intihar etmekten başka çarenin kalmaması

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Üniversite sınavına hazırlanıyor musun? Eminim 4 ay dişini sıkıp daha dayansan üniversitede ailenden uzakta mutlu olursun

18 yaşındaymışsın daha çok gençsin. Herkes şanslı olamıyor malesef bir çoğumuz sıkıntılarla büyüdük önemli olan kendimiz için güzel şeyler yapabilmek, bu bataklıktan kurtarmak. Üniversiteye çalış, hayallerin olsun. Bu süreçte kulaklarını kapa sadece geleceğini düşün.

Vallaha bir zamanlar senin gibi hissediyordum. Simdi mutlu bir evliligim ve cocuklarim var. Sakın bir delilik yapma. Kendi hayatini kurmaya calis. Gerisi boş.

K Kazen Mune

Ben de en çok dedemi severdim.
Aile içi şiddetin ne demek olduğunu çok iyi bilirim o sebeble sakin ol ve okul hayatına odaklan.
Bu hayattan ölerek gitmek yerine cabalayarak, bir yere gelerek kurtulmaya bak

intihar çözüm değil.
Daha çok gençsin.
Yazık etme.

bir insan kendi kulağına nasıl sertçe vurabilir ben hala ordayım

Ha bak bu arada bunları yaşayan ne ilksin ne de son.
40 yaşındayım ama çocukluğum hala travmamdir

Hala ailenin en sevilmeyen ve kararına saygı duyulmayan çocuğuyum.
Evlendim bu sebeble tek çocuk yaptın sadece.
Çocukluğum bok gibidir.
Tek özlediğim arkadaslarimla geçirdiğim mutlu zamanlarım sadece.

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

Tedavi olmalısın. Bunlar çok sağlıksız düşünceler ve yaşın 18. Hayatta daha hiç birşey görmemisin. Bizde el bebek gül bebek büyümedik herkes öyle büyüse keşke ama bazıları sanşsız oluyor malesef bu konuda. Onun üstünden neler geçti daha ne kötülüklerle karşılaştıkta bir kez olsun Allahın verdiği cana kıymak aklımıza gelmedi. Lütfen bir sağlık kuruluşundan yardım al. O zaman kendini aslında başkasının değil kendin sevmen gerektiğini öğreneceksin.

Ah 18 yaş. O kadar toysun ki elindeki en önemli olan şey “yaşamak”. Önünde akıp giden bir hayat var, madem 18 sene boyunca bunları yaşadın buraya kadar geldin şimdi pes demen elindeki en değerli ve sadece sana ait olan yaşamı kaybetmen neyi değiştirecek sanıyorsun? Ailene olan nefretin kendine olan nefrete dönüşmüş. Ben senin yaşlarında ve seninle benzer hayatlar yaşayan bir avuç hap ile intihar etmeye kalkıp ambulansla hastaneye götürülen gençler biliyorum. O gençler daha ambulansa bindikleri an pişman oluyorlar biliyor musun, bedenine organlarına verdikleri zararla kalıyorlar. Ölmek çare sanıyosun çok yanılıyosun. Hayatının iplerini ele alabilirsin, ailenden kurtulabilirsini, sana verdiği tüm zararları yok edebilirsin yaşıtların gibi mutlu olabilirsin

Önünde daha çok uzun yıllar var, çok gençsin ne güzel 18 yaş bütün hayallerine kavusabilirsin . Okursun ,mesleğin olur, paranı kazanir ayrı eve çıkarsın,eğer istersen hayatın çok güzel olur

Yaşadıklarımı anlatsam oturup bana ağlarsın emin ol
Ama Şuan musmutlu bi yuvam eşim çocuklarım var
Ailem hala ilgisiz alakasız normal aile standartlarına asla uymuyor ama alıştım artık uzağım Allahtan..
Geçecek sabret bekle.
İntihar asla bir çözüm değil çaban ve azminle okuyup o evden çıkacaksın her şey bitecek.

