sene 2004,üniversite 3. sınıftaydım. sıra arkadaşım ........ yine cezaevine girdi demişti. o kadar tanıdık gelmişti ki o isim. o günün akşamı annemle konuşurken annemin köylüsü olduğunu öğrendim. nedense mutlu olmuştum. içimde garip bişey ona doğru çekildiğimi hissediyordum. ama yüzünü hiç görmemiştim.
sürekli adını duyduğum, yakınımdan gelip geçen ama hiç görmediğim adamı yıllarca içimde büyüttüm. sene oldu 2011. mayıs ayında olmadığını düşünerek arama yaptım malum sitede. 3 kişi çıktı. sadece bir tanesi bilgilerini paylaşmış ve Burdur'da yaşıyordu. demekki vardı. nasıl mutlu olmuştum. hemen arkadaşlık yolladım. niyetim sadece yüzünü görmekti. nihayet gördüm. kim olduğumu sorarsa aynı köydeniz diye ekledim diyecektim.
sonra haziran ayı geldi. burada engelli bi genç var (Ramazan), hepimiz severiz onu. o da severmiş meğer Ramazan'ı. oturduğumuz cafeye gelip onu alıp gittiğinde capcanlı gördüm onu. biraz daha aşık oldum. paylaşımlar yapıyordu face'de, yorumlar yazıp mutlaka ABİ diyordum.
temmuz ayında bi akşam alkollü bi mekanda karşılaştık ama tanımadı beni. buna sevindim tabi. hem yanında bayan da yoktu, demek ki yalnızdı.
ağustos ayında ortalarda ve malum sitede hiç görünmeyince yine cezaevine girdiğini öğrendim. bu sefer dedim yok artık beklemicem gidicem yanına.8 Eylül'de zar zor ve hatta yalan söyleyerek savcıdan izin alıp gittim ziyaretine. 45 dakika telefonla görüştük. ama ne konuştuğumuzu hala hatırlamıyorum. sadece "mektup yaz" dedi. hatta o gün yazdım. şansıma cezaevinin mektup alma günüymüş, beklemeden ulaştı eline. sonra onun mektubu geldi salı günü. ellerimin titremesinden okuyamadım bile.
ilk mahkeme çıkarım diyordu mektuplarda, inanıyorduk. 16 kasım ilk mahkeme günüydü, sabah 9da. onu gördüm. ring ten indi, etrafa baktı ve içeri girdi, toplam 5 saniye. ama mahkeme başkanı kriz geçirince ilk mahkeme çıkamadı. 28 gün sonraya ikinci mahkeme vardı. yine mektuplar yazılıyordu. hergün yazıp haftada 1 gönderiyordum. hatta sağlama alıp kargo yapıyordum.
14 aralık saat 3. ikinci mahkeme.. yeni başkan ertesi gün göreve başlayacaktı ve herkes bugün de çıkmayacak diyordu. ama inanıyordum ben, ÇIKACAK diyordum.. mahkeme devam ederken dışarı sigara içmeye çıktığımızda elemanı geldi yanımıza. "abim tahliye" dedi. fena bi duyguydu. sözünü tutabilecekti. mektuplarında "cezaevine gelmeni istemiyorum,rezillik çekme" demişti. tamam ama çıktığında ilk bana sarılacaksan demiştim. o da tamam demişti. ve nihayet sarılabilecektik. saat 4,5 tan 6,5 a kadar cezaevi önünde bekledik. yanımızdakiler kapıya gidip geliyordu ama ben hiç gitmemiştim. diğerleri yanıma geldiğinde kapıya yöneldim. kapı açıldı ve o karşımdaydı. sözünü tuttu, sarıldı. (keşke o an dünya dursa dediğim tek zaman dilimiydi bu)
sonrası ise hüsran.... hiç aramadı. görüşmek istemedi. 3 ocakta elemanıyla mektupları takas ettim. kendi mektuplarımı aldım. eve geldim defalarca okudum. resmen günlük tutmuşum. çok ağladım. tansiyon sorunları yaşadım. ama şimdi iyiyim. mektupları yaktım. ona ördüğüm hırkayı Ramazana verdim. ona aldığım ve 15 gün kadar onda kalan tesbih hala yastığımın altında. zamanı gelince onu da yok edeceğim.
