iş kadınının cinneti
Öyle degil iste. Istiyor. Insan herseyi istiyor. Hem de ayni anda... Nedir bu hersey ?
Yaptigin isi, iyi yapmaya çalisacaksin.
Kafa patlatacaksin.
Uyduruk kaydirik olmamasina ugrasacaksin.
Bu yeterince zor zaten.
Sabah aksam isle yatip kalkman gerekiyor. Ama iste an geliyor, o da insani kesmiyor. Insan, yatagina is disinda, baska seyler de almak istiyor! Ee peki, (asik oldun) oldun diyelim. Sanki bir iliskiyi yürütmek kolay? O da inanilmaz emek istiyor. Diyelim ki, iyi gidiyor.
Sükrediyorsun. Ama bu sefer ne oluyor? Iki kisilik bir dünyada Küçük Prens ve Küçük Prenses olarak yasamaman gerekiyor. Sosyal hayatin da olacak. gideceksin, dostlarinla, arkadaslarinla vakit geçireceksin.
Peki anladik, onu da yaptin. Ama kendini de beslemen gerekiyor. Ruhunu yani.
Okunacak kitaplar, gezilecek sergiler, izlenecek filmler var. Ne yazik ki is, ruhla da bitmiyor. Bütün bunlari yaparken bakimli ve güzel olmak icap ediyor. Ee 30 yasindan sonra da iyi durabilmek için epey bir çaba gerekiyor. Spor yapacaksin spor! Yine fedakarlik: Ya sabahin köründe kalkip bir saat yürüyeceksin ya da is çikisinda herkesi ekip yüzmeye gideceksin.
Ay bitmiyor!
Paran olmasi gerekiyor, sabrin olmasi gerekiyor, vaktin olmasi gerekiyor, berbere gitmen gerekiyor, dip boya yaptirman gerekiyor, manikür, pedikür, sonra aileni ihmal etmemen gerekiyor, varsa kedinle günde en az bir saat sarmas dolas olman gerekiyor, onun sagligi,senin sagligin, evin bakimi, onarimi, arabanin durumu... Ee ne oluyor? Suçluluk ve vicdan azabi içinde kivraniyorsun. Sürekli bir yerlere yetismeye calisiyorsun. Beceremiyorsun. Hepsinin altindan kalkmaya çalisinca da... Toptan çuvalliyorsun! Iyi bir is mi çikardin, patronun "Bugün amma da çirkinsin!" diyor. Güzel mi görünüyorsun, bu sefer isinde "low profile" oluyorsun. Evin güzel mi oldu, ha ha ha parasiz kalıyorsun. Tam kendini iyi hissediyorsun, bu sefer de sismanlamaya basladigini farkediyorsun.
Ben kaçmak istiyorum! Ben çiglik atmak istiyorum. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...
Öyle degil iste. Istiyor. Insan herseyi istiyor. Hem de ayni anda... Nedir bu hersey ?
Yaptigin isi, iyi yapmaya çalisacaksin.
Kafa patlatacaksin.
Uyduruk kaydirik olmamasina ugrasacaksin.
Bu yeterince zor zaten.
Sabah aksam isle yatip kalkman gerekiyor. Ama iste an geliyor, o da insani kesmiyor. Insan, yatagina is disinda, baska seyler de almak istiyor! Ee peki, (asik oldun) oldun diyelim. Sanki bir iliskiyi yürütmek kolay? O da inanilmaz emek istiyor. Diyelim ki, iyi gidiyor.
Sükrediyorsun. Ama bu sefer ne oluyor? Iki kisilik bir dünyada Küçük Prens ve Küçük Prenses olarak yasamaman gerekiyor. Sosyal hayatin da olacak. gideceksin, dostlarinla, arkadaslarinla vakit geçireceksin.
Peki anladik, onu da yaptin. Ama kendini de beslemen gerekiyor. Ruhunu yani.
Okunacak kitaplar, gezilecek sergiler, izlenecek filmler var. Ne yazik ki is, ruhla da bitmiyor. Bütün bunlari yaparken bakimli ve güzel olmak icap ediyor. Ee 30 yasindan sonra da iyi durabilmek için epey bir çaba gerekiyor. Spor yapacaksin spor! Yine fedakarlik: Ya sabahin köründe kalkip bir saat yürüyeceksin ya da is çikisinda herkesi ekip yüzmeye gideceksin.
Ay bitmiyor!
Paran olmasi gerekiyor, sabrin olmasi gerekiyor, vaktin olmasi gerekiyor, berbere gitmen gerekiyor, dip boya yaptirman gerekiyor, manikür, pedikür, sonra aileni ihmal etmemen gerekiyor, varsa kedinle günde en az bir saat sarmas dolas olman gerekiyor, onun sagligi,senin sagligin, evin bakimi, onarimi, arabanin durumu... Ee ne oluyor? Suçluluk ve vicdan azabi içinde kivraniyorsun. Sürekli bir yerlere yetismeye calisiyorsun. Beceremiyorsun. Hepsinin altindan kalkmaya çalisinca da... Toptan çuvalliyorsun! Iyi bir is mi çikardin, patronun "Bugün amma da çirkinsin!" diyor. Güzel mi görünüyorsun, bu sefer isinde "low profile" oluyorsun. Evin güzel mi oldu, ha ha ha parasiz kalıyorsun. Tam kendini iyi hissediyorsun, bu sefer de sismanlamaya basladigini farkediyorsun.
Ben kaçmak istiyorum! Ben çiglik atmak istiyorum. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...