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

Merhaba, anlattıkların bir insanın yaşayacağı en ağır şeylerden biri. Herkesin sınandığı bir durum var elbet. Ancak bu sorunların büyüklüğü aynı zamanda senin de gücünü gösterir. Doğduğumuz aileyi değiştiremiyoruz evet. Ancak geleceğimizi biz çizebiliyoruz. Bu şekildeki bir yaşamın tersine ilerleyen yaşlarında kendi mutlu aileni kurmak için çabalayabilirsin. Lütfen beni yanlış anlama. Sana akıl vermiyorum. Sadece mutlu olman için çarenin kendinde olduğunu göstermeye çalışıyorum. Şöyle bir söz okumuştum. "Çaresizseniz çare sizsiniz." Senin yaşadıklarından bağımsız olarak ben her zaman umuda inandım. Umut her zaman vardır. Er ya da geç günümüzü aydınlatır. Yeter ki biz bizi biz yapacak şeylere sarılalım ve oradan ilerleyelim. Şöyle bir resim görmüştüm. Taş duvarın ortasında açan yeşil bir filiz. Umut bundan daha güzel anlatılamazdı. Eminim senin hayatında da gün gelecek yeşil filizler açacaktır. Bir ayın on beşi karanlıksa on beşi de aydınlıktır. O yüzden umut hep vardır. Gelecek yaşlarında sana bu zulmü gösteren insanlarla beraber yaşamak zorunda değilsin. Yaşın büyüdükçe kendi mutluluk çizgini çizecek gücüde umudu da umarım kendinde bulursun.

brenburalarda .!.:

