Merhabalar Hanımlar,
Her yolu denedim ama bir çözüm bulamadım, belki farklı bir fikriniz olur ya da sadece dertleşiriz diye derdimi paylaşmak istiyorum.
Kız kardeşim benden 10 yaş küçük. Ben her zaman kendi başının çaresine bakan çocuktum ve aileme hiç yük olmadım maddi manevi...
Okurken bursum vardı her zaman, bir ara boşandığımda benle ilgili 35 senede bi kere üzülüp sıkıntı yapmışlardır o kadar...sonrasında zaten çok daha iyi bir evlilik yaptım ve o konuda da kalpleri ferahladı.
Ben onlara ne denli yük olmamaya üzmemeye çalıştıysam, kardeşim sürekli sıkıntı yarattı onlara. Başını derde sokmalar, gereksiz masraflar çıkartmalar, sürekli hoşnutsuz davranması, şehir dışında okudu üniversiteyi her eve geldiğinde evde kaos yaratmalar....
Bu coronada okulu Mart ayında kapandı ve tası tarağı topladı o zamandan beri annemlerde...
annemin de babamında sağlık soruları var, evdeki bu sürekli kaos ortamında iyice gerilmiş durumdalar. Babam 2 ay önce arayıp telefonda bize çok çektiyor evde ne olur okulu bitti bir an önce iş bulup evden gitmesine yardımcı ol diye adam resmen isyan etti...
Biraz ortamı yumuşatmak biraz da tatile başka bir yere gidemeyeceğimiz için tatilde ailemin yanına geldim eşimle.
Kardeşim şu an online part time çalışıyor.
Annemlerin evi müsait herkesin ayrı odası var, asla rahatsızlık vereceğimiz bir durum yok. İlk günler iyiydi en azından fena değildi, alışverişe çıkarttım genç kız heves ettiği olur diye, alakalı alakasız istediğini aldı eve geldik...
O günden sonra bir canavara dönüştü bize karşı da... yumurtanı nasıl yapalım diyorsun bağırmaya başlıyor sebepsiz yere ben kendim yaparım diye, sabah günaydın diyorsun çok sesli günaydın diyorsun diye bağırmaya başlıyor, Türk kahvesi içer misin diyorsun ben filtre kahve yapacaktım diye ağlamaya başlıyor....
Sürekli yaaa sabır diyorum....
Ve bana bunca telefonda şikayet eden annemle babam ne hikmetse aman ses çıkmasın onun istediği gibi olsun, aman üzülüyor düzenli işim yok diye diyeeee alttan alıyor. Onlar alttan aldıkça koz çılgın gibi istediğini yapar oldu...
En son dün kahvaltısını geç yapacaktı hazırladım ama masada bıraktım diye bana çılgınca bağırınca, o andan beridir o yokmuş gibi davranmaya başladım. Akşam bu durumu farketti, yüzüne bile bakmıyorum ve gerekli olmadıkça konuşmuyorum. En sonunda bağırtısı kesildi...
Biz cuma evimize dönüyoruz ama anneme babama bir yandan üzülüp bir yandan kızıyorum. O böyle çılgınlar gibi bağırırken 2 çift laf söylemiyorlar diye... bu elbet bir süreç bir günde böyle olmadı bu kız, maddi manevi her istediği verildi. Şimdide araba alacaklarmış kendini evde kısıtlı hissetmesin diye...
Ben böyle o yokmuş gibi davranacağım ama bi yandan da bazen ondan çok bağırmak istiyorum ama ne hikmetse bizimkiler onu melek olarak görüyor eşim benden daha şaşkın bu hallerine. ne yapayım?