim bizim komşular buldu ablayı. bence siz de muhtara falan söyleyebilirsiniz, ya da çevresinin geniş olduğunu düşündüğünüz arkadaşlarınıza.ben de öyle düşündüm bakıcı bulmak da çok zor. 1 aydır arıyoruz. siz hangi şehirdesiniz? istanbul'da bulmak çok zor
Basin sağolsun çok üzüldümbabamdan 17 yaş küçüktü. ama 56 yaşında kaybettik.