merhaba kızlar az önce üye oldum ve sizle bir derdimi paylaşmak istedim içimdekileri dökmek istedim hayatımı anlatmak istedim olur ya birileri belki okur da kendi dert ettiği şeyin belki de ne kadar önemsiz olduğunu anlar bir faydası dokunur belki
18 yaşına 2 3 ay önce girdim ve 18 yıllık hayatımda bir kere değerli hissetmedim sevmek sevilmek nedir bilmem bunlara çok yabancıyım kavga dövüş hakaretlerle büyüdüm hep kısacası hiç yüzüm gülmedi aile kavramı tam olarak nedir bilmem annesiyle babasıyla kardeşiyle can ciğer olanlara çok imrenirdim hep artık o da kalmadı hissiyat denen şeyi kaybettim zamanla yani çok zor bir çocukluk geçirdim nasıl anlatsam bilemiyorum ama çok erken olgunlaştım yaşıtlarım gülüp eğlenirken oyuncaklarıyla oynarken ben geceleri sessizce kimse duymasın diye odamda ağlıyordum geçenlerde günlüğümü buldum 2016 ve 2017 nin yılbaşlarında yazılmış inanın o kadar ağladım ki okurken o çocuğun ben oluşu da ayrı etkiledi tabi
öfkemi kusmuşum insanlara söyleyemediğim her şeyi dökmüşüm bir de beni en çok ağlatan 2016 2017 yılbaşı gecelerinin ikisinde de inşallah sabaha uyanmam Allahım ne olur bir gün beni kanser et kurtulamayım ben çok yoruldum beni yanına al tarzı cümleler bunlar o yaştaki bir çocuk için çok ağır şeyler nasıl atlattım bilemiyorum
ben bir kere annemden babamdan abimden ilgi sevgi görmedim hep benle dalga geçer gibi konuşurlardı hep bana bağırıldı bir kere yavrum denmedi bana canım bebeğim kızım aşkım bitanem çocuğum bakın ben bunları hiç duymadım kimseden onun yerine iğrenç itamlar.. sizden ricam kendiniz değerlendirdiğinizde o kadar da kötü değilmiş ailem diyosanız değerini bilin
bazı anılar anlatsam belki daha iyi anlaşılır durumum
şöyle söyleyim bana ne kadar kötü davranılsa da ben gidip onlara sarılırdım sevilmeyi beklerdim 8 9 yaşlarında durum böyleydi sonra hangi olayla körüklendi bu olay tam hatırlamıyorum ama ben her sinirlendiğimde gizlice kafamı duvara vurmaya başladım nedenini gerçekten bilmiyorum ama beni asla anlamıyolar dinlemiyolardı ben de kendimi ifade edemedikçe alınla saçın birleştiği yere 7 8 kez sertçe vuruyodum ve geçiyordu garip bir şekilde şu an oraya vurduğumda sadece o nokta acımıyor hiçbir şekilde hisseddemiyorum sinirler öldü sanırım uzun bir süreçti her neyse tabi benim hiç haberim yok aynaya falan bakmıyorum veledin tekiyim ne anlarım orana burana bak bi baktım saçın orası yuvarlak boşluk şeklinde kalmış baya kel olmuşum bir gün bunu anneannem fark etti zaten anne demeye utanıyorum o kadın ilgilenmediği için göremez saçımı bile kendim yapıyodum anneannem dedi ki işte hiih ne olmuş burasına sarımsak sür kızım işte saçkıran olmuş falan halbuki vurmaktan oluyodu anne olacak kadın da pek umursamadığı için konu kapandı
bir gün bir şey oldu dayanamdım anne olacak kadının karşısında duvara vurdum 3 4 kez sonra bu kadının kafasında her şey oturdu birden bana bağırmaya başladı sen deli misin aptal deliler böyle yapar bir hakaretler gözüme nasıl bakıyor varya halbuki ben isteyerek yapmıyorum bir de buna delirdim gittim 15 20 defa odamda vurdum sinir krizi geçirdim beni anlamıyolar diye bu olaydan 4 5 gün sonra ilkokul hocam( anne baba olacak insanlardan daha çok severdim) zeki bir kadındı ki birden kafayı duvara vurmayla ilgili bir konuya bağladı anlattığı şeyi ve dedi ki bunları dediller yapar arkadaşlar.. benim orda şartaller koptu kafamda her şey oturdu bu kadın beni hocaya söylemiş resmen şikayet etmiş ya o kadar cahil bir kadın ki hocama söyleyerek korkutacağını sandı beni sanki bir suç işledim bir rahatsızlık bu bunu anlayıp biz nasıl bu hale getirdik bu çocuğu demek yerine bunları yaptı ya o gün başladı her şey inanın odamdan çıkmadım daha çok vuruyorum kafamı artık acıyor yani mutfakta kimse yokken ekmek yiyip ve su içiyodum berbat günlerdi yani lanet olsun böyle anne babaya daha o kadar çok şey var ki anlatmak istediğim şimdiden yoruldum