yazmak istedim. rahatlamak istedim.
sürekli adını duyduğum, yakınımdan gelip geçen ama hiç görmediğim adamı yıllarca içimde büyüttüm. sene oldu 2011. mayıs ayında olmadığını düşünerek arama yaptım malum sitede. 3 kişi çıktı. sadece bir tanesi bilgilerini paylaşmış ve Burdur'da yaşıyordu. demekki vardı. nasıl mutlu olmuştum. hemen arkadaşlık yolladım. niyetim sadece yüzünü görmekti. nihayet gördüm. kim olduğumu sorarsa aynı köydeniz diye ekledim diyecektim.
sonra haziran ayı geldi. burada engelli bi genç var (Ramazan), hepimiz severiz onu. o da severmiş meğer Ramazan'ı. oturduğumuz cafeye gelip onu alıp gittiğinde capcanlı gördüm onu. biraz daha aşık oldum. paylaşımlar yapıyordu face'de, yorumlar yazıp mutlaka ABİ diyordum.
temmuz ayında bi akşam alkollü bi mekanda karşılaştık ama tanımadı beni. buna sevindim tabi. hem yanında bayan da yoktu, demek ki yalnızdı.
ağustos ayında ortalarda ve malum sitede hiç görünmeyince yine cezaevine girdiğini öğrendim. bu sefer dedim yok artık beklemicem gidicem yanına.8 Eylül'de zar zor ve hatta yalan söyleyerek savcıdan izin alıp gittim ziyaretine. 45 dakika telefonla görüştük. ama ne konuştuğumuzu hala hatırlamıyorum. sadece "mektup yaz" dedi. hatta o gün yazdım. şansıma cezaevinin mektup alma günüymüş, beklemeden ulaştı eline. sonra onun mektubu geldi salı günü. ellerimin titremesinden okuyamadım bile.
ilk mahkeme çıkarım diyordu mektuplarda, inanıyorduk. 16 kasım ilk mahkeme günüydü, sabah 9da. onu gördüm. ring ten indi, etrafa baktı ve içeri girdi, toplam 5 saniye. ama mahkeme başkanı kriz geçirince ilk mahkeme çıkamadı. 28 gün sonraya ikinci mahkeme vardı. yine mektuplar yazılıyordu. hergün yazıp haftada 1 gönderiyordum. hatta sağlama alıp kargo yapıyordum.
14 aralık saat 3. ikinci mahkeme.. yeni başkan ertesi gün göreve başlayacaktı ve herkes bugün de çıkmayacak diyordu. ama inanıyordum ben, ÇIKACAK diyordum.. mahkeme devam ederken dışarı sigara içmeye çıktığımızda elemanı geldi yanımıza. "abim tahliye" dedi. fena bi duyguydu. sözünü tutabilecekti. mektuplarında "cezaevine gelmeni istemiyorum,rezillik çekme" demişti. tamam ama çıktığında ilk bana sarılacaksan demiştim. o da tamam demişti. ve nihayet sarılabilecektik. saat 4,5 tan 6,5 a kadar cezaevi önünde bekledik. yanımızdakiler kapıya gidip geliyordu ama ben hiç gitmemiştim. diğerleri yanıma geldiğinde kapıya yöneldim. kapı açıldı ve o karşımdaydı. sözünü tuttu, sarıldı. (keşke o an dünya dursa dediğim tek zaman dilimiydi bu)
sonrası ise hüsran.... hiç aramadı. görüşmek istemedi. 3 ocakta elemanıyla mektupları takas ettim. kendi mektuplarımı aldım. eve geldim defalarca okudum. resmen günlük tutmuşum. çok ağladım. tansiyon sorunları yaşadım. ama şimdi iyiyim. mektupları yaktım. ona ördüğüm hırkayı Ramazana verdim. ona aldığım ve 15 gün kadar onda kalan tesbih hala yastığımın altında. zamanı gelince onu da yok edeceğim.
yazmak istedim. rahatlamak istedim.