insana keşif yolculuğu

Hayatımıza internet girdikten sonra yaşamımızda yeni bir kapı açıldı.
Her ne kadar hala internet üzerinden iletişimi kabullenmekte zorlananlar olsa da geleceğin dünyasında internetin iletişim aracı olmaktan daha çok şey ifade edeceğine inananlardanım…

Bu gün sadece ilk adımlarımızı attık. Ben düşündüğümde birçok şeyi internet ile keşfettiğimin farkına vardım. Özellikle insana keşif yolculuğumun başlangıcıdır internet!

Önçe çet girdi hayatımıza. Derken kendimizi arkadaş arama sitelerinde bulduk. Ve orada tanıttık kendimizi, korkusuzca, çekincesizce, en güzel yanlarımızla ve gizlediğimiz kusurlarımızla.

Orada yeni insanlarla tanıştık, kusursuz ve güzel (!) insanlarla. Sevgi dolu, sevgi arayan, ilgi bekleyen insanlarla…

Ben de böylece arkadaş bulma(!) sitelerinde meraklı bir kedi edasıyla seyahate çıktım. Orada dolaştıkça zamanla gördüm ki, herkes kendisini, görmek istediği kişilik gibi tanıtıyor. Bir gün de orada kendisini tanıtmak yerine yorum yapan bir erkeğin yazısı dikkatimi çekti:

“Bu sitelerde gördüğüm kadınların hepsi de ideale yakın kadınlar. İyi ama gerçek hayatta nerede bu idealler?” diyordu.

Kendisini anlatmamıştı bile…

İşte benim uyanışım da o zaman başladı. Artık arkadaş aramıyor insanların içlerine doğru yol alıyordum, bana aralanan kapılardan olabildiğince girmeye çalışıyordum.

Küçük küçük ip uçları veriyordu insanlar bana. Gördüm ki gizlenenler, daha sorunsuz, daha çok kendilerini sevenlerdi. Ama çoğu da, başkalarının kendilerini görmek istedikleri gibi görünüyorlardı. Belki de farkında olmadan kendi içlerindeki güzelliklerin keşfedilmesini bekliyorlardı…

Aslında karşı cins ile hoşluklar yaşamak isteyen bu insanların çoğu konuşmaya da hasret insanlardı.

Denemek istedim, onlara inandığımı belli ettim, dostça yaklaştım, sızlandım, cilve de yaptım, kapris de, kusurlarımı saklamadan, hiç gizlenmeden… Ve merakları uyandı, sordukları sorulara açıkça cevap verdim… Ben kusurlarımı anlattıkça onlar da açıldılar… Bir derya gibi uçsuz bucaksiz dünyalarının kapılarını birlikte açtık. “Kusurlu’’ bir insan buldukları için onlar da artık ‘’kusurlarından” korkmaz oldular, kusur dedikleri özellikleriyle barıştılar ve içlerindeki güzellikleri keşfettikçe, inandıkça güzelleştiler.

Ben de onlarla konuştukça öğrendim: Her insanın içinde yumuşak bir yer olduğunu…

Elbette hiç karşılaşmadığım ve belki de hiç karşılaşamayacağım insanlarla her şeyi paylaşmak kolaydı. Ama bir gün sevmediğim insanlar aklıma geldi ve kendi içime döndüm. Önyargı dedikleri şeye ben de sahiptim. Sevmediğime karar verdiğim insanlara biraz daha yaklaşmaya çalıştım.

Gerçekten zordu…

Tanımadığım insanlara gösterdiğim hoşgörüyü yakınımdakilere göstermekte zorlanıyordum. Belki gurur, belki de yenilgilerimi kabullenememek beni tutuyordu.

Biraz gayret, dedim …Biraz gayret… Çok başarılı olduğumu söyleyemem. Ama en azından yeni tanıştığım insanlarla konuşurken onlara ne kadar değer verdiğimi belli edebiliyorum, empati kurmakta zorlanmıyorum, böylece karşımdaki rahatlıyor, kendini benim gözlerimle gördükçe de özgüveni yerine geliyor ve komplekslerini unutabiliyor. En azından bunun mümkün olduğunu görerek ben de kendimi biraz daha seviyorum.

Bir insanı tanımanın ne kadar zor olduğunun da farkındayım, çünkü biz çevremizdeki insanlardan, gördüklerimizden, yaşadıklarımızdan etkilendikçe farkına varmadan sürekli değişim içindeyiz. Bedenimiz bile her yıl hücre hücre yenileniyor!

Yani, geçmişte bizi yaralayanlar gelecekte aynı insanlar olmayacaklar, kuşkusuz yaşananları unutmayacaklar ama, neden biz olanları unutmayalım, unutturmayalım!

Yaşam bizim eserimizdir, şans gibi, rastlantılar gibi faktörlere rağmen, olumlu düşüncenin ne kadar işe yaradığını da bilenlerdenim.



alıntıdıra.s.