aslinda saniyorum terapi almam lazim. bir iki seans yetmez fazlasina da bütçe yetmez. zaten o kadar maddiyat olsa tatile falan cikarim psikolojim düzelir sanirim :). belediyenin ucretsiz danismanliklari oluyor ama ona da yer bulmak mesele.
yani biraz size psikologmussunuz gibi davrancam kusura bakmayin. cevap gelmese bile yazmak iyi gelecek. boguluyorum sanirim artik.
boguluyorum ve hissettigim en yogun duygu yorgunluk. su anki hayatima suc bulmak istiyorum ama sonra gecmise bakiyorum o zamanda ayniydi. ben hep bir yerden kacisi cozum gordum. ama ne kacabildim ne de sorunlarım son buldu.
biraz fazla hassas ve detayciyim sanirim. ortaokul lise bu donemlerimde de arkadaslarimla ilgili olarak cok uzulurdum. ben biriyle arkadas olunca onu ondan ve kendimden daha cok dusunuyorum. ayninseyi goremeyince de buyuk uzuntu duyuyorum. ama tamamen ice kapanik ve yalniz olabilen biri de degilim. o yuzden arkadas kazigi yemeli uzulmeli 6 yil gecirdim ortaokul ve lisede. heo aglardim hatirladikca yada bisiler yasadikca. ozellikle basroldeki guya yakin arkadas ama aslinda dusmanimsi olan arkadasa dersane doneminde acik ve net icimdekileri soyleyip artik gorusmek istemedigimi soyledigimde üzerimden buyuk bir yuk kalkmisti. ama tamamen de bitiremiyorum bir kac yil sonra mesafeli olacak sekilde nbr nasilsinli gorusmelere baslamistim yine.
ailem deseniz aslinda iyidirler. annem cok fedakardir. babam ozellikle annem kendi cevrelerine gore oldukça ileri goruslulerdir ayni zamanda. dolayisiyla cok kisitlanmadik. liseden beri istedigim gibi gittim geldim sadece haber verirdim izin almazdim. ama zaten bir ebeveyne ihtiyac duymayacak kadar otokontrolcu oldugumdan hayati dolu dolu yasadim da diyemem. neyse buna ragmen aile hayatimda da hatirliyorum hep evden gitme istegim vardi. uni yi sehir disinda falan okumak bu sekilde evden ayrilmak istiyordum ama ailemin yaninda okudum. ayni sehirde kazandim.
zaman icinde degisiyorsun tabi..unide de saglam dostluklar edinemeyince ben yavas yavas kendime bir gard olusturdum. gerci son yilimda ciddi bir kaygi bozuklugu yasadim sanirim. işsizlik ve gelecek korkusu cok yasadim.
neyse derken esimle tanistim. ona herseyimi anlatir olmustum. psikologum gibi olmustu. beni teselli ederdi. olaylara farkli acidan bakmami saglardi. gardimi oyle bir dusurmustu ku yine hayal kirikligi yasarsam.bu sefer toparlayamam diye bile dusunmustum. cunku ilk basta karsilastigim herkesle ilgili cok iyi seyler dusunuyorum. zamanla.birseyler gordukce de hayal kirikligina ugruyordum..boyle bir yapım var.
neyse esim kimsenin onaylamadigi biriydi evlilik icin. askere gitti geldi. geldiginde baya degismisti. eskisi kadar konusamaz olmuştuk. oyle boyle derken zor sartlarda evlendik.
esime karsi hala umudum var. yani hala iyi bir insan oldugunu beni dusundugunu falan biliyorum. benim icin esas travmatik boyutta hayal kirikligi kv olmustu. gel zaman git zaman pek cok sey degisti.
aslinda bir ara ciddi bosanmaya karar vermistim. hatta evden ayrilmisti esim ve kv. esim 1 yil sure istedi. herseyi daha iyi yapacağıyla ilgili. cocuk zaten asiri babaci ben desen geceleri yalniz kalma korkum var. tamam dedim.
tamam dedim ama hala boguluyorum. bogulmalarim dogrudan evliligimle ilgili de degil aslinda bunu da farkettim. bu yaz uzun uzun annemlere gittigim haftalar oldu. orda annem ev isi temizlik hepsini yaptigi halde bile evde oldugumdan cok daha fazla yoruldum ve bunaldim. esimin ne kadar yukumu aldigini farkettim. hatta dedim bosanirsam da kucuk biraz buyusun oyle bosanayim.
su an su evdeki ortamimdan asla mutlu degilim. zaten is sebebiyle tasinmam gerekiyor. dubleks ev tutalim altlinustlu olsun dedik. ama dogru duzgun bir dubleks hala bulamadik. ayri ev gibi olmasi icim ust katta da mutfak banyo lazim.