kısacası ben hep değersiz hissettirildim kendimi bile sevemiyorum 1 saat önce et mutfağa gittim et yapmışlar yemişler bir parça bile kalmamış dedim ki baba lakaplı adama dışarı çıkıcaksan hani gece vakti genelde tantuni olur diye alabilir misin dedim ovvv duymadığım kelime kalmadı bakın nasıl bağırıyor sokakta duysam polisi ararım yok ben gidecem dışardan sana onu bunu alcam öyle mi allah belanı versin dedi ben de istemiyorum tamam sakin dedim yok yok gidecem alcam dedi bağırarak o kadar bağırdı küfürler etti şaka gibi yok dedim istemiyorum lütfen kapıyı kapattım kapıya vuruyor rezil ettin beni allah belanı versin köpek kadın falan neler diyor beni öyle kötülüyor ki komşular bile benden nefret ediyor aşağılayıcı bakışlar, dalga geçmeler benim suçum neydi diyerek geçti hayatım Allah beni öyle bi şeyle sınıyor ki kalbim o kadar hassas ki aslında yediremiyorum yemek olmadığı için bir ekmek arası istedim diye bana bağırdı küfürler etti en çok da köpek kadın demesi mahvetti keşke köpek kadar olabilsek oturdum ağladım allah belanı versin geber artık geber diye elimi yüzümü kulağımı öyle bi tokatladım sinir krizi geçirdim ben 10 yaşlarımdan beri ölmek isteyen biri olarak hiç son 1 yıl kadar zorlanmamıştım inanın keşke bir uçurum olsa şehirde de düşünmeden atlasam çünkü psikolojim gerçek manada bozuldu borderlineim var öfke nöbetleri geçiriyorum kendime zarar veriyorum olay yaşandıktan sonra kendimi öldüresiye dövdüm ağlayarak biri görse şiddet görüyorum sanar kulağım şişmiş yüzümde darbe izleri var o an kontrolsüzlükle bıçak alıp bacağımı da çizdim karnıma saplasam ölmeyeceğimi bildiğim için onu yapmaya cesaret edemiyorum yani o kadar yıprandım ki dostlarım benim için tam anlamıyla yaşamak için ufacık bir sebep kalmadı otobüs bileti aldım gidiş var dönüş yok :) yani dostlar kısaca intihar düşünüyosanız ama ufak bir tedirginlik yaşayıp üzülüyorsanız bu iş olmaz kendiliğinden geçer biraz zaman verin he benim gibiyseniz hak veririm
yok her şeyin bi çözümü varmış yok bilmem ne ya bırakın bunları bi kere anlattıklarımın yüzde 1 ini yaşamamış insanlar akıl veremez bana hocam bazı insanların kurtarılma şansı vardır yok sevgilim benden ayrıldı falan bunlar fasa fiso abi bakın ne diyorum size ben hayatı yaşamamışım sevilmemişim nasıl bir insan sevilir öğrenmemişim onun yerine nefreti öğrendim zorla anlıyo musunuz eliniz kolunuz ayağınız sandalyeye bağlı sizden yürümenizi istiyolar bırakın arkadaşlar benim hayatım kalmamış bitmiş dost acı söyler benim dostum da benim çok üzülüyorum kendime öldüğümü hayal edip ağlıyorum o odanın kapısı açıldığında o yatakta yatan kız birdaha gelmeyecek kendime ağlayan yine benim üzülüyorum çünkü suçum yokken yaşadıklarım beni ölüme götürdü sonuçta
şu anda gözleer doldu hemen ddehjıok ne ağlağım ya siz güçlü olun bu hayatta tek bir insan sevebildim o da rahmetli dedem herkesten iyi davrandı bana güldürdü beni 5 yıl oldu gideli 21 aralık en uzun gecede gece vefat etti benim dedem canım dedem bıraktı beni en çok da onun yanına gidip şikayet etmek istiyorum herkesi , çaldılar çocukluğumu habersiz dede ,ben de yanına geldim demek istiyorum inanın benim kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı ve kendimi buraya hiçbir zaman ait hissetmediğim için gidiyorum merak eden olursa burdan daha mutlu olacağımı inanıyorum dedemin yanına gidiyorum sonuçta bu da burda benden bir anı kalsın hayat benden çok şey aldı bir şey katmadı üzücü bir son ben de istemezdim böyle olmasını ama inanın öyle bir mutluluk var ki şu an 20 kilo hafiflemiş gibiyim bitecek ya bu dünyayla bağlantım ondan sanırsam :) neyse dostlar hep mutlu olmaya çalışın sizin için bi çaresi varsa bir umut görüyosanız hayata tutunun eğer yok diyosanız uzun süreli bir düşünce ise bu benimki gibi size kalmış teşekkürler şimdiden sonuna kadar okuduysan sağlıcaklakalın hoşçakalın

