Benim esim galiba biraz duz adam sami. İliskinin baslarinda ikimiz de cok asiktik o canim dese ben eriyordum zaten. ara sira romantik jestler yapmasini isterdim, basarisiz surpriz girisimleri, kotu hediye secimleri, pek iyi olmayan mektup denemeleri oldu. hepsi benim icin cok degerli. caba var en azindan. ama artik yetmiyor mu diyeyim ne diyeyim.
sevgi mi azaldi, hayat mi monotonlasti bilmiyorum. ama o kucuk bi seyle mutlu olan kiz gitti instagramda sevdiceklerine methiyeler duzenlere ozenen bir ergen geldi.
yas da 28 bu arada, ergen degilim ama simariklik yapiyorum sanirim.
bir dongude ilerliyoruz, hayat cok normal akarken ben “noluyoruz” diyorum, ilgi dileniyorum, belki kucuk bir hediye belki bir etkinlik yapiyoruz, ben tatmin oluyorum, sevgi baris kardeslik mesajlari. sonra yine ayni seyler sil bastan.
belki bastan alistirdim bu rahatlığa. kucuk şeylerle mutlu oldum. ben de herkes gibi tuttursaydim, trip atsaydim daha mi kiymetli olurdum? ama sonucta ondan olmadigi biri gibi olmasini bekleyemezdim/bekleyemem.
bana kiymet vermiyor diyemem, veriyor ama kolaya rahata cok çabuk alisiyor. ben arada ariza yaptıkça mudahale ediyor, oyle gul gibi gecinip gidiyoruz...
dun yine bana oyle haller geldi yuruyuse ciktim tek basima rahatlarim diye. kös kös gittim kös kös döndüm. gelince niye kizdin bana diye sordu. hep ayni seyler, dongu filan dedim. ben seninle ilgileniyorum dedi uyuduk. nereye yuruyuse gittin diye bile sormadi.
boyle oldugunda genelde ben “gel bak konusalim bir daha boyle olmasin kotu olmaya dayanamiyorum” derim konusur hallederiz ama artik bikmisim galiba. hic konusasim yok. sami’ye sorsaniz zaten bana sarilip uyudugu muddetce sorun yok, konusmasak daha iyi. ne yapican, bu sikintili histen nasil kurtulucam sizden tavsiye istiyorum.
biraz gurur, biraz bikmislik tukenmislik biraz inancini yitirmislikten dolayi konusasim yok. hadi yuvamizi kurtaralim sen sakrak oturalim enerjim yok. ama konusmadikca buyuyor mevzu gerginlik suruyor.
gundelik muhabbetimi ettigim muddetce esim icin zaten hic sorun yok..
