Sporu seviyorum, genetik.. Pek sanmam, akrabSizin yeme aliskanlarinizin disinda genetik de olabilir. Spor yapmaniz lazim, yiyeceklerinize dikkat etmeniz lazim.
Ne yazık ki öyle sanırım. Umut ediyorum ki azınlık olan gruptan olur o, çünkü en başta sığ biriyle birlikte olmak beni yaralamış olacaktır... :) Kendisi her durumda destek çıkıyor, umarım beni gördüğünde yüreğimi görmeyi unutmaz. :)Ah küçüğüm sorun kilolu olman değil kilonun sende zedelediği özgüven. İstersen herseyi başarırsın. Duygularını çok güzel ifade etmissin demekki boş bir insan değilsin. İstedikten sonra herseyi başarırsın. Erkek arkadaşına gelince bir çok erkek maalesef gibi dış güzelliğe önem verecektir.kırılabilirsin.
Çok haklısınız, en güzel zamanlarımı bu halde geçirmemem gerektiği hususunda. Ben inanıyorum açıkçası, onlar belli bir sürünün tersine gidebilmeyi başaran insanlar gibi geliyor bana. :) Teşekkürler. :)Canim yasinin kucuk olmasina ragmen cok zeki bir kiz oldugun belli.ama baskalari icin degil kendin icin kilo ver.daha genceciksin en guzel yillarini kilolu gecirme.zayif olmak insana kendini harika hissettiriyor.benimde su an fazla kilom var ve bayramdan sonra diyetisyene gidecegim insaallah.bilmiyorum ama ben inanmiyorum kilolarimla mutluyum diyen insanlara.ya da ben hic mutlu degilim onu biliyorum.
Genetik derken, obesiteye yatkinlik genlerden gelir onu demek istedim.Sporu seviyorum, genetik.. Pek sanmam, akrab
Ne yazık ki öyle sanırım. Umut ediyorum ki azınlık olan gruptan olur o, çünkü en başta sığ biriyle birlikte olmak beni yaralamış olacaktır... :) Kendisi her durumda destek çıkıyor, umarım beni gördüğünde yüreğimi görmeyi unutmaz. :)
öncelikle kendini ifade ediş şekline, üslubuna bayıldım. bende senin geçtiğin yollardan geçtim geldim 32 yaşıma. bak samimiyetle yazıyorum antidepresanları da kullandım, derdi olanın ilk ağladığı omuz benim omzumdu ama aynı insan mutluyken Yanıma bile gelmezdi. benim derdim olamaz gibi hep dinlerdim ama derdimi dinleyecek kimseyi bulamazdım. kilo aldıkça mutsuz, mutsuz oldukça kilo alır oldum. ameliyat oldum kilo aldım, üniversiteye hazırlandım kilo aldım hep aldım. ve en sonunda gördüm ki hep almak yerine ayda yarım kilo versem bi yandan uzayan boyumu da hesaba katıp belki obez değil kilolu kategorisinde kalırdım. ama bana bunları söyleyecek kimse yoktu tatlım. kimse ne kadar çok kilo alırsan vermen gereken kilo o kadar fazla olacak demezdi bende düşünmemişim demek. Üniversite'de de kiloluydum. hep insanın kalbinin ve beyninin önemli olduğunu savundum. buna inandım hala inanırım evet ama gördüm ki eğer görüntün insanların ilgisini çekmiyorsa beyninin içine önem vermiyorlar çünkü dinlemiyorlar. üniv bitti iş görüşmelerine gittim sınavları geçtim mülakata takıldım. neden biliyor musun? düzgün görüntü kadar çabuk hareket edebilecek bir eleman istiyorlar en basit anlatımla böyle.. aşık oldum belli etmeye korktum reddedilirim korkusuyla. sonra mesela benden 20 yaş büyük evli adamlar ikinci eşi olmamı teklif edebilecek cesareti buldular kendilerinde. çünkü ben artık 30 yaşına varmış evlilikten umudunu kesmiş ama öte yandan aile kurmayı anne Olmayı deli gibi isteyen biriydim. yani amcalar aslında bana lütufta bulunuyordu(!)Aslına bakarsanız, buraya yazılan onca şeyi gördükten sonra yazmaya yüzüm yok aslında. Rabbim dermansız dert vermesin, her birimizin yüreğine ferahlık versin, dayanma gücü versin, yüreğimizden geçipte hakkımızda hayırlı olacak duaları gerçekleştirme kuvveti versin.
Yüzüm yok demiştim. Ancak ne olursa olsun yazmak istiyorum. Yüreğimi ferahlatmam gerek, varsın okumasın kimse, varsın bir deva olmaya çalışan olmasın. En azından parmaklarımdan da olsa dökülsün bir yerlere bu içimde biriken zehirler.
Hepiniz ablam sayılırsınız, o samimiyetle yazmaya gayret edeceğim, izniniz olursa. Zira ne çok ihtiyacım var birinin varlığına bir bilseniz.