site icinde genis bir ev tutsam hem cocuklar icin de iyi olur ama ben tekrar bu hissettiklerimi hissetmekten korkuyorum. gecmisi saymazsak aslinda su an kv nin bana bir zarari yok. buyuk oglumla surekli oynar yedirir icirir. kucuge bak dersem bakar yada ben bakayim sen uyu der. yasam alanlarimiz ayni degil cocuklara bakmayacaksa odasından cikmaz. ama oglumla ayni odayi paylasiyor o sıkıntı. ve benim icin en buyuk sıkıntı surekli sacinin dokuluyor olmasi. her yerden beyaz beyaz saclar cikiyor. belli de olmuyor. iki cocuk var biri emekliyor. her gun supursen yine ayni..bununla ilgili bir sey yapamaz evet ama yine de belki de gecmisin de verdigi etkiyle bunaliyorum. sactan daha cok beni bunaltan seyse koku. eve girdigimde duydugum koku her seferinde beni asiri bunaltiyor. teri cok cabuk yogun kokuyor. ve sık banyo yapmayı sevmiyor. benim telkinlerim artı acik acik soylemelerimle haftada ikinkere falan banyo yapmaya basladi. ama.mesela su an hava o kadar sicakki 2. gun ben kokmaya basliyorum. ki onun ten kokusu daha once kokmaya basliyor. surekli de diyemem ki banyo yap.
bu hissettigim yogun yorgunluk duygusu ise ara verince gecer sandim. iki yil mutlaka ucretsiz izin almayi dusunuyordum. ama evde 5 ay kalabildim. su an ise baslayali yeni oldu ama iyi gelmedi iyi gelir sanmistim.
ise erken donme sebebimse yukarda bahsettigim bunalma duygusu. ise baslayim dubleks ev tutariz dedim. ama.ev konusunda da umutsuzluga dustum artik. bir de cevredekiler soguk olur vs diyor ne sebeble istedigimi bilmiyorlar tabi.
bosansam tek basima altindan kalmayacagim. ailemle birlikte yasasam tamam iyi hoslar ama orda kalirken 6. gunden sonra surtusmeler basliyor.
annem hatta annemim sulalesi diyim elestiriyi sever. herseye mudahil olurlar birde kafaya takarlar. hatta ailese ciddi ileri derecede depresyon yasayanlar var. depresyondan yataklik hasta oluyorlar o derecede. belki de genlerimden almisimdir bazi seyleri diyorum.
neyse annemin bana karsi tutumlarini gorunce esime hak veriyorum. cunku annemin bana yasattigi tavirlari bende esime yasatiyorum. surekli herseyi elestirmek begenmemek yavasliktan dağınıklıktan sikayet etmek gibi. yani annemlerdeyken esime hak veriyorim fazla ustune gidiyorum gibi.
eve gelince de esimi gordukce anneme hak veriyorum. kadin demekki ondan bu kadar cok elestiriyor beni diye.
velhasil degisime inanirim. düzeltmeye calisirim kendimi ama kosullarimi duzeltemiyorum sanki. icimden gitme istegi geliyor hep. ama gitsem de yine ben benim gene bisey bulacagim gibi. hic mutlu olamayan o tiplenden miyim bende. yoksa hayat mi zor.
ek olarak normal sartlarda hersekilde anne olmak isteyen biriydim. oğlumun kardesi de ayni anne babadan olsun istedim. ve cocum benim icin bosanmama sebebi degil aksine daha rahat bosanma sebebiydi. bir nevi legal sperm bankasi gibi :) yani hic bir zaman evlilik cocuk vs bunlari ayni terazide degerlendirmedim. ama artik iyice depresyondamiyim nedir cocuk olayinin bana ne kadar agir geldigini farkettim.
aslinsa cit kırıldim biri de degilim. dogal halim tuttugunu koparan biri degildir ama caba gosterdigim icin zamanla boyle oldum. bebek cok sık uyandiriyor. ise baslamadan once oglene kadar uyurdum. esim yada kv bakardi. kalkinca esim kahvaltimi hazirlardi. sonra iste elimden geldigince ev isi yapardim. yemek yapmazsam esim hazirlar. cocuga bakar altini alir. tum yuk bende degil. ama yine de cok agir geldi.ise basladim simdi hepten agir geldi.
yine ek olarak is de bekledigimi vermedi. cok uzak isim. 4-5 saatim yolda geciyor. su an basladigim bolume yeni basladim. ortamim da yeni. ortamimdan cok hoslanmadim.
