- 24 Şubat 2021
- 1.009
- 1.787
- Konu Sahibi lotuscicegii
- #1
Hemşireyim tahmin edeceğiniz üzere aslında çok yoğun ve yorucu bir işim var. Eşimde nöbetli çalışıyor. Bir oğlumuz var elimizden geldiğince vakitlerimizi onunla geçirmeye çalışıyoruz. Okuldayken yine gündüz boşsam birşeyler yapabiliyordum arkadaşlarımla ama yazın çocuk evde olduğu için onu bırakıp pek gitmek istemiyorum çünkü haftada en az bir iki gece ayrıyız zaten.
İş yerinden samimi olmak sürekli dışarıda plan yapmak isteyen birkaç kişi var. Onlarda evli çocuklu bu arada. Etkinlik anlayışlarımız biraz farklı. Çocuklarla gidilecek yer vardır gidilmeyecek yer vardır. Götürülmeyecek ortamlara bile ısrarla çocuklarını götürüp onlar durmayınca da kızıp bağırıyorlar bende rahat edemiyorum. Sonra bana vicdan yaptırıyorlar ben götürmüyorum diye kötü anne oluyorum onlar hem yanlarından ayırmayıp hem bağırıp çağırınca iyi anne oluyorlar. Eve davet ettiğim zamanlarda da bu durum böyle. Başım ağrıyor geldiklerinde. Madem dışarıya çıkmak istiyorsunuz o zaman bir iki saat bırakın dimi? Kısacası insan ilişkilerine benim enerjim yetmiyor bunu açık bir dille de ifade ettim ama bu seferde küsüyorlar trip atıyorlar. Geçen gün şehirdışından bir arkadaşım geldi dışarıda yemek yedik. İş arkadaşımdan biriyle karşılaştık bana küstü başkasıyla gidiyormuşum dışlanmış hissetmiş. Nasıl bir yol izlemeliyim sizce? Ben iş yerinde iyi olalım ama sonrasında vakitlerimizi ailelerimize ayıralım istiyorum tabiiki arada sırada etkinlikte yapabiliriz ama her hafta bu mümkün değil ki. Ben mi haksızım sizce? Çalışan hanımlar iş arkadaşlarınızla her hafta bir plan yapıyor musunuz? İş dışındaki arkadaşlarımla arada sırada görüştüğümüz için bu durum beni rahatsız etmiyor. Ama iş yerinde zaten bütün gün birlikteyiz sırf arabam var diye pikniğe götürmek zorunda da değilim kimseyi bence. Ve götürmedim diye küsülüyor. Biraz kısıtlanmış hissediyorum kendimi. Bencil miyim bilmiyorum. Yada tembel. Çünkü bakıyorum insanlara benim bu kadar kaosa enerjim yetmiyor
İş yerinden samimi olmak sürekli dışarıda plan yapmak isteyen birkaç kişi var. Onlarda evli çocuklu bu arada. Etkinlik anlayışlarımız biraz farklı. Çocuklarla gidilecek yer vardır gidilmeyecek yer vardır. Götürülmeyecek ortamlara bile ısrarla çocuklarını götürüp onlar durmayınca da kızıp bağırıyorlar bende rahat edemiyorum. Sonra bana vicdan yaptırıyorlar ben götürmüyorum diye kötü anne oluyorum onlar hem yanlarından ayırmayıp hem bağırıp çağırınca iyi anne oluyorlar. Eve davet ettiğim zamanlarda da bu durum böyle. Başım ağrıyor geldiklerinde. Madem dışarıya çıkmak istiyorsunuz o zaman bir iki saat bırakın dimi? Kısacası insan ilişkilerine benim enerjim yetmiyor bunu açık bir dille de ifade ettim ama bu seferde küsüyorlar trip atıyorlar. Geçen gün şehirdışından bir arkadaşım geldi dışarıda yemek yedik. İş arkadaşımdan biriyle karşılaştık bana küstü başkasıyla gidiyormuşum dışlanmış hissetmiş. Nasıl bir yol izlemeliyim sizce? Ben iş yerinde iyi olalım ama sonrasında vakitlerimizi ailelerimize ayıralım istiyorum tabiiki arada sırada etkinlikte yapabiliriz ama her hafta bu mümkün değil ki. Ben mi haksızım sizce? Çalışan hanımlar iş arkadaşlarınızla her hafta bir plan yapıyor musunuz? İş dışındaki arkadaşlarımla arada sırada görüştüğümüz için bu durum beni rahatsız etmiyor. Ama iş yerinde zaten bütün gün birlikteyiz sırf arabam var diye pikniğe götürmek zorunda da değilim kimseyi bence. Ve götürmedim diye küsülüyor. Biraz kısıtlanmış hissediyorum kendimi. Bencil miyim bilmiyorum. Yada tembel. Çünkü bakıyorum insanlara benim bu kadar kaosa enerjim yetmiyor
İnsanlar çünkü sınır çizilmesine alışkın değil.