Genişletmek için tıkla...

Hayat daha yeni başlıyor , kazan bir okul , basıp gidersin şehir dışına , yaşarsın gönlünce , sıkma canını

seni çok iyi anlıyorum,yaşamaya gücün bile kalmamış , senin gibi bu acılardan geçmiş çok insan var bunlardan biri benim emin ol , sadece hayat bugünden ibaret değil elbet bir gün her şey değişecek , yeter ki yarına olan ümidin ve inancın olsun , yoksa bile diri tut , yaşayacak daha çok güzel günlerin var , henüz yaşayamadığın .. bu yüzden sabret ve kolayı tercih etme , inan bana hep böyle devam etmiyor , sana buradan sarılıyorum , ne kadar destek olurum bilmiyorum ama yalnız değilsin

21 yaşına gelene kadar sürekli ölmek isterdim. Her insan intiharın eşiğine gelmiştir muhakkak gerek düşünce gerek eylemsel olarak. Bu korkulacak bir şey değil. Önemli olan üstesinden gelmek. Derin bir nefes al ve değerinin farkına var. Burdan konuşması kolay gelir ama bu süreçten geçtik ve sapasağlam hayata devam ediyoruz.

Zor ve yıpratıcı şeyler yaşamışsın doğru. Hayatının bundan sonraki kısmının hatta gelecek senenin bile kötü olacağının garantisi yok ki. Belki iyi bir üniversite kazanacaksın, bambaşka bir şehirde çok güzel dostlukların muazzam bir hayatın olacak. Belki 5 sene sonra çok başarılı bir iş insanı olacaksın. Belki gelecek ay hayatının aşkıyla tanışacaksın.. güzel günlerin geleceği umuduyla tutun hayata.
Çocuklukta herkes ailesine mahkum ama reşit insanların berbat ailelerine katlanma mecburiyetleri yok ki. O cendereden çıkmak senin elinde. Mücadele et.

Bu yaşlar çok tehlikeli yaşlar benim babam da hem beni hem annemi senelerce dövdü kapıları attı soğuklarda kadını defalarca aldatip bizi soğukta karda kapıya atardı babam gerçek bir ruh hastası annem de eleştiriye bayılan narsist bir kadın 18 yaşlarında kolumA faça atmak inanılmaz zevk verirdi şu an bütün kollarım harita gibi ama o kadar utanıyorum ki şu an evliyim çocuğum var Allah'a şükür mutluyum kendi evim var ve o zamanlar benim de tek dileğim intihar etmekti 19 yaşında ilk gelen görücü ile evlendim lisede okul ikincisiydim ama okumadım şu an eşim çok şükür arkamda tekrar üniversiteye hazırlanıyorum hayallerim var ideallerim var asla pes etme her gecenin bir gündüzü vardır

Bestiee .!.:

seni çok iyi anlıyorum,yaşamaya gücün bile kalmamış , senin gibi bu acılardan geçmiş çok insan var bunlardan biri benim emin ol , sadece hayat bugünden ibaret değil elbet bir gün her şey değişecek , yeter ki yarına olan ümidin ve inancın olsun , yoksa bile diri tut , yaşayacak daha çok güzel günlerin var , henüz yaşayamadığın .. bu yüzden sabret ve kolayı tercih etme , inan bana hep böyle devam etmiyor , sana buradan sarılıyorum , ne kadar destek olurum bilmiyorum ama yalnız değilsin

Genişletmek için tıkla...

tam olarak gücüm kalmadı inanın intihar etmek için bir şans verilseydi şu an bunları yazamayacaktım hayat bi şekilde engel oluyor ufacık bir istek olsa motive olsam devam edicem sayısal öğrencisiyim derece isteyen biriydim 1 hafta 10 gündür bu düşüncelerle geçince adamakıllı çalışamadım onun stresi insanı bitiriyor birleşince ortaya bunlar çıktı bütün yapılan yorumları da okudum iyi geldi ama kurtulmak için o istek geri gelmiyor ufacık bir ümidim kalmadı inanasım gelmiyor ama tükenmiş hissediyorum böyle devam etmediğini biliyorum ama zaman akıyor çok az kaldı sınava umarım bi şekilde geri dönerim hayata teşekkür ederim yorumunuz için yalnız olmadığımı hissettim az da olsa :)