- 10 Haziran 2017
- 733
- 1.135
- 31
- Konu Sahibi whitesneaker
- #1
Selam hanımlar,
Hayatta hepimizin yürüdüğü yollar var. Bazıları inişli çıkışlı bazıları çiçekli böcekli.. 30 yaşındayım. Ve benim yollarım hep zordu. Bazen gücüme gidiyor böyle olması içselleştiriyorum. Şimdi de o anlardan biri.
Birşeylere ulaşmak, bi şey olmak benim için hiç kolay olmadı. Hiç prenses gibi olmadım. Hep başkalarının sırtını dik yokuşlarda iten oldum. Ne bileyim hiç bir yerde işimi görecek tanıdıkta olmadı galiba. Hiç torpilli olmadım hayatımda. Hep ben yaparım ben hallederim.
Hayatta herşeyi kendim yapmaya programlı gibiydim. Hayatımdaki her sorunu ben çözmek zorunda kaldım. Çok dramatize etmek istemiyorum. Sadece bazen durmak, şımarmak bir şeyleri başkalarından beklemek benim için çok lüks şeyler. O kadar alışmışım ki vermeye. Hayatımdaki bütün dengeleri alt üst etmişim. Belki de hayatın gidişatı beni hep buna sevk etti. Şimdi bana ufacık bir hediye dahi alınsa mahcubiyetten 40a katlanıyorum. Bu hayata hep bi borçlu gibi yaşıyorum.
Hiç bir şey altın tepside sunulmadı bana ve bazen buna çok güceniyorum. Hep çalışmak zorundaydım. Beni mutsuz eden bir işten bile kaçamadım. Hep mecburiyetlerim vardı ve ben hiç frene basamadım. Hep olumsuz tablolar düşündüm yaşadığım olaylarda belki böylece kendime bir savunma mekanizması geliştirdim belki de bu olumsuz düşüncelerle hep kötüyü hayatıma çektim.
Biliyorum pek çoğunuzun hayatı böyledir, belki derdimi dahi anlatamıyorum şuan.
Haketmeyen insanları ait olmadıkları yerlerde görünce iyice dibe çekiliyorum. Kıskanmıyorum. Sadece bazı şeyler daha kolay olamaz mıydı diyorum. Böyle anlatıyorum ama sokakta kalmış aç açıkta değilim. Bunları yaşamamış olsam da duygusal olarak iyi hissetmiyorum.Yaşadığım ailevi olaylar, maddi problemler.. Bunlarda hep en çok ben mücadele ettim. Bazen hiç bir şey düşünmeden durmak, frene basıp el frenini çekmek istiyorum. Ama yapamıyorum. Bu hayata şanslı gelenlerden değilim. Mücadele etmekten yoruldum sanırım.
Şuan terapi almak daha iyi hissetmek isterdim ama mevcut ekonomik koşullarım buna dahi izin vermiyor.
Bölük bölük belki de anlamsız anlattım kusura bakmayın. Sadece içimi dökmek istedim
Hayatta hepimizin yürüdüğü yollar var. Bazıları inişli çıkışlı bazıları çiçekli böcekli.. 30 yaşındayım. Ve benim yollarım hep zordu. Bazen gücüme gidiyor böyle olması içselleştiriyorum. Şimdi de o anlardan biri.
Birşeylere ulaşmak, bi şey olmak benim için hiç kolay olmadı. Hiç prenses gibi olmadım. Hep başkalarının sırtını dik yokuşlarda iten oldum. Ne bileyim hiç bir yerde işimi görecek tanıdıkta olmadı galiba. Hiç torpilli olmadım hayatımda. Hep ben yaparım ben hallederim.
Hayatta herşeyi kendim yapmaya programlı gibiydim. Hayatımdaki her sorunu ben çözmek zorunda kaldım. Çok dramatize etmek istemiyorum. Sadece bazen durmak, şımarmak bir şeyleri başkalarından beklemek benim için çok lüks şeyler. O kadar alışmışım ki vermeye. Hayatımdaki bütün dengeleri alt üst etmişim. Belki de hayatın gidişatı beni hep buna sevk etti. Şimdi bana ufacık bir hediye dahi alınsa mahcubiyetten 40a katlanıyorum. Bu hayata hep bi borçlu gibi yaşıyorum.
Hiç bir şey altın tepside sunulmadı bana ve bazen buna çok güceniyorum. Hep çalışmak zorundaydım. Beni mutsuz eden bir işten bile kaçamadım. Hep mecburiyetlerim vardı ve ben hiç frene basamadım. Hep olumsuz tablolar düşündüm yaşadığım olaylarda belki böylece kendime bir savunma mekanizması geliştirdim belki de bu olumsuz düşüncelerle hep kötüyü hayatıma çektim.
Biliyorum pek çoğunuzun hayatı böyledir, belki derdimi dahi anlatamıyorum şuan.
Haketmeyen insanları ait olmadıkları yerlerde görünce iyice dibe çekiliyorum. Kıskanmıyorum. Sadece bazı şeyler daha kolay olamaz mıydı diyorum. Böyle anlatıyorum ama sokakta kalmış aç açıkta değilim. Bunları yaşamamış olsam da duygusal olarak iyi hissetmiyorum.Yaşadığım ailevi olaylar, maddi problemler.. Bunlarda hep en çok ben mücadele ettim. Bazen hiç bir şey düşünmeden durmak, frene basıp el frenini çekmek istiyorum. Ama yapamıyorum. Bu hayata şanslı gelenlerden değilim. Mücadele etmekten yoruldum sanırım.
Şuan terapi almak daha iyi hissetmek isterdim ama mevcut ekonomik koşullarım buna dahi izin vermiyor.
Bölük bölük belki de anlamsız anlattım kusura bakmayın. Sadece içimi dökmek istedim
sana bir terapi tavsiyesinde bulunayım . Abdest al seccadeni ser elini Rabbine aç ve canını yakanları ,seni üzenleri Rabbime şikayet et . Elbet o duyan ve görendir . İçin manevi huzurla dolsun inşallah 