aslinda farkindayim once icsel degisim gerekiyor. sonra devami gelir ama bilemiyorim. su belediyenin danismanlik randevusunu dusurmeye calisayim ben yine. sonuna kadar okuyan cikmaz saniyorum ama yalnizca icimi dokmek istedim
yani biraz size psikologmussunuz gibi davrancam kusura bakmayin. cevap gelmese bile yazmak iyi gelecek. boguluyorum sanirim artik.
boguluyorum ve hissettigim en yogun duygu yorgunluk. su anki hayatima suc bulmak istiyorum ama sonra gecmise bakiyorum o zamanda ayniydi. ben hep bir yerden kacisi cozum gordum. ama ne kacabildim ne de sorunlarım son buldu.
biraz fazla hassas ve detayciyim sanirim. ortaokul lise bu donemlerimde de arkadaslarimla ilgili olarak cok uzulurdum. ben biriyle arkadas olunca onu ondan ve kendimden daha cok dusunuyorum. ayninseyi goremeyince de buyuk uzuntu duyuyorum. ama tamamen ice kapanik ve yalniz olabilen biri de degilim. o yuzden arkadas kazigi yemeli uzulmeli 6 yil gecirdim ortaokul ve lisede. heo aglardim hatirladikca yada bisiler yasadikca. ozellikle basroldeki guya yakin arkadas ama aslinda dusmanimsi olan arkadasa dersane doneminde acik ve net icimdekileri soyleyip artik gorusmek istemedigimi soyledigimde üzerimden buyuk bir yuk kalkmisti. ama tamamen de bitiremiyorum bir kac yil sonra mesafeli olacak sekilde nbr nasilsinli gorusmelere baslamistim yine.
ailem deseniz aslinda iyidirler. annem cok fedakardir. babam ozellikle annem kendi cevrelerine gore oldukça ileri goruslulerdir ayni zamanda. dolayisiyla cok kisitlanmadik. liseden beri istedigim gibi gittim geldim sadece haber verirdim izin almazdim. ama zaten bir ebeveyne ihtiyac duymayacak kadar otokontrolcu oldugumdan hayati dolu dolu yasadim da diyemem. neyse buna ragmen aile hayatimda da hatirliyorum hep evden gitme istegim vardi. uni yi sehir disinda falan okumak bu sekilde evden ayrilmak istiyordum ama ailemin yaninda okudum. ayni sehirde kazandim.
zaman icinde degisiyorsun tabi..unide de saglam dostluklar edinemeyince ben yavas yavas kendime bir gard olusturdum. gerci son yilimda ciddi bir kaygi bozuklugu yasadim sanirim. işsizlik ve gelecek korkusu cok yasadim.
neyse derken esimle tanistim. ona herseyimi anlatir olmustum. psikologum gibi olmustu. beni teselli ederdi. olaylara farkli acidan bakmami saglardi. gardimi oyle bir dusurmustu ku yine hayal kirikligi yasarsam.bu sefer toparlayamam diye bile dusunmustum. cunku ilk basta karsilastigim herkesle ilgili cok iyi seyler dusunuyorum. zamanla.birseyler gordukce de hayal kirikligina ugruyordum..boyle bir yapım var.
neyse esim kimsenin onaylamadigi biriydi evlilik icin. askere gitti geldi. geldiginde baya degismisti. eskisi kadar konusamaz olmuştuk. oyle boyle derken zor sartlarda evlendik.
esime karsi hala umudum var. yani hala iyi bir insan oldugunu beni dusundugunu falan biliyorum. benim icin esas travmatik boyutta hayal kirikligi kv olmustu. gel zaman git zaman pek cok sey degisti.
aslinda bir ara ciddi bosanmaya karar vermistim. hatta evden ayrilmisti esim ve kv. esim 1 yil sure istedi. herseyi daha iyi yapacağıyla ilgili. cocuk zaten asiri babaci ben desen geceleri yalniz kalma korkum var. tamam dedim.
tamam dedim ama hala boguluyorum. bogulmalarim dogrudan evliligimle ilgili de degil aslinda bunu da farkettim. bu yaz uzun uzun annemlere gittigim haftalar oldu. orda annem ev isi temizlik hepsini yaptigi halde bile evde oldugumdan cok daha fazla yoruldum ve bunaldim. esimin ne kadar yukumu aldigini farkettim. hatta dedim bosanirsam da kucuk biraz buyusun oyle bosanayim.
su an su evdeki ortamimdan asla mutlu degilim. zaten is sebebiyle tasinmam gerekiyor. dubleks ev tutalim altlinustlu olsun dedik. ama dogru duzgun bir dubleks hala bulamadik. ayri ev gibi olmasi icim ust katta da mutfak banyo lazim.