Derdimi anlatacak kimse yok etrafımda. Ne bir dost, ne bir kardeş, kuzen, her kim olabilecekse. Ben de nereye bulursam karalamak istedim. Kendimi bildim bileli kiloluydum ben. Önceleri bu kadar değil elbet, ancak hep soyuttum diğerlerinden. Sebebiyse çok barizdi, ben şişmandım, kendimde ne sevmeye ne sevilmeye bir hak gördüm.
Bunun sebebi de yıllar evveline dayanıyor farz ediyorum. Küçük bir çocukken bayram alışverişlerinde annemin kabine girip, 'Ben sana yeme dedim değil mi, bir tane şey yok sana olan, bak yok bulamıyoruz! Ama yok anca ye sen! O da mı olmadı sana?!' diye sitem edişleri, ağlayışlarım... Kuzenimin düğününe özene bezene süslenip sonra dede dediğim eniştemin iltifatından sonra anneannemin diğer kuzenlerimi yücelterek kilomla dalga geçişi. O kuzenlerimden birinin bir bayram günü yanında yatmak istememe karşılık ısrarla sen beni ezersin diye herkesin içinde dalga geçişi ve buna rağmen onunla konuşmaya ve özrünü kabul etmeye tüm aile fertlerince mecbur bırakılışım. Benden de 3 yaş büyüktü kendileri. Kilomu merak eden olursa, o zamanlar 165 idi boyum, kilomsa 75. Her yere eşit yayıldığı için şimdi fotoğraflarıma baktığımda yalnızca balık etli, özendiğim bir kızı görüyorum.
Zaman böyle ilerledi hep. Ben insan içinde yemek yiyemedim. Tiksinirler benden diye. Yerli malı varsa katılmazdım. İnsanlarla diyaloğum iyiydi, ancak kilom yüzünden hep kötü hissederdim. Çünkü hissettirilmiştim. 5. Sınıftan bu yana, ki şu an 12. Sınıftayım, diyet yapmak ve diyet arayışıyla geçiriyorum zamanımı. Siz hiç 8 yaşındayken kilolu olduğu için seksek oynamaya bile çıkmayan bir kız çocuğu görmüş müydünüz? Görürseniz lütfen anlatın bu maddeci varlıkların bize yaşattığı kırıklıkları. Ölümsüz ruha sahip ölumlülerin nasıl olupta et ve kemiklerine bu denli bağlandıklarını anlatın.
İşin diğer kısmıysa şöyle, şu an 17 yaşında bir genç kızım. İki sene evvel, boş bulunup sözlerine kandığım, dost bildiğim insanlar tarafından ihanete uğradım. Neyimi kıskandılar bilemiyorum ancak, öğretmenler ve genel olarak insanlarla ilişkimi olsa olacak. Depresyona girdim. 80 kilo ile başladığım lise hayatıma, o depresyondan sonra 105 kilo olarak devam ediyorum. Benim için çok zor bir dönemdi. Günde 3-5 antidepresan dahi gülümsetemiyordu. 24 saatimin 13 ila 17 saatini uyumakla geçiriyordum. Akşam 7'de yatıyor, sabah 11'de zorla kalkıyordum. İnsanlar bana baktığında tiksinecekler diye korkumdan sokağa adım atamıyordum. Halbuki güzel olduğu sürekli yinelenen biriydim.
O günler geride kaldı zannediyorum, Rabbimin izniyle. Kilolar benimle hala. Boyum 170 oldu. Kilolar orantılı dağılsa da, inanılmaz bir kilo alıp verme durumundan, darmadağın.
Bir sevgilim var, ablalarım. Bir sevgilim var. 9 ay oldu. Kilolu olduğumu biliyor. Ama görmedi beni henüz tam anlamıyla. 26 Eylül, doğum günümde gelecek yanıma. Savaşmaktan bitkin düşmüş ruhum, diyetle de münakaşaya girmekten çekindi. Kendimi toplayana dek diyet yapamayacağım bu yüzden. Ne zaman diyete girsem durmaksızın ağlayıp sinir krizine giriyorum zira.
Ancak şu var ki, her şey ilk kez güzelleşmişken, annem dahi 'çocuk gelecek diye dahi olsa diyete girer insan, güzel görüneyim ister, sende nerede!' diye sitem ediyor. Yüreğim ağırlaşıyor iyice. Sahiden beğenmezse beni? Tiksinirse? Ben böyle yanına yakışamayacak mıyım onun? O gün ne giyeceğim? Hiç ama hiç bilmiyorum. Korkuyorum. Hem de çok.
Tamamen okuyan varsa ola ki, sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Bunu dahi anlatacak kimsem yok. Herkes bana derdini anlatır, teselli veririm. Herkes tüm sırlarını ilk bana anlatır. Bense, tek başıma bir köşede duruyorum hep. Sıra bendeyken, duvarlardan başka kimse olmuyor. Güvenemiyorum.
Herkesin ihtiyacı vardır, şu iki kelimeye: İyi ki varsın. İyi ki varsınız, kızlar. Ablalarım. Zehrimi döktüm en azından. İçimde kalmadı bir şeyler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?