hikayemi kısaca anlatmak istiyorum amacım benim yaptığım hataları başkaları yapmasın biliyorum kimse bana destek olmayacak ama ben yine de içimdekileri dökücem. bundan bir sene önce herşeyden cok sevdiğimi sandığım insanla tanıstım onu kendimden cok sevdim . aileme yalan söyledim evden para çaldım onun için işe girdim çalıştım tatile gidebilmek için sırf. en özel şeyi ona hediye sundum birlikte olduk. ben mutlu olur sanırken o da istemesene rağmen beni azarladı kırdı kalbimi. her kavgada ağlattı ben hep özür diledim ne derse yaptım en ufak kötü sözüm olmadı . bir kere bıraktım tam anlamıyla pişman oldu ağladı kıymetini kaybedince anladım dedi. dedim ki senin yerine kim olsa mumla arar beni. ama kıyamadım ben o gözyaşlarına affettim. daha sonra ailesiyle tanıstım evlerine gidip gelmeye basladım annesiyle cok iyi anlaşıyordum ayağı kırılmıştı ona baktım yemek yaptım okuldan cıkıp akşama kadar evlerinde oturdum.her neyse bu yaptıklarımdan pişman değilim aslında pişmanlığım çok sonra. bu insan her türlü beni ve ailemi eleştirmeye başladı . dıs görünüşüm olsun aile yapım olsun ağzına söyler hale geldi kırıldım içime attım ve birgün patladım. artık herşey bitti gözüyle bakıyordum son olay burnuma piercing taktırmam oldu . gördüğü anda iğrencsin sen zaten çirkinsin iyice kötü olmuşsun gibi laflar söyledi. sustum evet sadece sustum ... amacım anne babamınki gibi mutsuz bir evlilik değildi ben mutlu olacaktım cocuklarımı cok güzel yetiştirecektim. bu kişi ünv hazırlıkta ben 2. sınıfım ve öğretmen olucam Allah izin verirse hem kişilik yönünden bana uygun değil hem gelecek. ben 4 yıl doğuya gidicem onun için çırpınıcam herşeyi ben yapıcam o hep hazıra konacak . bunu ona söyledim sen benim kocam olacak kişi değilsin dedim.
beni üzen asıl hikaye tam da burda baslıyor. gel-gitlerimin olduğu sıralar faceden biri ekledi . beni geçen seneden tanıyormus suan öğretmen ve baska şehirde.hep izlemiş beğenmiş beni derken konusmaya basladık bundan sonraki yasamında ciddi birşeyler aradığından bahsetti. günlerce konustuk sohbet ettik ve birbirimizden hoslandık zaten sallantıda olan hali hazırdaki ilişkimi bitirdim sahte gözyaşlarına bu sefer kanmadım tamam herseyi onla yasadım ama onun kölesi değildim.
öğretmen dediğim bekaret konularna önem veren biriydi onun için olmazsa olmazdı beni cok kıskanıyordu eski sevgilimle elele tutusmus olma ihtimalim bile onu çileden çıkarıyordu . ona bakir olduğumu söyledim evlenirken diktiririm dedim. daha sonra yine birgün eski sevgililerimden bahsederken cok bunaldığımı bitirmek istediğimi söyledim. çünkü ben daha herşeyi ayan beyan anlatmadan sinirlenip trip yapıyordu . ben sadece su kadar cıktık duzgun bırıydı ama anlaşamadık demekle yetinmeme rağmen....
sonra bu ilişkiyi de noktaladım daha basındayken dön dedim kendime. o ısrarla beni sevdiğini vazgeçmeyeceğini söyledi ve ben ona onun istediği gibi biri olmadığımı onun karısı olmaya layık olmadığımı söyledim çünkü o da kimseyle birlikte olmadığını söylemişti. inanamadı önce. yalan bu olamaz sen soğutmak için yapıyorsun dedi . keşke yalan olsa dedim ve en yakın arkadasımı arayıp sordu o da anlatmıs. arkadasım da onaylayınca yıkıldı perişan oldu vazgeçemem belki kabullenirim dedi . sen istesen de ben istemem ben yaşadığım şeyin bedelini ödemeye mahkumum dedim.
ve arkadasımı arayıp onla daha da konusmus benim kültürümde böyle birşey yok bunu kabullenemem demiş bugun msn e çağırdı kamera açtık seni seviyorum ama yapamam dedi bende haklısın dedim ve o da bakir olmadığını itiraf etti. senin gibi geniş düşünen biri olacak seni sevecek üzülme senin üzgün olduğunu bilmek beni mahvediyor dedi . ne diyebilirdim ki... bu şubat tatilinde yaşadığım şehire gelicekti beni görmek için ailesinin yanında durmayıp benim için gelecekti onca yolu. olmadı ... ona atkı örüyordum annem bile benim için böyle birşey yapmamıştı dedi. ama ben onu gerçek hayatta bir kere bile göremedim .
azıcık görüşmemize rağmen sanki mutluluğu hakediyormusum gibi hissettir şarkılar söyledi gözlerime baka baka. mesafeler önemli değildi ben ona sadık olacaktım. karısı olacaktım okulum biter bitmez evlenecektik. ileriyi düşündük.ama olmadı. sizce onu yine de görmeli miyim . benim yaşadığım şehire gelse atkısını versem düzgünce anlatsam herşeyi nasıl geçmişim olduğunu sadece sevdiğimle olduğumu yanlıs birşey olmadığını bundan sonra düzelmek istediğimi pişman olduğumu gözlerine bakıp söylemeli miyim ne olur bir akıl verin
istiyorum ki görsün gözlerimde mahvolmus bir hayatı elimden tutsun kaldırsın yada dönüp gittiğinde o gözleri bir daha unutamasın....
karısık anlattığım için özür dilerim okuyanlara teşekkür ederim
Bence karşısına çık, seni görsün ve vicdan azabı çeksin. En güzeli de sana aşık olsun o söylediklerini birer birer yutsun. Ama sen sen ol SAKIN BARIŞMA! Bu ona bir ders olsun, hayatı boyunca insanları kendi çerçevesine göre yargılamamayı öğrensin, adam olsun...
utanmazlık..