site icinde genis bir ev tutsam hem cocuklar icin de iyi olur ama ben tekrar bu hissettiklerimi hissetmekten korkuyorum. gecmisi saymazsak aslinda su an kv nin bana bir zarari yok. buyuk oglumla surekli oynar yedirir icirir. kucuge bak dersem bakar yada ben bakayim sen uyu der. yasam alanlarimiz ayni degil cocuklara bakmayacaksa odasından cikmaz. ama oglumla ayni odayi paylasiyor o sıkıntı. ve benim icin en buyuk sıkıntı surekli sacinin dokuluyor olmasi. her yerden beyaz beyaz saclar cikiyor. belli de olmuyor. iki cocuk var biri emekliyor. her gun supursen yine ayni..bununla ilgili bir sey yapamaz evet ama yine de belki de gecmisin de verdigi etkiyle bunaliyorum. sactan daha cok beni bunaltan seyse koku. eve girdigimde duydugum koku her seferinde beni asiri bunaltiyor. teri cok cabuk yogun kokuyor. ve sık banyo yapmayı sevmiyor. benim telkinlerim artı acik acik soylemelerimle haftada ikinkere falan banyo yapmaya basladi. ama.mesela su an hava o kadar sicakki 2. gun ben kokmaya basliyorum. ki onun ten kokusu daha once kokmaya basliyor. surekli de diyemem ki banyo yap.
bu hissettigim yogun yorgunluk duygusu ise ara verince gecer sandim. iki yil mutlaka ucretsiz izin almayi dusunuyordum. ama evde 5 ay kalabildim. su an ise baslayali yeni oldu ama iyi gelmedi iyi gelir sanmistim.
ise erken donme sebebimse yukarda bahsettigim bunalma duygusu. ise baslayim dubleks ev tutariz dedim. ama.ev konusunda da umutsuzluga dustum artik. bir de cevredekiler soguk olur vs diyor ne sebeble istedigimi bilmiyorlar tabi.
bosansam tek basima altindan kalmayacagim. ailemle birlikte yasasam tamam iyi hoslar ama orda kalirken 6. gunden sonra surtusmeler basliyor.
annem hatta annemim sulalesi diyim elestiriyi sever. herseye mudahil olurlar birde kafaya takarlar. hatta ailese ciddi ileri derecede depresyon yasayanlar var. depresyondan yataklik hasta oluyorlar o derecede. belki de genlerimden almisimdir bazi seyleri diyorum.
neyse annemin bana karsi tutumlarini gorunce esime hak veriyorum. cunku annemin bana yasattigi tavirlari bende esime yasatiyorum. surekli herseyi elestirmek begenmemek yavasliktan dağınıklıktan sikayet etmek gibi. yani annemlerdeyken esime hak veriyorim fazla ustune gidiyorum gibi.
eve gelince de esimi gordukce anneme hak veriyorum. kadin demekki ondan bu kadar cok elestiriyor beni diye.
velhasil degisime inanirim. düzeltmeye calisirim kendimi ama kosullarimi duzeltemiyorum sanki. icimden gitme istegi geliyor hep. ama gitsem de yine ben benim gene bisey bulacagim gibi. hic mutlu olamayan o tiplenden miyim bende. yoksa hayat mi zor.
ek olarak normal sartlarda hersekilde anne olmak isteyen biriydim. oğlumun kardesi de ayni anne babadan olsun istedim. ve cocum benim icin bosanmama sebebi degil aksine daha rahat bosanma sebebiydi. bir nevi legal sperm bankasi gibi :) yani hic bir zaman evlilik cocuk vs bunlari ayni terazide degerlendirmedim. ama artik iyice depresyondamiyim nedir cocuk olayinin bana ne kadar agir geldigini farkettim.
aslinsa cit kırıldim biri de degilim. dogal halim tuttugunu koparan biri degildir ama caba gosterdigim icin zamanla boyle oldum. bebek cok sık uyandiriyor. ise baslamadan once oglene kadar uyurdum. esim yada kv bakardi. kalkinca esim kahvaltimi hazirlardi. sonra iste elimden geldigince ev isi yapardim. yemek yapmazsam esim hazirlar. cocuga bakar altini alir. tum yuk bende degil. ama yine de cok agir geldi.ise basladim simdi hepten agir geldi.
yine ek olarak is de bekledigimi vermedi. cok uzak isim. 4-5 saatim yolda geciyor. su an basladigim bolume yeni basladim. ortamim da yeni. ortamimdan cok hoslanmadim.
aslinda farkindayim once icsel degisim gerekiyor. sonra devami gelir ama bilemiyorim. su belediyenin danismanlik randevusunu dusurmeye calisayim ben yine. sonuna kadar okuyan cikmaz saniyorum ama yalnizca icimi dokmek istedim
